Ja! werk

Aidan.

Er stonden zeker 60 stoelen in de zaal. Wit, in ‘t gelid. Er zaten 15 mensen in de zaal. Ik nam mijn koffie mee en keek — zo onopvallend mogelijk — naar de oude man vooraan. Hij rommelde wat met stiften en flipboards. Glimlachte elk van ons toe.
Hij leek de lage opkomst niet erg te vinden, maar mij irriteerde het. Hier stond een held, en mijn studenten hadden zijn naam niet reflexmatig aangeduid bij de programmakeuze. Soms lijken generatiekloven onoverbrugbaar en dat maakt mij een beetje droevig.

Hij schreef mijn allereerste Engelse boek. Daarom is hij een held. Ik las “Je moet dansen op mijn graf”, de vertaling, ergens in het eerste middelbaar. In één ruk, zonder de nuances, maar opgezogen in het verhaal. Een instant fan. Een jaar of twee later zag ik in de bibliotheek “Dance on my grave”. En ik herlas het, opnieuw in één ruk. Terwijl ik niet eens wist dat ik dat kon, lezen in het Engels. Van toen af wel, en daarom is hij mijn held.

Bijna 80 is hij, ondertussen. Een uur lang praatte hij met zachte stem en verbazende humor over kinderen aan het lezen brengen. Over de rol van ouders en leerkrachten. Daarbij maakte hij schema’s op het bord, vermeldde terloops zijn haat voor powerpoints, zijn liefde voor iPads, zijn angst voor luchthavens en hoe hij op zijn elfde pas ontdekte wat een bibliotheek was. 80 al. Ik durf niet te berekenen hoe groot de kans is dat mijn studenten hem ooit wel horen praten.

Vandaag was ik met mijn studenten op een studiedag, voor Mind The Book. Ik laafde mij, net als een paar jaar geleden, een uurtje aan het enthousiasme van de heerlijke Tine Mortier. Tine verpatste me een gesigneerd boek voor de dochter, natuurlijk (of liever, ik smeekte haar: hier neem mijn geld), en dat was aanleiding tot een wonderlijke conversatie deze avond. Daarover later meer. Ik zag oud-collega Sterre hele fijne dingen doen met gebarentaal en soundpainting. En ik luisterde naar Aidan Chambers.

8 thoughts on “Aidan.

  1. Oh! Zo erg, maar 15 man! Ik lees je blog al lang, maar het is de eerste keer dat ik reageer. En weet je waarom? Ik wist met de titel alleen meteen waar het over ging gaan. Had ik geweten dat hij te beluisteren was, ik had er ook gezeten.

  2. had ik het geweten, ik was zeker afgekomen! Dansen op mijn graf was mijn 1e favoriete echte boek. Ik denk dat ik het nog eens uit de kast ga halen.

  3. al even student lager onderwijs af…maar man, wat zou ik geld willen geven om die man te horen spreken! De jaloezie druipt er even af…

  4. Ooooo, had ik het geweten (en was ik vrij geweest) dan had ik er ook gezeten. Zijn “Dit is alles” koester ik enorm!

  5. Ik las de titel en ken blijkbaar maar één Aidan. Maar ik was (ben?) ook fan. Ik vind ‘Je moet dansen op mijn graf’ ook een prachtboek, het staat nog altijd in de kast ondanks verschillende opruimacties om plaats te maken voor speelgoeddozen.

    Maar ik heb een goed excuus dat ik er niet was, want ik ging vandaag naar een studiedag van Oproep Voor een Democratische School en die was ook heel interessant.

  6. En waarom wist ik dat niet, dat die ging komen?!? Waarom wist maar 15 man dat hij zou spreken?! Dju toch.

    Ik heb er zijn hele collectie doorgejaagd. Hij is de enige die van jongerenboeken niet iets al te gemakkelijk maakt. (Allez, Bart Moeyaert en Joke Van Leeuwen zijn er gelukkig ook nog.)

  7. Aaaaaaaaaaaaaaargh Aidan Chambers of wa? En gij zegt dat niet op voorhand? En ik wist van niets! En ik was er niet! En aaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh!!!

Leave a Reply to Katrijn Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *