Van jongeren.
Ik ben gisteren de hele dag ongemakkelijk geweest van een interview met Peter Adriaenssens, kinderpsychiater, in De Morgen. Ik heb het in drie etappes moeten lezen, omdat ik er op bepaalde momenten fysiek pijn van had.
Misschien dat ik daar te emotioneel op reageer, als onderwijsmens. En als iemand die in een buurt woont waar veel kinderen wonen waarvan ik vermoed, zie, voel dat ze tot die 30% behoren die volgens Adriaenssens uit de boot vallen. Maar toch. Misschien is emotioneel de enige manier om hierop te reageren.
Citaten. Stof tot nadenken.
* In Everberg krijgt drie kwart van de jongeren nooit bezoek van ouders.
* Het jongetje dat in Brugge is doodgefolterd was al twee jaar niet naar school geweest, en niemand had zich daar vragen bij gesteld.
* Ouders trekken vaak hun handen af van kinderen met zware psychische problemen. Dat is een vorm van kindermoord.
* Het gaat de foute kant op, maar ik voel nergens een sense of urgency, tenzij om jeugdgevangenissen te bouwen.
* Uit een recente enquete is gebleken dat 60 procent van de ouders meende dat je een zestienplusser geen regels meer moet opleggen.
* Eigenlijk komt het ons allemaal goed uit om problemen met jongeren zoveel mogelijk te pathologiseren. Dan ontsla je jezelf van elke verantwoordelijkheid. Het zit in zijn koppeke, niet in ons gezin.
Heb het ook gelezen , ik was er ook niet goed van . Alhoewel ik vroeger een door hem geschreven artikel in de klas gebruikte en ik dikwijls versteld stond van wat ik toen te horen kreeg , de achtergrond van veel kinderen schept heel vaak duidelijkheid over hun gedragingen.
Wreed, wreed, wreed. Gelijk die keer dat Louis in het hospitaal lag en dat de verpleegster zei over kindjes die geen bezoek kregen: “dat zijn meestal Turkse kindjes en die weten niet wat spelen is — steek daar speelgoed bij en ze weten niet wat gedaan”.
Ik was er ook niet goed van.
Nog niet zolang geleden hoorde ik diezelfde Peter Adriaenssens nog zeggen dat het hélemaal niet zo slecht ging met de jeugd?
Die extreme gevallen van verwaarlozing zijn natuurlijk nooit goed te klappen, maar het zwart-wit denken over ‘ouders die niet naar hun jong omkijken’ heb ik sinds ik ook met een puber ‘kamp’ toch ook afgeleerd. Ik maak hier ook machtstrijd mee die ik niet kan winnen (Ga nu leren voor uw examen! Ik heb al gedaan. Dat kan niet, ga dan nog eens herhalen, of zal ik je eens afvragen? Zijt gij zot mens? Trek dan uw plan hè, ‘t is uw toekomst waar je mee aan ‘t jodelen bent!) En waar ik dus op de duur mijn handen aftrek omdat het de relatie volledig hypothekeert.
Je weet wel, dingen waarvan je vroeger zei: ‘Maar dà t zal bij mij niet waar zijn, hoor!’
‘t Is zo gemakkelijk om voor alles de ouders met de vinger te wijzen. Oppassen geblazen daarmee.
ik denk niet dat ze die ouders bedoelen die het lastig hebben met hun puber hoor. Ik denk dat het net degenen zijn die het er niet lastig mee hebben waar een probleem mee is. Hij heeft het in dat artikel ook over 30% van de jongeren. Dus 70% doet het goed.
Er staan in het artikel ook dingen over gedeelde maatschappelijke verantwoordelijkheid, en daar hadden we het bijvoorbeeld over op café dit weekend. Stel dat je vaak geschreeuw en geklop enzo hoort naast de deur. En het kind des huizes ziet er wel heel vaak gekneusd uit en heeft meer dan normaal blauwe plekken enzo. Ga je reageren als buur? Of ga je ervan uit dat je je daar niet mee mag moeien? Ik vond het antwoord voor mezelf zeer confronterend.
Wreed, ik heb het artikel wel niet gelezen. maar ik volg je in die gedeelde maatschappelijke verantwoordelijkheid, ik zou het voor mezelf ook niet meteen weten.
Pas op, het is soms allemaal ingewikkelder dan we denken hoor. Er heerst bijvoorbeeld ook een shopcultuur bij voorzieningen die zouden moeten helpen (CLB, psychiatrie,…). Ze kiezen er die jongeren uit die hun goesteren; vaak niet die jongeren die het meeste hulp nodig hebben.
Vandaag ook nog in de gazet:
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=GR6273T5D
Dat vind ik schrijnend zie, dat geen enkele voorziening/voetbalclub/… eigenlijk MOET helpen als ze kunnen helpen maar dat het allemaal vrijblijvend blijft en je als ouder of jongere in de kou blijft staan; zelfs al vraag je hulp…
Ik heb zelf al een paar keer aan de alarmbel (van het clb) getrokken bij vermoedens.
Het struikelblok bleek dan het kind zelf, die je niks in de mond mag leggen als je er een gesprek mee aanknoopt en dan de lippen op elkaar houdt. Allemaal niet zo simpel als me het soms laat uitschijnen.
Probleem spotten, probleem oplossen? Zelden.
Klopt zapnimf : stel dat je als leerkracht merkt dat een kind verwaarloosd/mishandeld wordt , je schakelt het CLB , de schoolarts enz. in , je praat heel vaak met het kind maar die “ziet zijn/haar ouders graag ” en steigert als er ook maar gesproken wordt over hulp. Je kan je als leerkracht of buur of… ook vaak heel machteloos voelen.
Dat artikel zou ik heel graag eens willen lezen. Zou je het me misschien op een of andere manier kunnen doormailen? Als dat niet te veel moeite is, tenminste. (Wij hebben een abonnement op onze krant en kunnen zo artikels downloaden en doorsturen, maar dat is bij jou misschien niet het geval.)