Ja!

Andesverlangen.

Een keer of drie per jaar word ik met een schok terug gegooid in een ver verleden. Ooit, toen het lief en ik pas samen waren, sjorden we met een rugzak en een handvol vrienden door de Andes. Het was een reis geboekt met veel risico, zoals dat wel meer ging bij mij in die tijd: we waren pas drie weken een koppel toen we ons spaargeld opmaakten aan een vliegtuigticket voor bijna acht maand later. Er werden alom wenkbrauwen gefronst over de risico’s, maar wij waren daar precies gerust in.

Acht maand later was er nog steeds geluk, een geluk. En met een huurcontract om bij terugkomst onwettig samen te hokken getekend, vlogen we naar Lima. Van daaruit ging het naar namen die nog steeds zoet op mijn lippen smaken. Arequipa. Cuzco. Pisco. Ica. Het was een reis van onweerstaanbare lichtheid en schoonheid, broodjes met banaan op een klif om vijf uur ‘s ochtends, fleece die knetterde van de statische elektriciteit, tochten met ezels en hoogteziekte, haardvuren, een gehuurde oude Amerikaanse slee, pelikanen, schorpioenen en zandduinen, veel gelach en zoveel natuurkracht dat ik nog steeds tranen in mijn ogen krijg als ik eraan denk.

Eén van die tochten deden we met een plaatselijke organisatie: de tocht was de thesis geweest van de gids, want om in de grote bergen rond te lopen moet ge universiteit doen, daar. Zoveel jaar later krijg ik nog steeds een paar keer per jaar de nieuwsbrief van die gasten.

Ik schrijf mij niet uit,neen. Ik hou er wel van af en toe eens met een schok naar het verleden te slingeren. En te dromen van de dag dat mijn dochter oud genoeg is om mee te nemen, rugzaksgewijs.

6 thoughts on “Andesverlangen.

  1. Ik ben iets minder impulsief als het op reizen aankomt, maar onze huwelijksreis naar Peru was er ook echt wel één om nooit te vergeten!

  2. merci om me ook even terug te gooien naar die tijd van onbezorgd vliegen en gevaarlijke bussen nemen. Ik kijk ook uit naar de dag dat we daarmee herbeginnen… heel binnenkort, daar ben ik zeker van. Maar ze kunnen niet meer in de rugzak, dat kan mijn rug niet aan.

  3. dag i., ik bewaar ook fantastische herinneringen aan mijn rugzakreizen zonder kind. en ook aan peru. dat was een absolute topreis, zes jaar geleden. met een spectaculair begin toen ik in de colca canyon in de dieperik ben gevallen. het had heel slecht kunnen aflopen, maar uiteindelijk werden het veel schaafwonden en een paar gekneusde ribben. die ontiegelijk veel pijn deden en waardoor ik mijn rugzak niet meer kon dragen, maar op een bepaalde manier heb ik daardoor ook extra van mijn hele trip genoten. aaah, arequipa, en pisco en het titicacameer. en ook: aaah, bolivia. dat is ook echt een aanrader als je nog eens die contreien wil opzoeken.
    by the way, ik ben mama van gloria en heb je meer dan een jaar geleden eens een mail gestuurd over een hangstoeltje dat jij jou eventueel ook wilde aanschaffen. mira is drie weken ouder. haar en jouw verhalen zijn zo herkenbaar. dat het pijn doet van het lachen en van het huilen. dat hema-verhaal. net hetzelfde meegemaakt toen ze het hele kot bijeenkrijste omdat ze geen overjaarse paaseieren meer kreeg. dat vroeg wakker zijn. aargh. die betweterigheid. dat alles zelf willen doen…. het doet deugd om te beseffen dat er nog andere hevige miekes van 20 maanden rondlopen.
    lieve groeten, cien

Leave a Reply to elke Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *