projecten

Die keer met de kattenprozac.

Mja. Dus. Voor ge het weet geeft ge uw kat twee keer per dag medicamenten tegen de angstaanvallen en maakt ge kleine aanpassingen aan de inrichting van uw huis voor het veiligheidsgevoel van het beest. Dat kan ja, ook als ge nuchtere mensen zijt die niet aan zweverigheid doen. En als het helpt dan kan het mij zelfs niet eens meer schelen dat ge mij zit uit te lachen, daar aan de andere kant van het wereldwijde web. Zelfs niet, neen.

Hoe begint dat allemaal, vraagt u? (voor het volledige verhaal, klik op de linkjes) Vorig jaar hadden we Frank Sinatra, het kattenincident waarbij de vreemde kater bruut onze huiselijkheid binnenstormde en de boel ondersproeide. Kort nadien begon boogie af en toe in huis te plassen. Niet veel, niet dikwijls, niet erg: niks om problematisch te noemen, dus. We straften hem, hij mokte een paar uur, we ruimden de rommel op en daarmee was de kous af.

Toen kwam de verbouwing, en de daarbij horende onrust: het hele huis werd opengegooid en de kat had daar duidelijk een beetje last van. Toen alles weer dicht was gemaakt bleek hij toch wel zeer frequent in huis te plassen, altijd als wij er niet bij waren. Vreselijk vervelend, en we straften hem consequent. Maar dat hielp niks en steeds minder. En wij vonden dat steeds minder aangenaam, vooral omdat het dus –inderdaad– niks leek te helpen.
Na enige lectuur over het onderwerp bleek straffen trouwens niet de oplossing, omdat katten straf achteraf niet meer met de actie associëren maar met degene die straft. We zijn daar dan maar mee gestopt.

En toen kwam de nieuwe zwarte kater, die op zijn beurt brutaal probeert het huis binnen te komen en overal op de koer sproeit. En toen kreeg Boogie overal kale plekken van het likken: eerst op de buik (dierenarts zei: hormonaal), sinds een paar weken ook op zijn poten.
En toen deed hij dat rare gedoe met ‘s ochtends paniekerig miauwen. En toen deed hij dat deze week nog eens en werd de situatie steeds erger.

Op zo’n moment hebt ge twee keuzes: ge brengt het beestje naar het asiel en neemt een andere kat. Of ge probeert of er iets aan te doen is, aan het hele probleem. Wij zijn niet zo’n opgevers van aard, en de keuze was snel gemaakt. Dus kwam er een dierenarts langs die gespecialiseerd is in kattengedrag. Gisterenmiddag hebben we de hele situatie met haar in beeld gebracht (waar plast hij, wanneer, wat gebeurt er precies?) en heeft ze de kat een hele tijd geobserveerd. Om dan tot conclusies te komen die heel erg logisch klinken: over territorium en onveiligheid, onrust en angst. En over vicieuze cirkels waar Boogie dus blijkbaar zelf niet meer uitgeraakt. Het likken en haar afbijten is zelfverminking, bijvoorbeeld. Vandaar dat hormonen niks helpen, trouwens

Alleszins: Boogie heeft medicatie voorgeschreven gekregen. En we zorgen voor iets meer beschutting in ons huis waarvan de achtergevel helemaal glas is. En we gaan proberen om de scheefgegroeide situatie recht te trekken. Met een kattenpsycholoog inderdaad. Stopt met lachen, zeg ik u.

20 thoughts on “Die keer met de kattenprozac.

  1. Ook Spike ging reeds naar de hondenpsycholoog en volgens mij een heleboel huisdieren, het laatste taboe, die honden/kattenpsycholoog want ja, ge voelt u toch een beetje idioot niewaar? Gelukkig is Kerygma er om taboes te doorbreken! Hiep, hiep, hoera!

  2. katten zijn heel stressgevoelig naar t schijnt. Ik lach daar dus niet mee. k Heb compassie met da beestje die gek van de stress wordt. Maar nu jullie huisje in orde staat zal het al een stuk rustiger voor hem zijn. Hopelijk blijft de zwarte kater wat meer uit de buurt.
    heel mooi dat jullie zo met jullie beestje begaan zijn en die aanpassingen doen.

  3. Mijn kat is ook zo’n paniekerig beestje. Toen ik tochtstrips aan de keukendeur gehangen had, durfde het beestje twee weken lang niet meer in de keuken omdat hij schrik had van het geluid van de deur.

  4. Mooi van jullie, echt. Ik zie onze twee katten ook doodgraag en zou er ook alles voor doen als er iets mee zou zijn. Nikske te lachen dus, ik vind het doodnormaal.

  5. In ons vorige huis werd onze kat ook geterroriseerd door een bully-cat met plassen in huis tot gevolg.
    Als ik had geweten dat het bestond was de onze ook aan de prozac gegaan.

  6. Ik ben al benieuwd naar het vervolg. Moet de kat dan op gesprek komen op een sofa? Wordt er gefluisterd à la Robert Redford? Nog een geluk dat het de komende periode rustig blijft in huis. Sport schijnt ook goed te zijn.

  7. Asiel zou voor velen de optie zijn, très chique dat jullie zo begaan zijn met dat beestje, verantwoordelijkheidszin bij dieren noem ik zoiets. Hopelijk snel beterschap!

  8. Positief bekijken: als de medicijnen werken heb je maar één lastige vent meer in huis :o)

  9. Dat arm beestje, straks met de baby erbijn komt Boogie helemaal dol!
    Enfin, ondertussen hebben we hier nog altijd geen foto’s van “uw achtergevel” gezien. Ik ben al weken aan het wachten, tiens!

  10. Mijn ouders hebben een dierengedragstherapeut ingeschakeld voor hun hond, die redelijk onhandelbaar was. Zelfde verhaal; een hele analyse, en dan enkele maanden huiswerk en een opvolggesprek nadien. Het resultaat is schitterend, de hond heeft nog altijd enkele kleine gebreken, maar de situatie is zeer leefbaar en zelfs beter dan ooit verwacht. Chapeau dus dat jullie daarin willen investeren. Ik geloof er echt wel in.

  11. Lief, effenaf. Trouwens, die opmerking over dat Boogie zot zou worden van de baby: geloof dat maar niet. Ik ken verhalen van katten die een nieuwe baby beschermen en koesteren als was het hun eigen jong. Heb trouwens zelf ooit eens zoiets meegemaakt: een baby die op bezoek kwam en die al na een paar uur ‘bewaakt’ werd door onze eigen kater, zodat zeker niemand die baby kwaad zou doen. Very funny…

  12. wij hebben dat ook eens voorgehad, de poes die begon te plassen in huis. Valeriaan in de kattebak heeft dat opgelost.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *