Ik ben kapot. Kleine Staf is bij ons sinds acht uur vanochtend en aangezien zowel lief als ik doodmoe waren, leek het een goed idee dat tenminste één van ons een beetje langer slapen kon. Ik dus twee uur rondgehost met de buggy in de stad: naar de bakker, naar de fruitwinkel, naar de rommelmarkt, naar de bloemenmarkt, naar de bancontact en naar de bootjes aan de Graslei. De familie Bollaert tegengekomen, die teleurgesteld waren omdat Bloch nog steeds in jaarlijks verlof is.

Het valt me op hoe sommige mensen superlief worden als je een baby bijhebt (helpen om de buggy over de dorpel te dragen, een koekje aan staf geven) en andere mensen een soort ingebakken vijandelijkheid hebben tegenover kindertjes. Staf is bijvoorbeeld in een fase dat hij veel vertelt. En soms mensen naroept met een “dada meneer!”. Ge had die mevrouw kwaad moeten zien kijken zeg.