Ja!

Het berggeitje en het strand.

Hij tekent.

Als een berggeit klom ze de rotswand op. Aan de hand van haar vader, voet voor voet. We klauterden over de rotsen, en ze vond het fantastisch. Met haar korte beentjes deed ze een trip waar sommige volwassenen nog niet aan zouden beginnen. \”Hier opletten, meme, de steentjes liggen los\”, riep ze achter haar. En toen kwamen we terug beneden, een paar kilometer verder in niks dan weidse verlatenheid en rust. De zee beukte tegen de rotsen en het strand was van het fijnste zand. Ze kneep in mijn hand en fluisterde: het is hier zo mooi, mama.

Hij en ik keken naar elkaar en wisten: dit is een kind van ons. Want wij zijn niet sportief, neen. Wij doen niet zo aan actieve vakanties en citytrippen is leuk maar ook wat veel prikkels voor mensen zoals ons. Maar al van onze eerste reis samen vonden we de grote gemeenschappelijke factor: de drang om op steile kliffen te klauteren en dan de verlatenheid op te zuigen. De lichtjes in haar ogen, en de uitgelatenheid waarmee ze het strand opholde deed mij instant dromen van de reizen die we met haar zullen kunnen maken. Als haar benen nog iets langer zijn, en haar schouders wat sterker.

Het volgende uur tekende hij de rotsen in zijn boekje, ik staarde naar de zee, mijn mama nam foto’s, mijn papa bouwde met haar een berg van zand en stenen. Daarna aten we een mandarijntje in het zand, en klauterden terug.

A perfect afternoon.

5 thoughts on “Het berggeitje en het strand.

  1. Dat boek dat je ooit eens zal schrijven wordt een page turner : ik ben nu al ontroerd .

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *