vriendjes

Een jaar.

Het gaat mij niet, de laatste dagen. Moe, veel pijn en vooral: een zwaar gemoed. De avonden zijn te donker, de dagen te koud. En ik kan dan niet anders dan constant aan vorig jaar denken. Vorig jaar zaten we op de cameretten-rollercoaster enerzijds, met heel veel vreugde en emoties en plezier. En was het aan de andere kant ook een tijd van vreselijk veel onzekerheid en verdriet.

W. die plots niet meer wakker werd na een routine-operatie. Ongeloof vooral, machteloosheid. En verdriet. Niet alleen eigen verdriet, maar ook en vooral dat van veel mensen die al zoveel jaren dicht bij mij staan. Als ik mijn ogen sluit, zie ik telkens de gezichten van zijn maten, zijn lief, zijn ouders op de begrafenis. Mijn hart breekt nog elke keer opnieuw.

Volgende dinsdag is het een jaar dat hij er niet meer is.

2 thoughts on “Een jaar.

  1. nu zaterdag is het 2 jaar dat mijn papa er niet meer is, heel plots ook! Hij was amper 61… wellicht toch een stuk ouder dan jullie W., maar in mijn ogen en hart nog veel te vroeg. Als ik deze dagen mijn ogen sluit zal ik nu ook denken aan jullie verdriet, want het geldt niet enkel voor vreugde en geluk, dat het ‘gedeeld’ moet worden… hopelijk put jij er ook wat kracht en een lichter gemoed uit! hou je haaks

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *