De grootste droom van allemaal.
In het magazine van onze gazet staat deze week een artikel waarin ouders vertellen wat ze dromen en hopen voor hun kind. Er staat een koppel in op wiens trouwfeest ik ooit was, aan een chique ronde feestdis met zes obers per tafel die alle stolpen dan in één beweging van de borden haalden. Met hun witte handschoenen en al, indruk makend op de 18-jarige ik, normaal altijd in jeans maar voor de gelegenheid in een rood kleedje en met mijn haar omhoog gestoken. Ik ken het koppel verder niet, en eigenlijk dat het niets ter zake, maar ik moest eraan denken.
Anyways. We zaten daarover te praten, het lief en ik. Over wat ge droomt en hoopt voor uw kind. En hoe dat voor verschillende mensen zo verschillend is. En over wat wij dromen voor ons explosief peutergeweld, dat tegenwoordig bont en blauw door het leven gaat omdat ze zo wild tegen de realiteit en de zwaartekracht in gaat dat er elke dag wel een kwetsuur bijkomt. Dat ze zichzelf niet te erg pijn doet in dat proces, dat is dus momenteel mijn prioritaire droom. Maar er is meer, natuurlijk. Een beetje toch.
Ik hoop dat ze vrienden krijgt zoals wij er hebben. Van die vrienden die als een warme deken zijn op een terras. Ge weet wel, in de zomer, ‘s avonds, als de stemmen gedempt zijn en uw vel wat trekt van die dag te lang in de zon te zitten. Als het dan een beetje kil wordt, zo in het donker, en ge binnen een dekentje gaat halen en alles is dan weer zo perfect als maar kan zijn. Zo zijn onze vrienden. Vanzelfsprekend, altijd daar als het nodig is, en altijd precies wat ge nodig hebt op dat moment. Ik hoop dat ze er ook zo vindt.
Ik hoop dat ze geraakt wordt. I hope she cares. Dat ze zich de wereld kan aantrekken en ze niet onverschillig aan de kant staat. Dat ze kwaad kan worden over dingen en dat ze intens en overweldigend blij kan zijn over iets. Dat ze passie vindt in haar leven. In haar werk, in haar liefde, in kinderen of in iets dat ze gewoon graag doet.
Ik droom dat ze later graag leeft. Dat ze graag lacht, dat ze bruist en zich kan geven. Dat ze niet bang is van het leven.
En voor de rest droom ik niets. Ik heb geen hoop over wat ze later gaat studeren, gaat worden, gaat doen, gaat zijn. Alleen gelukkig en content. Dat is al meer dan genoeg.
Het mooiste antwoord van allemaal! (het ontroert mij zelfs een beetje, een mens zou er week van worden)
Zie haar graag, steun haar, luister naar haar, verzorg haar … en die wensen komen zeker in vervulling. Niet dat ik jullie goed ken maar met wat ik weet lijken jullie me heel goed bezig om haar van supermeid tot supervrouw te krijgen.
Ooit was mijn meisje zo’n peutergeweld als dat van jullie. Nu is ze 18.
Ik vroeg onlangs: “Ha, jij moet in oktober ook gaan kiezen. Weet je al voor wie?”
Antwoord: “Goh, ik weet niet echt voor welke personen ik ga stemmen, wel voor welke lijst. Ik denk dat ik gewoon op die lijst voor de vrouwen en de allochtonen ga stemmen”.
Toen dacht ik bij mezelf: “Mens, ge hebt dat toch niet slecht gedaan”.
Das de mooiste droom van allemaal. Die droom ik ook voor mijn hartgebroed.
zo mooi! dit zou het enige antwoord moeten zijn.
we zien inderdaad niet graag dat ze al teveel pijn hebben, maar ik weet dat het nodig is om sterk te worden. da’s een moeilijk evenwicht vind ik. ik denk soms: val maar, dan leer je het. maar als ze vallen heb ik dan zo met ze te doen.
ge hebt dat heel schoon gezegd ilse. dankuwel.
En gezond blijven…niet vergeten…
Met vallen en opstaan komt ze er wel, die Mira van jullie !
O ja…en elke dag een dikke warme zoen…daar worden ze zo mooi van…die kinderen van ons…
Hier kan ik niet veel aan toevoegen.
Alleen: mocht het leven dan toch ook wat mindere dagen voor haar in petto hebben, wens ik haar genoeg kracht en enkele sterke armen om de tegenslagen te boven te komen.
Dat ontroert me zo als ik mijn dochter zie, dat ze ondanks alle moeilijkheden doorgaat, niet te lang het hoofd laat hangen en leeft!
Als ze vroeger hadden gevraagd wat ik wou voor mijn dochter (ongeveer even oud als Mira), zou ik gezegd hebben: ik hoop dat ik haar gelukkig kan maken. Ik wou dat echt, haar alles geven zodat ze gelukkig was. Maar nu merk ik dat dat niet gaat, en dat ik dat ook niet wil, op termijn toch niet. Nu hoop ik dat ik haar alles kan geven zodat ze zichzelf gelukkig kan maken. Een groot verschil.
En daarbovenop hoop ik net als jij dat ze empatisch is en hoopt dingen te kunnen veranderen in plaats van apatisch aan de zijlijn te staan.
En de rest, dat is inderdaad bijkomstig.
Effenaf schoon gezegd. En een waarheid als een koe.
‘Ik hoop dat ze graag leeft’
…
dat is eentje die binnenkomt. Wat een mooie wens voor je meisje.