En al

Dat ik verwend nest ben, ja. En ik weet het.

Maar het is mijn blogue, dus ik mag zagen als ik dat wil. En als ge het niet wilt lezen, dan moet ge niet. Ge kunt een beetje televisiekijken of een sprei crocheren in de plaats. Dat laatste zeg ik alleen maar omdat ik daarnet een gehaakte pannenlap zag passeren bij In De Keuken en ik moest denken aan mijn overgrootmoeder, die in witte draad van die ronde lapkes crocheerde. Allemaal dezelfde lapkes, en daarna naaide ze die aan elkaar en dan kregen we nog een tafelkleed voor op de salontafel. Ze maakte ook sloefkes voor mij, voor in de winter. Met pomponnekes als ik dat vroeg. Maar ik vroeg me dus af daarnet of (a) mijn mama die tafelkleedkes nog zou hebben en (b) als ge mij een crocheerhaak in mijn handen zou steken of ik dan nog zou weten wat ik daarmee moet doen. Behalve dan in mijn haar steken als japans aandoend ornament. Want een mens weet dus blijkbaar nog meer van vroeger dan ge bewust beseft. Mijn lief was dit weekend bijvoorbeeld liedjes van kinderen voor kinderen aan het beluisteren op youtube (lach niet, dat is zijn werk zegt hij) en ik kan die dus blijkbaar nog allemaal woord voor woord meezingen. Liedjes van 1986 en al. Zotjes.

Maar ik dwaal af. Het leven zit niet mee, lieve lezer. Niet alleen heb ik nog steeds stapels en stapels examens te verbeteren en werkt mijn lief tegenwoordig zoveel uithuizig dat ik al content ben als hij in de boekskes staat, zodat ik weet of hij een proper hemd heeft aangedaan en zich heeft geschoren — neen, niet alleen dat maar mijn ergste nachtmerrie is ook nog eens uitgekomen: mijn poetshulp heeft ander werk aangenomen en de poetshulpleverancier heeft geen vervanging. Ik sta op een –wait for it — wachtlijst.
*gasp*
En de dochter rolt hier tegenwoordig de hele living rond en ik zie haar af en toe aan de vloer lekken. Dus gewoon alles laten liggen en niet poetsen is geen optie. Wegens bacterieën en kinderbescherming en al.

Als ge dus plots niets meer van mij hoort: het zou kunnen dat ik verdronken ben in een emmer allesreiniger, gestikt ben in een zeemvel of vastzit onder mijn Dyson. Kom mij redden é dan, peoples.

11 thoughts on “Dat ik verwend nest ben, ja. En ik weet het.

  1. Te hygiënisch is ook niet goed, zeg ik dan altijd.
    Dat is trouwens de reden waarom ik graag full-time werk. Een goed excuus als het huis niet spik en span is.

  2. Annelyse heeft gelijk! Ge wilt bij Mira toch geen allergieën uitlokken zekerst!?! Een huis moet proper genoeg zijn om gezond te zijn, maar vuil genoeg om gelukkig te zijn.

  3. Oeh gruwel, zonder poetsvrouw zitten.
    Zelfs ik, die niet eens werk!, heb een poetsvrouw. Dus als er iemand verwend is zal ik het wel zijn zekerst.

  4. een andere poetsfirma inschakelen? Ik had via t-interim binnen de week iemand!ze is niet perfect maar kom alles beter dan geen poetsvrouw en ze heeft hier deze ochtend een berg strijk weggewerkt waar ik me geen man over zag (en ook nog de keuken en de living gedweild). Leve de poetsvrouw. en ze komt hier maar eens om de 14 dagen en tussendoor blijft het hier ook liggen zenne, rollende baby binnekort of niet. Immuniteit tegen de microobkes opdoen noem ik dat gemakshalve 🙂

  5. ge wikkelt uw dochter in een dweil, en dan laat je ze maar lekker rollen: ze kweekt weerstand tegen vanalles en nog wat, en ondertussen is uw living proper.

  6. ik kus mijn 2 pollekens dat het zo mag blijven, maar wij hebben al heel veel verschillende poetshulpen gehad wegens verhuizingen, zwangerschappen, gewijzigde planningen …

    maar al altijd hebben we van het dienstenchequecentrum binnen de 1-2 weken een nieuwe hulp gekregen! continu nieuwe gezichten is beetje lastig, maar ik moest tenminste nog nie zelf kuisen. Oeffffff!

    haha maar ik vind Veerles suggestie wel enorm plezant. Dan hoop ik wel op een fotooke.

  7. Kinderen voor kinderen… sinds hier een pleeghondje in huis is spoken er af en toe een paar zinnen uit een liedje over een hondje met een wiebelkontje door mijn hoofd. ‘t Was nog niet in mij opgekomen om dat op YouTube te gaan zoeken. Wat ik bij deze dus eens ga doen. En vermoedelijk zing ik het ook van voor tot achter mee. Ik had vroeger zo’n bandrecorder met enorme spoelen – gelijk in een cassetje maar maal vijftig ofzo – met muziek van Kinderen voor Kinderen erop. 🙂

    (En dat klonk ouder dan ik werkelijk ben. 😀 In die tijd was de cd-speler zelfs al uitgevonden. )

  8. “Kinderen voor kinderen ” : melig zullen de meesten het nu wel vinden . Ik herinner me de avonden dat we met heel de bende bij meme zaten te wachten op het begin van de uitzending (alle andere programma’s moesten wijken ) en iedereen zong de teksten mee , dus ‘t is logisch dat je ze nog kent (heb stiekem even ge-you-tubed : ik ken er ook nog heel wat )Mijn zonen zullen nu wel ontkennen dat ze dat ooit meezongen -)

  9. ik geloof dat je ze nog kent 100 x , nee 1000 x heb ik ze gehoord steeds weer na elkaar en zo luid dat die muziek moest staan.Ik werd er soms zot van. Dan zwijgen we over de cassettes met die sprookjes op … altijd maar weer op replay drukken. uuuuren heb ik er moeten naar luisteren.Amaai als Mira een beetje van haar mama heeft hou je maar vast !

  10. Wij willen KIP PATAT en APPELMOES! En als toetje een tompoes en een roooooomsoes! Da zing ik nu nog kei vaak!

Leave a Reply to Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *