kinderspam projecten

Newsletter – jaar 1, maand 8.

Lieve Mira

gisteren vroeg één van onze vrienden me: hoe oud is Mira nu? Ik begon te tellen en realiseerde me dat ik prompt je 20 maanden vergeten was, gisteren. Ik heb excuses, echter: het gaat cliché-matig snel, tegenwoordig. De dagen vliegen voorbij en zijn bijna allemaal even heerlijk. Je hebt peuterkuren, ja, en het eten wil niet echt lukken, maar voor de rest: je bent een heerlijk kind.

Nieuw deze maand is het vol openbloeien van de creatieve kant in jezelf. Je was al heel geïnteresseerd in muziek, maar zingt nu echt een heel repertoire zelfstandig en mixt ook verschillende liedjes door elkaar. Wij horen hier regelmatig over het poesje mauw kom eens gauw met witte voe-oeten hihihi hahaha stond erbij en ik keek ernaar. Dat is bijzonder grappig.

Verder teken je ongelooflijk graag, en is play dooh zowat je favoriete speelgoed. Je hebt een uitstekende compagnon in je vader gevonden, daarin, want hij is wel degelijk een creatief talent. Samen tekenen jullie de halve dag vol, en er worden hier dagelijks tientallen kangoeroes uit plasticine gemaakt.
Sinds een week of wat zie ik je tekenmotoriek veranderen (beroepsmisvorming, vrees ik, dat zulke dingen met grote aandacht gevolgd worden hier thuis): je tekent minder vanuit je schouder, houdt je potlood soepeler vast en soms zelfs al in pincetgreep, en het krassen heeft ruimte gemaakt voor (iets wat lijkt op) cirkels. Gisteren maakte je een ovaalachtige vorm, duwde er twee puntjes in, en sprak “kindje”. Legendarisch, je eerste echt scheppende moment.
Met de playdooh kan je bolletjes maken, en daarna worstjes. En instructies geven over wat wij moeten maken, natuurlijk. Dwingende instructies, want je bent twintig maanden.

Ritme, dat begint ook een beetje te komen. Als ik voor je zing in bad, dan spetter je ritmisch met je handen mee. Ik vind dat ongelooflijk en sta vol verwondering, elke dag opnieuw.

Soms is het zelfs meer dan verwondering, maar absolute verstomming. Als je dingen hebt opgepikt waar ik geen weet van had, bijvoorbeeld. Gisteren zaten we in een boekje te kijken en jij was aan het vertellen. De prent ging over “bij de dokter”, dus ik vroeg “wat doet de dokter dan?” en jij antwoordde “buikje kijken, oren kijken, mondje kijken, koorts meten”, terwijl je aanwees waar dat dan allemaal gebeurde. Op de tekening stond ook een horloge en toen ik die aanwees en vroeg: “weet je wat dat is?” antwoordde je, na diep en hard nadenken: “uurwerk!”. Ik wist niet dat je dat woord kende, want wij gebruiken dat niet, dus ik ga de komende dagen eens proberen uitzoeken of je het bij je grootouders of in de creche hebt geleerd. Maar ik vind het wel cool, dat je opeens dingen kan die ik je niet geleerd heb.

Er is veel werk aan de winkel ook, de komende maanden. Je bent ongelooflijk geïnteresseerd in je potje en geeft zelf aan wanneer je kaka gaat doen, maar ik probeer het zindelijkheidsgedoe nog even uit te stellen. Je bent nog te klein om het echt te kunnen, en toen ik eerder deze maand besloot je toch eens te laten proberen, was je te laat en daarna erg erg verdrietig. Ik hou het nu op “flink, dat je het zegt dat je kaka gaat doen, we geven je dan onmiddellijk een verse pamper”, en deze zomer doen we het voor echt, kindeken. In een blote poep en een zomervakantie, zodat je niet te laat bent en geen verdriet moet hebben.

Een ander werkpunt is je eten, nog steeds. Je eet moeilijk, met veel protest en als een muisje. En je voelt dat dit zowat het enige is waar wij ons druk in maken: op alle andere domeinen van het leven heeft hysterie weinig effect, maar dat eten, ik vind dat moeilijk. Jij voelt het, dat je daarmee op de knopjes kan duwen die mij irriteren, en je moet je pubergedrag ergens in kwijt, natuurlijk. Een voornemen voor de komende weken is dan ook meer structuur in de maaltijden brengen en minder drama. Het lukt ons wel, want je bent misschien koppig, ik ben nog veel koppiger. Ha.

Een kind van je ouders ben je ook steeds meer. Een straatloperke. Op bezoek gaan bij mensen, de stad in, wandelen, naar de winkel: je bent altijd on your best behaviour dan. Uitstapjes zijn goed voor je humeur, dus wij doen er veel.
Het liefst ga je wandelen in de bourgoyen, of in het park. Daarover echter één opmerking: het is niet verplicht om elke steen, elke kiezel, elke kei op het pad op te pakken en onder luid “wow, steentje” gekir mee te nemen. Dat vertraagt de wandeltocht nogal, weetwel. En in je kinderhandje is nu ook niet zoveel plaats dat je alle kiezels van de bourgoyen erin kwijt kan. Als dat wel het geval was, mocht je ze allemaal oprapen. Dat is evident.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7

2 thoughts on “Newsletter – jaar 1, maand 8.

  1. zalige brief en mooi geschreven. Ook heel herkenbaar met zelf een 21-maandertje in huis.

  2. Uurwerk…dat komt van hier,ze wil altijd papa zijn horloge aandoen en aangzien “horloge” niet zo gemakkelijk is om aan te leren hebben we maar “uurwerk” aangeleerd. Mira wil ze steeds maar om haar kleine pols hebben schoon om te zien hoe fier ze dan is.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *