Het Parkkaffee in Wondelgem is vandaag weer van start gegaan. In een ver verleden was dit één van mijn favoriete zomerplekjes, in augustus. Ik zag er ooit de grote Bram Vermeulen, in het avondlicht en aan zijn vleugelpiano, terwijl hij voor een ademloos luisterend publiek mooie liedjes zong. Ik word nog steeds een beetje emotioneel als ik eraan terugdenk, zo schoon dat dat was.
Ik dus op zoek naar mijn Bram-CD en die in de speler gepleurd. Zucht.

Ik schreef het in februari al een keer, maar ik kan het niet genoeg benadrukken: Rode Wijn is verdomme echt een beest van een nummer. Zoveel emotie. Zoveel drama. Zoveel eenvoudige en pakkende schoonheid. Dat iemand zoiets kan schrijven, daar ben ik nu eens jaloers op zie.

Het bed is ˜s nachts maar half beslapen
De helft van m’n boeken nam ze mee
De helft van m’n salaris is ruim voldoende
Slapen kan ik nu voor twee

De platen waren allemaal van mij
Ik draai ze net zo hard ik kan
De televisie mocht ze houden
Alsof ik niet zonder kan

Wat een bestaan, wat een luizeleven
Het kan niet stuk, wat een geluk
Rode wijn, rode wijn
Kom laat ons vrolijk zijn

Ik drink me elke avond een beroerte
Eten heb ik weken niet gedaan
Ik pis weer net als vroeger in de wasbak
Slapen doe ik met m’n klieren aan.

Wat een bestaan, wat een luizeleven
Het kan niet stuk, wat een geluk
Rode wijn, rode wijn
Kom laat ons vrolijk zijn

Ik ben niet meer gewend aan stilte
En zeker niet zo lang
De vrijheid die ik terug wou hebben
Maakt me eigenlijk bang

Toch is het niet dat ik haar mis
\’t Is ongewoon nog even
Niemand, niemand heeft zich vergist
\’t Is wennen aan m’n eigen leven

Een keuken vol met vuile glazen
Het kan alleen maar beter gaan,
Wie heeft er meubels of gordijnen nodig
Ik begin van voor af aan

Wat een bestaan, wat een luizeleven
Het kan niet stuk, wat een geluk
Rode wijn, rode wijn
Kom laat ons vrolijk zijn