Ja!

Jeugdhuizen en schilpadjes, het wordt nooit wat.

Als u ooit eens, zoals ik deze zaterdagmiddag, van de Brico en Mediamarkt in Oostakker terugrijdt naar het centrum, en u moet ter hoogte van de Carrefour stoppen voor het rood licht, dan moet u een keer rechts kijken.
Op de parking van de Carrefour staat namelijk een kleine bungalow, met in de tuin een bordje “Jeugdhuis Job”. Vanmiddag stond ik daar en ik moest heel luid lachen bij het zien ervan.

*Flashback bijna 15 jaar terug*

Er was een feestje van een klasvriendin in Jeugdhuis Job. Ik had in die tijd een vriendje dat drie jaar ouder was en dus een rijbewijs had. Een lief met een rijbewijs, dat wat het summum in die tijd, want het betekende mobiliteit.
Ik weet niet meer wie de vierde persoon in de auto was, maar behalve het vriendje en ikzelf was alleszins Vissie er ook bij. Die wilde toen namelijk nog een andere klasgenote van mij versieren. Ofwel was het hem op dat moment al gelukt. Hij had veel succes bij de vrouwen met zijn wapperende haar.

We hadden een cadeautje meegenomen, zoals dat betaamt op verjaardagsfeesten, en we waren nogal aan originaliteit, indertijd. Geen cadeaubons van de fnac voor ons, wij hadden we een kleine aquarium bezaaid met franskes en er twee schildpadjes ingegooid. Schildpadjes waren namelijk cool, vonden we.
De schildpadden hadden in het aquarium een baksteen om uit het water te kunnen als ze dat wilden. Tijdens de autorit was het mijn taak die baksteen recht te houden, zodat hij niet zou verschuiven, want dat was gevaarlijk voor die beestjes.

Nog gevaarlijker bleek het te zijn om die verantwoordelijkheid te geven aan een puber die gezellig zit te tetteren op de achterbank en bovendien niet echt beroemd is geworden omwille van haar concentratievermogen.

Lang verhaal kort: glibberige baksteen, i. laat los, schildpadje kraakt.

Vissie heeft mijn klasvriendin met uitgestreken gezicht verteld dat het schildpadje sliep. En zij geloofde hem. Wapperende haren, dat boezemt vertrouwen in.

8 thoughts on “Jeugdhuizen en schilpadjes, het wordt nooit wat.

  1. Ik zie zo die stilte voor mij, in het getetter. Eerst veel heen en weer gebabbel, en dan ineens *krak*, en een lange stilte. Uh oh. Mwuha 🙂

  2. Wat érg voor dat beestje. Ik heb de mijne echter ooit levend gekookt :S Dat kwam zo: één keer per week kuiste ik (zo’n 12 jaar oud) het bakje uit: nieuw water, blabla. Ondertussen mocht schildpad wat rondzwemmen in de lavabo thuis… bleek ik per ongeluk (écht per ongeluk, of ik word hier nog verdacht van sadistische neigingen) de warmwaterkraan aangedraaid te hebben, en niet die van het koude water. Dat beest moet dus afgezien hebben, en ik voel me er nu, zoveel jaren later, nog altijd schuldig over.

  3. Mijn vader, ja jouw pepe, heeft ooit eens een hamster in de chauffageketel gegooid (chauffage werd toen nog met kolen verwarmd ) ineens bleek dat beest uit z’n winterslaap te ontwaken : horror !

  4. jaah, nostalgie troef, ‘k heb er overlaatst nog eens aan gedacht ,

    als ik het mij goed herinner waren we maar met 3 in de auto, en waren er 3 schildpadjes denk ik, nl één van elke persoon. ik weet ook nog dat gij de aquarium moest vasthouden omdat ik het bier moest vasthouden.
    We hebben ook nog geprobeerd het beestje te reanimeren op de parking, wat natuurlijk mislukt is.

    heb haar nooit meer gezien na dit voorval … 🙁 en ‘t was nogthans een zeer knappe en toffe, heb er nog altijd spijt van.

  5. Ik heb als peuter eens 2 kuikentjes gekregen.
    Op een goeie dag vond ik dat hun bakje waar ze inzaten dringend moest gekuist worden. Moeder had net gedaan met stofzuigen maar de stofuiger stond er nog. Ik was waarschijnlijk net oud genoeg om te weten dat je op de on/off knop moet duwen en plots was er maar 1 kuikentje meer. De reddingsactie van moeder was vergeefs. (trauma’s….)

  6. Aha, in de reeks kuikentjestrauma’s heb ik er ook nog ééntje: samen met mijn toen driejarige zus waren we in bad de poppen aan het wassen. Dat bracht haar op een idee: later die dag kregen onze kuikentjes dezelfde behandeling. Beestjes zijn gestorven van onderkoeling… Ik word er nog triestig van als ik er aan denk.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *