internet

Zes (i. contempleert).

Dit weblog is jarig vandaag. Zes jaar, sejieus. Dat is gelijk lang en al.

2 562 posts, 13 589 commentaren, en — opgezocht omdat mensen daar naar vragen en ik dat eigenlijk meestal niet echt weet — tussen de 1200 en de 1700 bezoekers per dag, die hier komen lezen. Van RSS weet ik niets, want dat moet ge installeren om te kunnen volgen en daar ben ik te lui voor. Volgens hetzelfde statistieken-programma is 5 oktober 2009 overigens mijn drukste dag alsnog, met 2400 bezoekers. U leest dus blijkbaar massaal zeer graag dat mijn kleine haar hoofd alleen omhoog kan houden. Er zal vast wel een marketeer zijn die daar iets mee aan kan vangen.

Er is in die zes jaar veel veranderd: ik ging samenwonen, kocht een huis, maakte een kind, werd een mama. Mijn lief kwam opeens met zijn kop op de televisie en dus maakten wij ons telefoonnummer privé. Mijn werk werd drukker, mijn leven rustiger en hectischer tegelijk.
En dan heb ik het nog niet over het bloggedoe. In het begin een marginaal gegeven, waar iedereen iedereen kende. Lien en ik keken er al eens hoofdschuddend naar, maar het was vooral ook leutig. Blogdinners en -ribben, ruzies en stormen in een piepklein glas water. En de basis van één van de schoonste dingen waar ik ooit deel van heb uitgemaakt, en waar ik nog iedere dag fier op ben. Dan plots een explosie en elkeen een eigen blog. En nu weer precies steeds meer mensen die stoppen, zelfs van die mensen die er altijd geweest zijn. Ik sta erbij, ik kijk ernaar, vind het soms al eens spijtig. Pieter geeft als een aantal van zijn redenen om op te houden “PrMailsBeu + IedereenWilWatVanJe + HetWerdEenVerplichting + AlsmaarStommeEmails + SocialMediaMarketingCrap + MensenVerwachtenReturn”, en dan ben ik blij dat ik nooit voluit de internetmens ben geworden. Jeej for that!

Want ik heb wel redenen om verder te doen, en denk dat ik die altijd zal hebben. Niet voor de statistieken, zelfs niet omwille van mijn altijd aanwezige en onstuitbare schrijfdrang, maar vooral omwille van de mensen. Diegenen die ik al kende, maar veel dichter kan volgen omdat het internet zo toegankelijk is, ook al zit ge thuis terwijl uw kindje boven ligt te slapen. De ouders van mijn Sientje, bijvoorbeeld. Flexanium, die vroeger op café zat waar wij ook zaten en die nu te ver woont, en die toch dichtbij blijft, zo op het interweb. Lies, van hetzelfde laken een broek. De meneer die ooit mijn stage-begeleider was, en die zoveel jaar later een kameraad werd, gewoon omdat hij ook een blog had. De vrienden van vroeger van het lief die we veel te weinig zien.

Maar nog meer dan dat: al die fijne mensen die ik al heb leren kennen door dit te doen. De meest online familie van Vlaanderen, die ik gaarne tot mijn maten mag rekenen. De redactrice van de boekskes, met wie ik ooit het Vlaamse internet intens roze schilderde en die miracle fruit voor mij meebrengt op bezoek. Het murphy-huishouden, waarvan de moeder niet alleen voor haar eigen kroost, maar meteen ook voor de bijwijlen disfunctionele Gentblogt-familie zorgt. De jongen die voor de verkeerde voetbalploeg supportert, maar die mij zo dikwijls zo hard doet lachen. De vrouw die schoentjes breit voor mijn Mira en alles dat op een podium staat verslindt met een honger waar ik jaloers op ben. Heel het project eigenlijk, met allemaal mooie lieve mensen.
Of recenter: de moeders, die T-shirtjes maken voor mijn kind, of mij mee uit lunchen nemen en de mooiste kabouterrokken naaien. Die ik tegenkom in mijn mooie stad, of die ik gewoon lees en volg en echtig ken daardoor.

Of de moeders die verder wonen, en die ik eigenlijk nog nooit heb gezien, maar die simultaan met mij zwanger waren en wiens adres op postpakketjes wordt gekriebeld of op kaartjes met instructies om meer te studeren. Of moeders die een kind hebben gelijk die van mij, en met wie ik kan mailen over eten en opvoeden en weer een hele nacht wakker geweest en zucht. Of zij die meer ervaring hebben in het moedergedoe en daarom de wereld met hun grapjes bevattelijker kunnen maken.

En dan al die anderen, die ik nog vergeten ben. En al die mensen die ik niet kan linken omdat ze geen blog-gedoe hebben, maar die hier al jaren kind aan huis zijn (*zwaait heel nadrukkelijk naar S., hier aan de overkant van de BP*).

Voor al die mensen: merci. Ge heerst allemaal.

31 thoughts on “Zes (i. contempleert).

  1. Proficiat i.! Ik lees nu al 3 jaar mee, dankzij juffrouwbaele die mij eigenlijk blogland leerde kennen. Ge doet mij glimlachen, instemmend knikken, luidop lachen, in stilte nadenken en met je Mira-nieuwsbrieven vaak ook tranen in de ogen krijgen.

    Merci voor al dat moois en leuks!

  2. En dat het o.a. door uw blog komt, dat ik er dan ook maar mee begonnen ben. En dat ik van u heb geleerd dat een blogpost van één alinea soms meer waard is dan een blogpost van tien alinea’s.

    Nog vele jaren gewenst!

  3. How jom! In een post als dit vermeld worden op één van mijn favorieten…hoe cool is dat?!

    Blijven schrijven, want you made my day al dikwijls!

  4. Hiep hiep hoera!

    De miracle berries, dat waren tijden. Heeft Henk het dan nog aangedurfd, vraag ik me ineens af. Dat daar nog geen blogpost aan is gewijd, aan zijn panische bessenangst. 😉

    Blijven gaan, ik blijf hier ook na zoveel jaar heel graag komen, ik.

  5. *zwaait terug!*

    Lang zal ze leven!
    Ware het niet dat ik zo’n nitwit ben als het op computertaal aankomt, ik was ook al beginnen bloggen 🙂

  6. en zelfs meisjes van 63 genieten met een glimlach telkens weer van jouw heerlijke schrijfsels. Gefeliciteerd hoor!

  7. Zes jaar al? Dat is al een aanzienlijk stuk van uw leven, zeg.
    Gefeliciteerd.
    En ge gelooft het misschien niet, maar ik was net iets aan het maken voor u. Om te vieren dat trimester 1 bijna achter de rug is, maar nu is ‘t voor uw blogverjaardag.

  8. Waw! 6! feestje! dansje! Ik denk dat ik zo vrij kort na de start ben beginnen meelezen (eerst bij Lien), mijn mond opendoen durf ik nog maar een paar maand, sinds je berichtjes over Mira zo aanstekelijk werken om over de eigen miniman te vertellen. Maar je bent quasi dagelijks mijn startpagina op het wereld wijde web omdat me dat zeer vaak doet lachen zo tussen alle werk- en andere beslommeringen door.

  9. Ongeveer een jaar geleden hier terechtgekomen door de woorden “poetsvrouw” en “Partena” aan Google te voederen … en niet meer weggeraakt 😉
    Gefeliciteerd!

  10. Proficiat!
    Ik ben bij kerygma terecht gekomen omdat ik wilde weten wie er achter Gentblogt zat. Op een of andere winteravond in 2005 heb ik zowat heel je blog “uitgelezen”, zo wijs geschreven vind ik je schrijfsels.

  11. Ik heb jaar 1-3 uitgelezen toen ik keiziek was, schele hoofdpijn had en nog net het scherm kon lezen. Dat allemaal in één avond, terwijl het buiten erg aan het waaien en stormen was. Het was mijn eerste blog, en het blijft de beste ever.

  12. blijf maar nog eventjes schrijven. Je doet mij glimlachen, omdat het zou
    herkenbaar is en je alles met zoveel humor kan beschrijven.

  13. In afwachting van het boek dat je ooit beloofde te schrijven ,geniet ik regelmatig van je blog , vooral de Mira-brieven zijn aangrijpend.

  14. Ik weet begot niet meer wanneer en waarom ik je beginnen te lezen ben, maar ik weet wel dat het mijn eerste blog was en heel lang mijn enige. Van daaruit heb ik uitstapjes gemaakt naar Lienweb en Brutin en co, maar jij bent de enige die in mijn bladwijzerwerkbalk staat. En laat dat nu net iets zijn waarover ik je al lang iets licht neurotisch wou vragen: kan je niet zorgen voor zo’n schoon icoontje voor in mijn balk? Je weet wel, zoals de f van facebook, de B van Blogger, de pratende mannetjes van Gentblogt… Nu staat er alleen een blaadje met een hoek af, wat misschien ook toepasselijk is, maar toch.

  15. er zijn weinig bloggers die zo consequent bloggen en er telkens in slagen er een grappig of interessant en vooral afgewerkt stukje van te maken. proficiat!!

  16. Ik reageerde hier nog nooit (denk ik), maar ik lees hier mee ongeveer van toen Lien bevallen is van Janne. Ik ben hier dan ook via Lien geraakt. En ‘t is waar: gij blogt altijd wel iets leuks/interessants/ontroerends. Doe er nog maar minstens 6 jaarkes bij.

  17. Leuke blog die ik steeds doorneem. Je kan echt wel mensen boeien met jouw schrijfsels. Misschien toch iets waar je meer kan mee doen ? Alhoewel ik dit al echt wel leuk vind.

  18. Te vér? Nog geen 20 minuten rijden! Hardly drie afritten op den E40, what you talkin bout?

    Ik zit nog bijna wekelijks in Gent, en min of meer maandelijks in het café waarvan sprake.

    Er zijn geen afstanden meer. Dit gezegd zijnde: wij zijn jullie alsnog te verwachten! Babybezoek en al, weetwel.

Leave a Reply to ivan Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *