Ze zijn zij gemakkelijk, de boekjes.
Ge moet haar afleiden. Dat staat in de boekjes, dat zeggen de mensen. Als een peuter iets wil dat niet mag of kan, dan is afleiden het beste, en dan zijn ze het snel vergeten.
En dus deed ik eergisteren keihard van afleiden, toen de dochter plotsklaps haar andereslaapzak-andereslaapzak-andereslaapzak aanwilde. De slaapzaak van vorig jaar, that is, die om één of andere reden opeens in haar blikveld kwam, maar die ze dus niet meer kan aandoen. Wegens dat ze toch wel wat gegroeid is, het laatste jaar, en ze er dus eenvoudigweg niet meer in past.
Enfin, ik deed een heel gedoe met olifanten en een kangoeroe en zelfs een dansje. En de slaapzak was effectief vergeten. Ik moffelde het ding diep weg in een kast, uit het zicht en gaf mezelf een tevreden moederlijk schouderklopje. Crisis onder controle.
Dat was eergisteren. Sindsdien slaat de dochter elke keer als ik haar in bed wil stoppen (dus middag én avond) gigantisch aan het jengelen voor haar andereslaapzak-andereslaapzak-andereslaapzak. Die ze niet kan zien, die ik helemaal doodzwijg maar die zij dus duidelijk niet kan vergeten. En afleiden werkt al lang niet meer, de vijfde maal. Mijn dansje is ook maar een paar keer grappig waarschijnlijk.
Ik weet niet precies of ik trots dan wel verontrust moet zijn over zulk een obsessief koppig geheugen.
de boekskes “snuif”. 🙂
Mijn tactiek: laten merken dat wat ze willen eigenlijk feitelijk niet zo leutig is als zij denken.. dus laat Mira ne keer slapen in haar veel te kleine slaapzak zou ik zeggen… of laat pop of knuffel of beer in de slaapzak slapen?
Ik snuif mee over de boekskes. Afleiden is inderdaad een geweldige truc, die ook wij veelvuldig toepassen, maar de boekskes zouden ‘uitleggen’ dringend eens op de eerste plaats mogen gaan zetten, nog voor ‘negeren’. Je hebt ongetwijfeld zelf al ondervonden dat peuters veel meer begrijpen dan je soms zou denken, omdat ze het zelf nog niet kunnen uitdrukken. Als ze dus niet begrijpt waarom die slaapzak plots verdwenen is, is het logisch dat ze ernaar blijft vragen. Leg het haar dus uit. Trek hem haar inderdaad desnoods aan en laat haar echt vóélen dat hij te klein is. En vraag haar of ze nu begrijpt dat ze daarin niet meer lekker zou slapen, tot ze bevestigend antwoordt. En daarna afleiden. Werkt(e) bij ons alleszins verbazend goed. Omdat Mario daar zoveel successen mee boekte ben ik ook afgestapt van de boekjestechniek van het negeren en ook alles eerst beginnen uitleggen. En daarna afleiden en dan pas negeren, want dat is soms toch ook nodig…
Ik dacht net hetzelfde als marleen, zonder belerend te willen zijn, net als de boekskes. Maar bij ons werkt alleen uitleggen…
Een heel goeie manier om ze te stoppen met gejengel: ze eerst min of meer rustig krijgen, en ze dan een eenvoudige vraag stellen waar ze moeten over nadenken.
Iets in de zin van “wil je morgen liever bloemkool of liever appelmoes?” of “zullen we nu appelsap drinken of appelsiensap?”
Dan doen ze (enfin, de onze toch) zoiets van “hu? wha? hang on — ik moet hier een beslissing nemen”, en dan stoppen ze met jengelen.