Knuppel. Meet hoenderhok.
Ah, den eerste september is in het land, dus uw gazetten staan weer een paar weken vol met onderwijs. Evident: het onderwijs houdt de mensen bezig, zo tussen half augustus en half september. Met al dat boekentassen kiezen, opvang regelen en propere kleren strijken: we ademen, leven en eten school gisteren, vandaag en morgen. Daarna wordt de koopkracht, de prijs van de huizen, het weer en de algehele malaise bij de vuile walen weer het belangrijkst, dat is evident. Het kan niet alle weken feest zijn voor dezelfde hoeksteen van de maatschappij, nietwaar.
Vergeef mij dat ik cynisch klink. Dat zit zo: ik heb de afgelopen weken meermaals vloekend mijn ochtendkoffie door de keuken gekegeld wegens een portie onderwijs-onzin die ik op mijn nuchtere maag te slikken kreeg. Alle lezersbrieven nog aan toe, zeg. Maar het is ok: de laatste weken mocht ik me tenminste ergeren en laven aan andere opinies dan de mijne, pagina-breed in alle kranten, terwijl de rest van het jaar de boutades van de in te zware mediatraining gemarineerde grote baas Pascal Smet hoogstens pagina 4-nieuws zijn. Dat geruisloze, dat stoort mij een beetje.
Enfin, opinions are like and everyone has blahlblahblah, dus ik heb ze allemaal gelezen. Al was het maar omdat ik graag weet wat de mensen in mijn vakgebied bezighoudt. En leerkrachten die de moed vinden om hun toetsenbord in vitriool te drenken en vurige pleidooien te houden in de media, dat zijn voor mij per definitie al goede leerkrachten.Wegens de passie. En de passie, lieve vrienden, dat is wat onze kinderen later nog zullen navertellen. Want er zijn naar schatting duizend keer zoveel meningen over goed onderwijs als dat er de laatste 20 jaar decreten geweest zijn, dus tel uit uw winst en kies degene die u wilt aanhangen. Want dat mag gewoon, hier bij ons, en alleen al daarom zouden we jaarlijks een grote barbecue met goedkope wijn in 5-litervaatjes moeten organiseren. Gewoon omdat we van mening verschillen. Dat het mag. Dat het eigenlijk moet zelfs, want het toont de kinderen dat niet iedereen op dezelfde manier denkt. En dat ge als mens met allerlei mensen en manieren van omgaan met de realiteit in contact zult komen. Hooray for that!
Evenwel. Wat ik niet kan toejuichen is de absolute tristesse die vandaag in mijn gazet stond. De ideale school, die hadden ze op een dubbele pagina uitgetekend, daar bij De Morgen. Bekijkt u het maar eens, ik moest er bijna van janken. Er is een kinderboerderij voorzien, en een groententuin. En het is passief en energiezuinig, natuurlijk dat.
Verder is er opvang voorzien van 7 uur ‘s ochtends tot 7 uur ‘s avonds, daar in de ideale school. In grote gebouwen, die strak en netjes in het gelid staan. Modern, efficient en op maat van onze maatschappij. Alles is proper aangelegd én er zijn extra voorzieningen: Een ondergrondse parking! Een gemakkelijk te bereiken supermarkt op de campus! Een kiss-and-ride-zone!
De leerkrachten krijgen ook een paragraafje. Dat ze geen beste vriend zijn, maar ook niet autoritair. Meer woorden moeten daar niet aan vuilgemaakt worden, natuurlijk, het is niet alsof die mensen belangrijk zijn in zo’n ideale school. En daarbij: er is een supermarkt aan de school gekoppeld. Wat de kinders overdag moeten missen aan passie en welbevinden, kunnen we daar vast na schooltijd compenseren met koekjes. Te betalen met visa of bancontact, u kiest zelf.
Goed at ge u nog kan ergeren. Leve de gepassioneerde leerkracht. Jammer genoeg heb ik de morgen niet gelezen. Ik heb wel de school gekozen in functie van de juffen, wat een prachtmensen. Maar mijn hart brak toen mijn dochter vroeg of ze terug mocht naar haar oude school, “want die kindjes die spreken zo een rare taal en ze kan daar geen vriendinnen mee worden”. Een ‘concentratieschool’, weet je wel. Ik stel alle hoop op de juffen. Kheb me in tijden niet zo slecht gevoeld.
Het is ook niet alsof iemand tijdens de vakantie en het weekend voor de beesten moet zorgen – de klein mannen (en hun ouders) zullen dat ongetwijfeld met veel plezier doen.
Infrastructuur is mooi, ja. En handig. Maar leerkrachten zijn noodzakelijk, en ze verdienen meer aandacht en tijd dan hen meestal gegund wordt. Ik heb een GPB, maar ik heb ook een moeder en enkele vriendinnen in het onderwijs. En eerlijk is eerlijk – ik zie dat echt niet zitten…
Ja, i., met passie staat of valt veel. Dat is voor mij oneindig veel belangrijker dan een tuin op school of een warenhuis ernaast. Ik las het artikel niet, maar het lijkt me zo ‘afgelikt’, bijna te perfect.
Ik heb bewondering voor iedereen die met plezier lesgeeft. Ik kon het niet volhouden, helaas.
oh ik heb spijt dat ik dat artikel niet gelezen heb. mijne zoon zit ook op een school met kippekes én ne groententuin en veel opvang en in een heel schoon nieuw gebouw maar gelukkig ook met ne gezonde mix van kindjes en zeer gepassioneerde en getalenteerde leerkrachten. Happy chickies noemt het kippenhok en dat telt ook voor de kindjes daar denk ik!
Een hele opkikker voor iemand die net gaat starten aan de leraaropleiding…:-)
Gemotiveerde leerkrachten, ze zijn dun gezaaid moet ik zeggen. Allez, toch aan ons kanten.
Ik geef in mijn vrije tijd gastlessen in lagere scholen in heel Vlaanderen en kan dus vrij goed vergelijken. Meestal voel je de sfeer van een school al aan van zodra je ‘s ochtends de poort binnenstapt. Geloof mij: die heeft veel meer te maken met het enthousiasme van het personeel dan met de gebouwen. Al kan ik mij wel voorstellen dat je iets gemakkelijker enthousiast wordt in een propere school dan in een bouwvallig klaslokaal 😉
ik geef u groot gelijk. Maar ja, ik ben dan ook een juf in een school in het hartje van Sint Jans Molenbeek…
Ik heb het artikel ook gelezen en heb er mij minder aan geërgerd – hoewel de kans bij mij ook groot is dat ik me serieus erger aan onderwijsnieuws, vooral aan lezersbrieven.
Ik denk dat het artikel beter als titel had gekregen ‘het ideale schoolgebouw’ want uiteraard zijn het vooral de leerkrachten en het andere personeel die de sfeer op school bepalen.
Toch denk ik dat er grondig moet worden nagedacht over schoolinfrastructuur. Ik vind het een goed idee dat scholen en andere voozieningen (sportcomplex, winkels, noem maar op) in de buurt liggen. Dat bespaart heel wat kilometers. Een eigen groentetuin of kippen vind ik ook niet slecht, van andere dieren ben ik geen fan. Wat Lies zegt klopt: er moet iemand op die dieren letten als er geen school is en dat is nu vaak een probleem.
Tegen moderne en efficiënte (en energiezuinige!) scholen heb ik helemaal niets, die zijn volgens mij niet in tegenspraak met de passie die leerkrachten op hun leerlingen kunnen overbrengen.
Probeer je eens leerkrachten te herinneren van wie je in het secundair les kreeg .Ik denk dat het niet die zullen zijn waarbij je veel theorie aangeboden kreeg , al is daar natuurlijk niets mis mee (leerplannen moeten in de mate van het mogelijke gevolgd worden ) .Wellicht herinner je je vooral die mensen die af en toe hun theorie wilden onderbreken om een luisterend oor te hebben voor de persoonlijke of klasproblemen . Die mensen bij wie af en toe eens kon gelachen worden , zij die ook eens iets over zichzelf durfden prijsgeven .Zij die je het gevoel gaven dat ze je graag zagen .
Ons kieken is terminaal.
De gans bijt naar alle kleuters.
Maar we mogen ze niet aan het spit steken van de directeur. Schone schijn enzo.
Onderwijs is een passie?
Een passie naar links, een passie naar rechts, een passie vooruit en soms een passie achteruit.
(vrij naar Toon Hermans)
Edith, misschien herinner je wel eerder de plezante leerkrachten, i.p.v. diegene die theorie gaven, maar aan de universiteit heb je daar wel niet veel aan. ‘t Is uiteindelijk toch de bedoeling dat je ook iets leert op school. Ik herinner me vooral de leerkrachten die niet krampachtig probeerden populair te zijn, zij die toch een zekere afstand hielden, maar waarbij je wel voelde dat ze binnenin wel om de leerlingen gaven.