Dag op dag een jaar geleden brachten mijn ouders me samen met de mini naar de trein, en spoorde ik vrolijk naar Kiewit voor wat een topweekend moest worden. De middag was er één van vrolijkheid en gelach en muziek. De avond werd er één van verbijstering en verwarring. Om 20.09 kon ik een facebookstatus plaatsen dat wij ok waren. Gelukkig. Vandaag gaan we terug, omdat dit niet de laatste herinnering mag zijn aan één van de schoonste festivals van het land. We hebben een afspraak met Dave, en ik vermoed dat ik niet de enige ga zijn met een krop in de keel.

One of these days the ground will drop out from beneath your feet.