En al

Zen en al.

Bon. Ik moet een manier vinden om me meer te ontspannen. Mijn nek, schouders en hoofd doen constant pijn en ik ben dodelijk vermoeid. Zelfs niet zozeer van het slaaptekort (hoewel dat behoorlijk groot is, maar wie heeft dat eigenlijk nodig, slaap? *kijkt verwilderd*), maar van de constante staat van alertheid waarin ik me nu al vijf weken bevind. Het is nogal overrompelend: iedere kik die Mira maakt trekt mijn aandacht, elke beweging heb ik gezien. Ja, ook ‘s nachts — elk kreuntje, elke grom heb ik gehoord en neemt u van mij aan: het zijn er veel.

Het is een vreemde gewaarwording, vind ik, dat gigantisch verantwoordelijkheidsgevoel over het klein hoopje mens dat momenteel naast me in de zetel ligt.
Als het lief beneden is met haar en ik probeer boven bij te slapen, dan nog: als ze een beetje huilt, dan moet ik al mijn kracht gebruiken om niet te gaan kijken. En dan lig ik daar dus, boven in mijn bed, met wijd opengesperde ogen te denken waarom ze huilt en dat ik beter naar beneden zou gaan.

Of zoals vandaag: ik was in bad gegaan. Voor het eerst sinds ze geboren is (en even daarvoor, maar dat was omdat ik dacht niet meer in het bad te passen. Bygones.). En in plaats van te lezen lag ik te denken “ik zou beter een beetje gaan slapen in plaats van mijn tijd in bad te verdoen, dan ben ik straks frisser om voor haar te zorgen”.

Vanavond ga ik een uurtje of twee naar een trouwerij. Alleen. En ze blijft bij mijn lief thuis. Ik heb nu al stress, hoewel hij perfect voor haar zorgt. Loslaten is zo nooit mijn ding geweest, vrees ik.

En ja, inderdaad. Ik word soms ook moe van mijn eigen. Ge zijt niet alleen.

7 thoughts on “Zen en al.

  1. Ik ben meteen voorbereid op mijn eerste nacht babysitten dat wordt zonder twijfel een nachtje met vooral wakend-wakker-zijn en toch ik kijk er enorm naar uit.

  2. Cliché: tijd voor jezelf maken is een kunst en aangezien ik dat zelf niet onder de knie heb, vraag ik anderen om mij eraan te herinneren dat ik af en toe eens aan mezelf moet denken. Op tijd en stond krijg ik een schop onder mijn billen en vlieg ik in bad, moet ik uitslapen, moet ik op stap. Kinderen en vent thuis, ‘t schuldgevoel mag wel altijd mee op stap. Naar het schijnt verbetert dat (nog maar eens) met de jaren…

  3. Zo herkenbaar, amai. Wij hadden onze tweeling, toen we ze na een weekje of twee op neonatale eindelijk mee naar huis mochten nemen, op onze kamer te slapen gelegd. Allebei geen oog dicht gedaan. Elke zucht, elke kik hadden we gehoord. De tweede nacht lagen ze al in de kamer naast ons.
    Ik herinner mij nog dat ik eens ging douchen, toen ze een paar weken oud waren, en toen ik eruit kwam, lag er ééntje te huilen. Slecht dat ik mij voelde, omdat ik niet meteen bij de eerste kreet naast hun bedje had gestaan. Het betert. Stillekesaan. inderdaad, van zodra ze geboren zijn, begint het oefenen in loslaten.

  4. Heel herkenbaar.
    Ik kan alleen maar zeggen: het gaat voorbij. Het blijft hard werk, maar zoals het nu is, blijft het echt ook niet.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *