U had nog wat vakantieverhalen te goed, zeker? Nu ze gepasseerd is, De Grote Vakantie, is het hoog tijd te noemen. En avant!

Het moet acht uur ‘s ochtends geweest zijn. Ik weet dat voor sommigen onder u acht uur op vakantie ongoddelijk vroeg lijkt, maar ik heb me ondertussen bij de feiten neergelegd: de dochter staat op rond half zeven-zeven. Dus ik ook. En dat vroege ochtenduur, ik kon daar ook echt van genieten: als ge met zes volwassenen en vijf kinderen een huis deelt, dan is rust en stilte soms ver te zoeken. Behalve ‘s ochtends vroeg dus. Enfin, het is niet zo erg als het lijkt, spreek ik mezelf troostend toe.

Na een paar dagen had ik overigens een routine die me best beviel: de dochter wakker, flesje drinken, nog behoorlijk warme kleren aan (een T-shirt met lange mouwen! In het zuiden! Zotjes, die Mira en ik) en dan in de auto naar het dorpje, dat net als ons nog wakker aan het worden was. Daar haalden wij heerlijk geurend brood, croissants en soms des pains au chocolat, en deden een wandeling. Terug in het huisje was er koffie, een tijdschrift en een sigaret, op het terras, terwijl de dochter rustig speelde op de grond, en ik in het huis langzaam de eerste wakkerwordende huisgenoten hoorde.
Om u de stemming en de situatie even te schetsen.

Het was op één van die ochtenden, en ik had nog maar een halve kop koffie binnen. De mensen die mij al meegemaakt hebben ‘s ochtends weten dat een halve kop koffie behoorlijk minimaal is voor mijn functioneren. Ik zat wat dromerig voor me uit te staren, toen ik op het terras van het huis naast ons gegiechel hoorde.
Toen ik opkeek verslikte ik me in mijn koffie en ik dacht — reflexmatig — unk, de zee is hier toch ver af?. Want, lieve lezers, op het terras van onze buren stond een matroos. Zo één met een hoedje en gestreept uniform.
Het gegiechel waarvan sprake bleek afkomstig van een tweetal dames in zijden nachtpon. Een andere man, waarschijnlijk toebehorend aan één van hen, las de gazet. In bloot bovenlijf. En een matroos dus. De kapoen van het gezelschap, al in carnavaloutfit voor het ontbijt. Lachen!

Gepensioneerde Vlamingen, zo bleek, die het huis net gekocht hadden en wat kwamen verbouwen. Toen ze omstreeks negen uur het eerste biertje van de dag opentrokken, de televisie buitenrolden om de tour te volgen en met schildertape een grote kruis op de terrasdeuren kleefden “tegen het botsen”, wist ik: het wordt hier nog dolletjes, de komende dagen.

En ik zou gelijk krijgen, maar daarover later meer.