Ik had hier eerst dingen geschreven over de voorbije 48 uur en de schrik van die uren, maar ik krijg het gelijk allemaal niet geformuleerd zoals ik zou willen. Dan maar niet, bedacht ik. Niet alles hoeft immers op dit weblog, maar toch enkel dit voor wie weet waarover ik het heb: het nieuws van vandaag was zo goed als het in de gegeven situatie kan. Details volgen in een mail.

Over naar vrolijker noten. Wie vanavond in Halle was op de voorstelling van lief, heeft misschien gemerkt dat de techniek — op een miniscuul fiasco in het begin, met verwisselde CD-kanalen na — uitstekend was. Wel, dat was volledig mijn verdienste. *trots* De vaste technieker van mijn wederhelft was immers verhinderd, en de backup is op tournee met een dansgroep. En dan blijft er maar één iemand over die alle lichtwisselingen in de voorstelling voldoende kent: little old me. Stress. Maar stress, ge hebt daar geen gedacht van. Ik had veel zin om ergens op een zetel te gaan liggen en het plafond te bezweren naar beneden de te komen, vlak voor het begin van de voorstelling. Maar eens alles goed op weg was, voelde het best stoer: zo helemaal alleen aan een grote mengtafel met allemaal knopjes die ik niet begrijp, en dan tussen lichstanden switchen en CD-tjes opleggen.

Achteraf heb ik dan opgeruimd op het podium, zoals een technieker dat doet. En Lief zijn gitaar in de gitaarkoffer gestopt. Vooral dat laatste is een doorbraak, want het was de allereerste keer ooit dat ik de Heilige Gitaar mocht aanraken. En de meneer zelf heeft niet eens geprotesteerd: anderhalf uur aan knopjes draaien, dat schept vertrouwen, zo blijkt.