Van een ander

Ge begrijpt ze niet, en ze gaat ook soms voorbij opeens.

Ik noem zijn naam niet, neen. U hoeft er dus niet om te vragen en het gokken laat u liever ook. Het is van geen belang en het is overigens niet proper iemand te schofferen gewoon omdat ge hem niet meer graag ziet.
Ten andere: hij, of iemand die zijn website beheert, heeft hier ooit gelezen. En stel u voor dat hij zou gaan ego-googlen en hier terecht komt. Een mens mag daar niet aan denken, toch?

Hij is een schrijver.
Meer nog: hij was dé schrijver in mijn 14-jarig meisjeshoofd. Met zijn mooie zinnen en prachtige boektitels. Met zijn verhalen die me deden zwijmelen en die ik dwangmatig moest herlezen — in de tuin, op mijn kamer in het donker, op de bus, of links achteraan in de klas tijdens de les latijn. Hele paragrafen ken ik uit het hoofd.
Gedichten ook, toen hij die begon te schrijven. De beste gedichten ooit, beter nog dan de gedichten van Hij Met Wie Ik Wilde Trouwen Maar Die Stierf In Het Buitenland. En dat wil wat zeggen. Ik gooide zijn gedichten op dit weblog, ik schreef ze op mooie kaarten voor mensen van wie ik hou. Eentje kwam op het prentje van iemands mama.
Bekoorlijk was hij ook nog, uiterlijksgewijs. Voor de mannen, dat wel, maar het is een kniesoor die daar een punt van maakt in een geval van idolatrie. Verafgoding kent geen maat, laat staan een geslacht.

Een paar weken geleden zag ik zijn nieuwe dichtbundel bij de boekenboer, op de dag van het verschijnen. Thuis ging het celofaan er voorzichtig af, en met ingehouden adem las ik. Niks. Na vijf gedichten –en evenveel voordelen van de twijfel — was het duidelijk: wat ik las raakte geen snaren, maakte me niet week en bracht geen zomer in mijn hoofd. De wereld in zijn boekje bleef een beetje dof en kleurloos.
Ik had het toen al moeten weten, maar zoals dat gaat met tanende liefde wil een mens dat eigenlijk niet zien. Wat hard genoeg geloochend wordt, gaat misschien vanzelf weer weg, u kent het wel.

Vandaag zag ik hem plots in een vrouwenmaandblad. Onverhoeds lachte hij me toe vanop een strand, terwijl ik in bad van bubbels en seringen lag. Hij droeg een proper hemd. En daaronder een short vol drukke bloemen. Nu vind ik sowieso dat slechts weinig mannen een korte broek waardig kunnen dragen, en ben ik helemaal pro het wettelijk invoeren van strikte kledingvoorschriften dienaangaande. En nu mag hij nog zo bevallig zijn, maar die bermuda dat was duidelijk een foutje van de styliste. Niettemin: hij was daar blijkbaar mee akkoord gegaan. Het was dan ook met schrik in het hart dat ik het interview begon te lezen.

Ik ben halverwege gestopt, omdat de ontgoocheling anders mijn hele avond zou verpesten. Hij is niet meer grappig, zo blijkt. En niet meer weemoedig maar met de juiste toon. En onschuldig en toch gevat ook al niet meer. Het is hard om onder ogen te zien: wij zijn uit elkaar gegroeid, hij en ik.

Ik heb dan maar mijn haar gewassen en een extra portie conditioner gebruikt. Een mens moet tenslotte toch wat.

4 thoughts on “Ge begrijpt ze niet, en ze gaat ook soms voorbij opeens.

  1. ik heb de bewuste dichtbundel ook en er zijn toch wel wat snaren geraakt. toch was ik minder overtuigd, maar dat gebeurt me wel vaker bij nieuwe aanwinsten. omdat we tegenwoordig zomaar kunnen kopen wat we willen, zijn we het bijna aan onszelf verplicht onze koopwaar kritisch te beschouwen. na de dichtbundel gelezen te hebben, zag ik ‘hem’, tom boonen dus, op ‘behoud de begeerte’ en ik was ferm onder de indruk, waarna ik herlezen heb. en goed bevonden. en ik ben geen vrouw en lees dus ook geen maandbladen voor die doelgroep. ik lees ook geen mannenbladen, maar dat doet weinig terzake. in ieder geval: ik vind het minder belangrijk iemand te kennen die ik lees/beluister of wat dan ook. ik wil ze vooral nooit kennen. een beeld kan ernstig verstoord geraken op die manier. ik ben nog altijd niet bekomen van hugo claus in schalkse ruiters – het was iets met een zonnebril en phaedra hoste – en dat wil wat zeggen. de korte broek met bloemen zou wellicht hetzelfde effect hebben. (voor alle duidelijkheid: ik ga naar behoud de begeerte om mensen hun werk te horen lezen, omdat zij de juiste klemtonen leggen en je iets op een andere manier laten lezen. en hij droeg een keurig pak). dus ilse: herlees eerst eens iets anders (zijn magistrale familieroman over zijn broers – met luistercd!) en pak het dan nog eens vast. het komt wel terug.

  2. Gij ontrouwe tomaat !
    Het begin van zijn bijbelbewerking is geniaal en door de keren dat ik er al aan heb moeten peinzen heeft hij mijn eeuwige bewondering.
    Overkill ?
    (Dat kan. Ik doe aan preventie : lees Schervengericht niet uit voorzorg, en angst dat het minder gaat zijn dan De Tandeloze Tijd, dat zou ik ondraagliljk vinden).

Leave a Reply to kristof Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *