En al

Over privacy. En een beetje over feminisme ook.

Soms denk ik: ik ga daar niet over schrijven. En dan doe ik het toch. Ah ja, elk zijn zwakte zeker.

Er was hier recent een incident met een facebookpagina van een grote liefdadigheidsactie en een foto van ons kindje die daar ongevraagd gebruikt werd. Met een verzonnen verhaal erbij dat ik kanker zou hebben.
Het scenario van hoe zoiets gebeurt is poepsimpel: iemand heeft op flickr een foto gezocht van een kindje dat zijn tong uitsteekt, ik heb er zo eentje, die persoon heeft hem ingezonden en er een zielig verhaal bij bedacht. Gelukkig heb ik opmerkzame en lieve bloglezers, die mij in zo’n geval een mailtje sturen (merci, nele!).
Ik was in eerste instantie alweer wat verontwaardigd, het lief van zijn kant was ziedend. Maar een paar mailtjes later was de foto verwijderd en het probleem opgelost. It’s the internet, baby. Bygones dus, en iedereen verder met zijn leven. En toch heb ik al een paar dagen overpeinzingen.

Wat mij frappeerde aan de hele zaak zijn twee dingen.
Ten eerste dat ik de vraag kreeg ofdat mijn foto’s misschien niet genoeg zijn afgeschermd. Van verschillende mensen, en eigenlijk als suggestie die geïnterpreteerd kan worden als enige verantwoordelijk afwimpelen en indekken. Door slechter karakters dan het mijne, dat is evident. Ik zou dat nooit denken.

Maar mijn foto’s zijn niet afgeschermd, neen. En dat is zelfs een bewuste keuze. Ik zie niet in waarom. Als de wereld het niet mag zien, zet ik het niet op het internet maar op mijn harde schijf.

Maar toch. Het lijkt mij zo’n fundamenteel foute vraag “Ben je zeker dat die foto niet ergens openbaar is te vinden?”. Alsof het eigenlijk mijn eigen schuld is dat één of ander kipje te veel fantasie heeft en mijn materiaal daarvoor gebruikt zonder het te vragen.
Het deed mij wat denken aan het verhaal van Zerlina Maxwell, die recent in een storm terecht kwam na een gesprek op de Sean Hannity show. Het onderwerp was dat de stelling dat alle vrouwen legaal het recht zouden moeten hebben om een geweer bij zich te dragen, om zichzelf te beschermen tegen verkrachters.
Zerlina had het lef om te suggereren dat de pijlen misschien eerder zouden gericht moeten worden op de algemene preventie van sexueel geweld en het aanpakken van daders, in plaats van op de slachtoffers en zo *nog* maar eens een extra verantwoordelijkheid bij vrouwen te leggen. Ze heeft gelijk. “Ge zijt lastig gevallen? Tja, dan hadt ge maar een wapen bij moeten hebben, dan was het niet gebeurd.” Dat is precies hetzelfde als “ze zocht het wel wat zelf, zo in een kort rokje rondlopen”. Neen. Ze zocht het niet zelf. Punt.
En het is een veel onschuldiger voorbeeld, en de impact is sowieso niets (absoluut niets) in vergelijking met iemand die seksueel aangevallen wordt, maar: ik zocht het niet zelf door foto’s online te zetten. Mensen moeten ze gewoon niet pikken zonder toestemming, punt.

Het tweede, en daar was ik wat meer van geschrokken, was dat mijn lief de volgende dag telefoon kreeg van de boekskes en gazetten voor een reactie. Ik vergeet soms een beetje dat hij met zijn kop op de lichtbak komt, en ik zou daar misschien beter voorzichtiger in zijn. Slotjes op al mijn sociale mediadinges werden even overwogen, maar ook daar ben ik ondertussen al van teruggekomen.
Het idee dat ik mijn manier van communiceren moet aanpassen aan zijn beroep staat de feministe in mij namelijk wat tegen. Om maar te zwijgen over de feministe in hem, die een behoorlijk ontwikkeld manwijf is bij momenten. Zo vertelde ik daarnet: “Ik ga er toch over schrijven, ‘k zal het u dan eerst eens laten lezen voor ik publiceer” en hij antwoordde, met enige verontwaardiging “Waarom, gij schrijft toch wat ge wilt zekers, ik heb daar niks aan te zeggen”.
Damn right he hasn’t, maar het doet deugd dat ik daar niet voor moet vechten en het een evidentie is.
Over de reactie waar naar gevist werd: hij heeft er geen gegeven, trouwens. Omdat de dochter en ik niet willen meedoen aan de boekskes. Al wie dus zit te wachten op dat diepte-interview over onze relatie of onze laatste vakantie in een tijdschrift van uw keuze: u bent eraan voor de moeite. But then again: er verschijnt hier al genoeg om alle gepaste nieuwsgierigheden te bevredigen, nietwaar.

Aniehoew. Ik ga mijn gedrag dus niet aanpassen, online noch offline, omdat er af en toe vervelende dingen gebeuren. En man wat hou ik veel van het internet, en van mijn lezers, en van al wat dat al heeft betekend voor mij.
Ik ben niet van plan om eender wat af te schermen, maar ik wil wel van dit moment efkes gebruik maken om het nog eens duidelijk te stellen: dat hier foto’s en verhalen staan, wil dus niet zeggen dat iedereen dat allemaal zomaar mag gebruiken en overnemen. Op alle beelden en teksten die van mij verschijnen zit copyright. Als u iets wil gebruiken: contacteer me, ik bijt slecht sporadisch.

Zo. Blij dat we dat even besproken hebben. En nu terug naar de vegetarische receptjes.

15 thoughts on “Over privacy. En een beetje over feminisme ook.

  1. mss moet ge op flickr even kijken dat uw materiaal op copyrighted staat, standaard is dat namelijk creative commons.

  2. ik ben blij dat ge het zegt.
    Mensen voelen zich rap zo kwetsbaar op het internet en geraken dan in een vreemde kronkel om zich te beschermen.
    Ik ben blij dat er nog mensen zijn die niet zo kronkelen. Ondanks het feit dat ze zo’n zotte verhalen als gij tegenkomen.
    Ik heb eigenlijk nog niks meegemaakt. Just den andre, maar die telt ni mee, vind ik.
    🙂

  3. De ideeën over copyright raken helemaal verwrongen. Zoals de student die zegt:”Maar dat is geen plagiaat; ik heb dat op het internet gevonden.”

  4. Dankuwel Ilse! Ik ben het zelf ook compleet beu om mezelf te verdedigen dat ik dingen op het internet zet. Dat is mijn keuze, en ik heb ook geen zin om alles te beveiligen. Ik stuur ze in het vervolg gewoon naar hier. Omdat ge overschot van gelijk hebt! Neh!

  5. Hm, een moeilijke. Natuurlijk mogen die mensen dat niet doen. Maar als je je deur van je huis laat openstaan, mag er ook niet zomaar iemand binnenkomen en je spullen meenemen. Toch zal de overgrote meerderheid van de mensen zorgen dat z’n huis op slot is om dit te voorkomen. Idem voor auto die op slot geparkeerd wordt, handtas of rugzak die met de rits dicht gedragen wordt, codes van bankkaart die niet open en bloot bij de kaart bewaard worden… Of zijn dit slechte vergelijkingen? Ik opper zo maar iets, heb er nog niet echt een standpunt over ingenomen. Ik zou graag horen hoe anderen over deze vergelijkingen denken.

  6. Volledig gelijk. Is volgens mij precies hetzelfde (of toch bijna precies hetzelfde, al zal dat juridisch misschien niet helemaal kloppen…) als een tekst, artikel, boek,… publiek toegankelijk stellen. Dat wil ook nog niet zeggen dat gelijk wie zich deze kan toe-eigenen en er zijn zin mee kan doen. Ongelofelijk hoe jij je zou moeten verdedigen terwijl het die andere (volgens mij trouwens erg zielige) persoon is die onrechtmatig gebruik heeft gemaakt van jouw foto’s… om nog niet te spreken van het gezicht van jouw kindje…

    Het is trouwens ook niet omdat wij op straat of op school rondlopen, dat jan en alleman zonder toelating foto’s moet beginnen maken (en dan heb ik het uiteraard niet over foto’s door leerkrachten,…).
    Onlangs nog tegengekomen. Ik zag iemand op straat met een groot fototoestel ‘richten’ op mijn kinderen en mezelf, duidelijk met de bedoeling om een foto te maken van ons. In plaats van dat gewoon even te vragen en vooral uit te leggen met welk doel…

    Triestig vind ik het. En ik heb ook absoluut geen zin om daarom alles te gaan afschermen en verdedigen.

  7. Doet me denken aan mijn man die vindt dat het mijn eigen schuld is als ik griep krijg omdat ik me niet liet vaccineren.
    Los daarvan: het is niet omdat je zelf niet verantwoordelijk bent voor de streken van je belagers, dat je er niet voor kan kiezen om je ertegen te beschermen. Toen mijn fiets was gestolen werd ik heel kwaad op iedereen die vroeg of hij ergens aan vasthing, want een dief van een losstaande fiets is evengoed een dief. Maar niettemin zet ik mijn fiets nu toch altijd ergens aan vast omdat het niet leuk is bestolen te worden, ook al ben je in je recht.

  8. Blij met dit blogberichtje!! Ik worstel er ook wel mee: wat zet ik op mijn blogje en wat niet? Ik wil graag de voor en na foto’s van mijn huisje er op plaatsen, bijvoorbeeld. Voor mezelf, voor mensen die mij kennen, voor mensen die mijn blogje lezen,… En ik ga er van uit dat alle bovenstaanden het beste met me voorhebben :-). Ik blijf nog eventjes twijfelen. Over dat grote boze internet. En of iedereen mag binnenkijken of toch liever niet…

  9. Ik geef je ook gelijk. Ik heb mezelf ook moeten verdedigen dat ik foto’s van onze kinderen op FB zette. (Ze kunnen die eraf halen! Ze kunnen daar vanalles mee doen!) Ik heb toen dezelfde argumenten gebruikt. Heel grappig dat ik ze hier nu lees!

  10. Blijft heel delicaat natuurlijk! Denk maar aan de (terecht mijn inziens) hevige reakties na het publiceren van de foto’s van de kinderen van Sierre in de krant.
    Maar ik zie bij u foto’s ook kinderen op een speelplaats (stageschool?). Mag dat? Of moet men dat eerst vragen?

  11. Het internet is zoals de rest van ons zijn, gedeeltelijk publiek. Straks mag je niet meer buitenkomen of er worden foto’s gemaakt en gebruikt. Nee, er is een basisprincipe en dat zou genoeg moeten zijn.

Leave a Reply to Sofinesse Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *