Boogie zit traditioneel bij ons aan, op, of onder de ontbijttafel, des ochtends. Daarnet bijvoorbeeld, zat ie op tafel yoghurt te eten die lief hem had gegeven en lag daarbij gezellig over mijn gsm gedrapeerd. Lief, die bij momenten een echt smeerlapke is, belt dus naar mijn GSM, duivelse glimlach om de lippen. De GSM gaat af en in plaats dat Boogie schrikt, zoals wij hadden verwacht, gaat ie langzaam rechtstaan en kijkt ietwat verveeld naar de telefoon en naar ons. Zo van “tsk. kleine kinders.”.

Katten. Ze zijn niet snel bang, meneer.