Soms denk ik na over hoe het leven er zou uitzien als ik meer mijn best deed. Ik zou er altijd fris en monter uitzien, en mensen zouden opmerken dat ik groene ogen heb en dat die best ok zijn. Ik zou vijf kilo minder wegen, en ik zou sportief zijn en afgetraind. Mijn kapsel zou hip, strak en onderhouden zijn. Ik zou een babe zijn, ik weet het zeker.

Maar we zijn daar eerlijk in: er zijn al zoveel dingen waar ik mijn best in moet doen, dus voor uiterlijk is er geen energie meer over. Ik ben precies een editor, ik: WYSIWG. Ik durf dat dan als authenticiteit te omschrijven, maar eigenlijk is het vooral gemakzucht. Ik heb geen make-up, ik ga twee keer per jaar naar de kapper en ik heb mij daarbij neergelegd. Het is zo, en het is niet anders.

Wat ge ziet is dus wat het is. Beter dan dat gaat het niet worden. Slechter wel, als u me van iets dichter kent. Want er zijn dingen die ik reserveer voor een select publiek.
Als u ooit onverwacht bij ons langskomt, heeft u veel kans dat ik een trainingsbroek of pyjama aanheb. Als ik niet onmiddellijk mompel “ik ga efkes iets anders aandoen”, dan mag u ervan op aan dat ik u als een maat zou omschrijven.
Als u ooit bij mij in de zetel heeft gezeten en ik trok ongegeneerd een deken over mijn benen, dan ook.

En als u mij al heeft zien schreien en mijn betraande gezicht werd niet onmiddellijk met verstopt door een vlucht naar het toilet, dan mag u concluderen dat u bij tot dichtste intimi behoort.

What you see is what you get. Some people get a little bit more.