kinderspam

Ik had ook niet gedacht dat het ooit zover zou komen, neen.

En toen hield ik mijn handen als een kommetje onder de kin van mijn dochter, zodat ze haar maaginhoud daarin kon ledigen. Want ik had die middag al drie keer de parket gedweild en een hand is rapper afgewassen dan een vloer gedweild. Efficient parenting 101, peoples.

Het was begonnen met een piepje op de babyfoon, een half uurtje na de start van het middagdutje. We bleven rustig zitten, want de dochter durft al eens een huiltje doen midden in een dut, en vaak is het na een halve minuut weer van slapende baby. Zo ook deze keer. Toen er nog een half uur later toch nadrukkelijker gehuild werd, toog ik naar boven om daar de dochter aan te treffen middenin tussen onder en geheel gedecoreerd met –hoe zal ik dit op een delicate manier uitdrukken — haar groentenpap. Die van twee uur tevoren, jawel. We moeten u niet uitleggen dat het schuldgevoel over het niet reageren op het piepke van tevoren immens was. En de compassie met de slappe dochter nog immenser.

Kindje werd gewassen, bed werd ververst en het scenario herhaalde zich, deze keer met parketvloer en outfit van moeder als slachtoffer. Na nog een keer, en een wel heel platte baby, trok ik toch naar de dokter van wacht. Verdict: een oorontsteking. Dubbel. En meteen ook de derde in zes weken tijd. We trekken deze avond dus opnieuw naar de kinderarts, en gaan daar toch eens serieus praten over structureler oplossingen.

Deze ochtend omstreeks half zeven werd ik trouwens door kokhalsgeluid gewekt. Uit het bed gesprongen, half in paniek, de deur van de dochter-kamer opengezwaaid om daar een verstoord uit haar slaap gewekte Mira aan te treffen. Direct vrolijk, dat wel en geen sprake van enig maaginhoud ledigen.
Bleek het de kat te zijn die zonodig een haarballeke moest ophoesten in de gang. Tsk. En zo kon onze dag ook alweer beginnen.

6 thoughts on “Ik had ook niet gedacht dat het ooit zover zou komen, neen.

  1. Onze miniman is nogal overgeefgevoelig, als in elke keer dat er iets ander mis is dan komt dat overgeven er bij. De truk met het hand onder de mond als je verdachte geluiden hoort wordt hier dan ook veelvuldig toegepast. Wat alleen maar efficiënt is als het maar een klein beetje is – de inhoud van je hand is nogal snel te klein. Je went wel wat aan het overgeven, zolang het niet in het midden van de nacht is (hoe langer het eten in de miniman – hoe viezer de opkuis) of ‘s ochtends voor de tweede/derde keer terwijl je een trein moet halen.

  2. Oei. Dat van die oorontstekingen, dat is blijkbaar erfelijk. Nu weet je meteen ook wie je vanavond vies kan bekijken. Of het moest van jouw kant komen, natuurlijk ;-). Bij onze dochter zijn het zwakke darmen, ook erfelijk.

  3. Ocharme…zieke kindjes zijn zo zielig. Anna geeft niet vaak over, maar als ze het doet, lijkt ze er zelf niet heel erg veel last van te hebben. Ze kijkt alleen maar verbaasd.

  4. Tijdens haar eerste winter is Jolien niet vaak ziek geweest, maar als het iets ernstiger werd dan een snotvalling, dan ging ze ook meteen de overgeeftoer op. En nu neem ik een dikke eik vast, maar sinds vorige lente (of sinds ze ongeveer een jaar is, zo je wil) zijn we op een eenmalige ‘uitspatting’ na bespaard gebleven van dit soort zich herhalende taferelen. Om maar te zeggen: misschien groeit die gevoeligheid er nog wel uit!

  5. Dat van die hand in de aanslag om het ‘overgeefsel’ van je dochtertje op te vangen, heb ik ook eens langs den andere kant geprobeerd, wegens te impulsief reageren op pamper niet op tijd onder de billekes… Mijn hand was rap gewassen maar rook toch een aantal uurtjes onfris zalle 😉

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *