Neen! projecten

[wijvenweek] Het soort.

Ik ken uw soort, juffrouw. Ja, het gaat over u: gij daar met uw perfect gekapte haren en uw french manicure. Verveeld aan het rondkijken in uw boutique, achteloos wat truitjes opvouwend en ondertussen aan het peinzen of Gregory u zal terugbellen, nadat hij deze nacht in de Planché zijn tong in uw mond heeft mogen steken. Ge hoopt het. En anders hebt ge hem toch alvast vier Vodka-Redd Bulls ontfutseld gisteren, dus dat is ook al iets.

Ge kijkt wat minachtend naar mij, omdat mijn nagels afgebroken zijn van de verbouwing en mijn haar eruit ziet als stro door een wekenlange kuur met plamuurstof. Ik ken uw soort, juffrouw: ge haalt zuchtend een jeansbroek uit de rekken in een grotere maat als ik het vraag, dat wel. Maar ik zie dat ge daar eigenlijk geen zin in hebt. Ik weet bijna zeker dat ge met uw ogen draait naar uw collega als ge met uw rug naar mij staat. Ik weet dat ge denkt dat ik met de verfspatten op mijn armen vast uw dure kleren niet kan betalen.

Ik ken uw soort en ik weet daardoor ook van tevoren dat als ik de signalen geef dat ik echt een nieuwe broek nodig heb, dat uw houding zal omslaan. Als daar plots drie broeken liggen waartussen ik twijfel, dan weet ik van tevoren wat ge gaat zeggen. Dat die ene mij het beste staat. Ze kleedt af, dat zegt ge. En het kleur is helemaal fashionable deze zomer.

Ik ken uw soort en ik weet dat die broek die gij mij aanraadt de duurste is die ge liggen hebt. Want ge werkt op percent en ge hebt swarovski-oorringen zien liggen die ge wilt hebben.

Eigenlijk zoudt gij mijn soort ook al moeten kennen, juffrouw. Het soort vrouwen dat uw denigrerende blikken ziet, herkent en ze niet pikt. Het soort dat vervolgens besluit een beetje met uw gepedicuurde en gehydrateerde voetjes te spelen en u een half uur over en weer doet lopen voor andere maten en kleuren. Het soort dat dan besluit met: Ik ga er nog eens over nadenken. Misschien tot straks.

Tot nooit meer, dat denken wij als we de deur achter ons dichttrekken. En we lachen zelfvoldaan als we de swarovski-winkel passeren.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.

27 thoughts on “[wijvenweek] Het soort.

  1. Haha, girls come in all kinds of flavours. En geef toe, het is fijn wanneer je zoiets razendsnel doorziet en er dan even gezellig mee gaat rammelen.
    Way to go!
    Want ik mag dan wel gek zijn op vrouwen, de overgrote meerderheid kan me, net als heel wat ander volk, gestolen worden.

  2. Oh ja, ik ken ze ook. Ze halen altijd het slechtste in mij naar boven: zin in een catfight zodat haar french manicure-nagels afbreken.

  3. Hilarisch stukje, en veel te herkenbaar. Al durf ik dat niet, zo met die trutjes hun voeten rammelen. Ik ga dan meestal gewoon buiten, en durf geen broek meer aanraken in die bewuste winkel, lol, ik ben een softie!

  4. Oh, super seg. Ik ken ‘het soort’ maar al te goed. Meestal ergert ‘het soort’ mij op voorhand al zo hard dat ik gewoon weer buitenstap zonder te passen. Maar ik ga uw techniek toch ook ne keer testen!

  5. Ik ben ook al meerdere keren licht kokend een winkel buitengestapt (kousen peeters, anyone?), maar o maar, die keer dat ik er als interim op uitgestuurd was in het Gents filiaal van een veel te duur Belgisch merk zal ik toch ook niet gauw vergeten.
    ‘Het soort’ bevindt zich namelijk in veelvoud en van een nog ergere graad tussen het klantenbestand… en als verkoopster kan je geen kant op als er een dergelijk exemplaar komt binnenwandelen!
    Twee belangrijke levenslessen die ik daar mocht leren: (1) hoe verser het kapsel, hoe schaamtelozer de kip (en dan bedoel ik echt schaamteloos hé; madammen met veel geföhnd haar op hun tanden die in elk filiaal een complete gedragen outfit twee keer (!) durven omruilen om vrijwel kosteloos in ‘t nieuw de grande dame te kunnen uithangen).
    (2) De hele dag in zo’n winkel ronddraven doet echt geen deugd. Je moet namelijk die overprijsde oncomfortabele hakken van het seizoen aan…

    Toch even advocaat van den duivel geweest. Niet dat dat iemand moet tegenhouden den duivel te verwensen! 😉

  6. Typisch geval van vrouwelijke jaloezie, blijkbaar.
    Al kan het zijn dat er zeker in de duurdere boetiekjes dergelijke exemplaren rondlopen, waarop de omschrijving van confrater E-mino wel eens van toepassing zou kunnen zijn.
    Ik ken er zo eentje, door iemand omschreven als ‘een hoer gelijk een paard’ (op zijn Gents uitgesproken dan).

  7. Kom kom, die meisjes hebben ook hun stille dromen. Een vent met een Range Rover bijvoorbeeld, en een zonnebril die hij in zijn kapsel steekt alsof zijn hersenen op solar energy werken. Mocassins onderaan, een broek waarmee een mens ook niet uit de toon valt op een golfterrein en vooral:

    een roze pull. (desnoods met trapeziumkotjes)

    (om nog te zwijgen van zijn met crèmekes voorziene gezicht – behalve daar waar zijn five o’clock shadow tevoorschijn komt)

    Voor de rest wel sjiek dat we ons allemaal ver af houden van stereotype denkbeelden!

  8. Zo herkenbaar. Ik wou zelfs eens, volledig vrijwillig, een pokkedure jeans kopen, en nóg keek madam neerbuigend neer en wou ze me niet bedienen. Ze kon dus fluiten naar haar commissie.

  9. Wij kennen uw soort ook werkwijf. Gij die denkt dat wij enkel en alleen dienen om uw dikke kont in onze kleren te persen en dat dan ook nog proberen met een glimlach om u niet te veel te doen schrikken met uw eigen onvolmaaktheden. Wij kennen u ook, gij die niet kunt geloven dat wij uw maat gewoon niet maken wegens ver buiten de normale verdelingscurve. Wij kennen uw soort ook die vergeten dat ook wij kinderen hebben en desondanks dat het zaterdag is u met de glimlach bedienen. Wij kennen zeker u, u die zichzelf te geleerd vindt om een kledingstuk dat een ander uiteindelijk zal kopen met respect te behandelen. Wie de meesten niet kennen, maar waar wij wel het plezier hebben ze te ontmoetten, zijn diegenen die de paskamers achterlaten in een walgelijke geur van ongewassen ondergoed met ingesloten onderdelen…

    Maar bovenal kennen wij u, u die denkt dat u eenieder dient te kleineren, de verkoopster maar ook de juf… Als er één ding zeker is in deze wereld dan is het wel dat u een WIJF bent…

  10. ik heb zelf vier jaar als verkoopster gewerkt. Niet dat ik me hoef te verantwoorden, maar het ging over één soort verkoopsters. En ik zal er meteen een dooddoener uit de comedy achteraan gooien: als ge denkt dat ze met u aan het lachen zijn, dan is dat waarschijnlijk zo.

  11. Hm, Frederique’s reactie toont eens te meer aan dat er aan elke medaille wel 2 kanten zijn…

    Persoonlijk is het mij ook altijd opgevallen hoe, zeker tijdens de solden, vrouwenklerenwinkels er als ware slagvelden uitzien.

  12. Ik het het soort verkoopsters, en ik het het soort klanten. “Soort” komt inderdaad in beide categorieën voor. En dan zijn er nog de supersympathieke toffe verkoopsters, en de supersympathieke klanten. En alles ertussenin. Ik probeer altijd een sympathieke klant te zijn, die begrip toont dat niet iedereen zich naar mijn wensen en maten plooit, en ik blijf rustig en vriendelijk onder alle omstandigheden. Met de glimlach. Maar om dan zo’n bitch van een verkoopster tegen te komen, dat is hard, ja. Ok, klanten zijn soms varkens, maar niet alle klanten zijn varkens. En klanten zijn vooral toch nog een beetje koning, en verdienen het niet te worden afgeblaft als ze niets hebben misdaan. Als je niet graag in de verkoop staat, gá er dan ook niet instaan! Ik ben daar heel hard in: in een winkel waar ik slecht word behandeld, zet ik geen voet meer binnen.
    En als alle vriendelijke klanten dat doen, dan blijven inderdaad alleen de varkens over 🙂

Leave a Reply to e-Mino Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *