Ja!

En dat komt dus allemaal terug, in gulpen, dankzij dat boek. #tijdvoor80

Toen ik klein was had ik een hond en een vriendinnetje. Allez, ik had meerdere vriendinnetjes, maar ik had een beste klasvriendinnetje en ze woonde bij ons om de hoek. We schrijven ergens halverwege de jaren tachtig, en we waren een jaar of acht. Het vriendinneke kwam vaak bij ons thuis, ik ging vaak naar daar om te spelen. Ge weet wel zoals dat gaat, als ge acht zijt. We speelden met de barbies, of met de lego.

(Van die Barbies gesproken: mijn mama heeft vorig jaar mijn allereerste Barbie aan mijn kleine cadeau gedaan. De Barbie waar ik zo lang voor gezaagd heb om ze te krijgen en waar ik zo fier op was. Het was een echte, en niet zo’n Cindy of watnogmeer. Ze had een balkleed en een fitnessoutfit. Appelblauwzeegroen, precies Jane Fonda, en een bandje in haar haar. Dit was de beste barbie ooit, ik zeg het u. Toen ik vorig jaar opwierp dat drie jaar te jong was om een Barbie te krijgen en al zeker te jong voor mijn lievelingsbarbie, kreeg ik te horen dat ik zo flauw niet moest doen en “het is niet alsof gij er nog mee speelt, toch” en “zie eens hoe content ze ermee is, dat schaap”. Ik heb toegegeven. Ondertussen zit het hoofd van de lievelingsbarbie los en wordt haar haar nooit meer gekamd. Maar ik wil niet flauw doen, ik.)

(Van die lego gesproken: de kleine heeft sinds kort ook haar eerste echte lego en daar is dus echt iets mee gebeurd. Ge moogt mij tegenspreken, maar vroeger was lego toch een bouwdoos en daar waren allerlei verschillende dingen die daarmee gebouwd werden? Nu is dat een doos en die doos kan precies één iets worden: een dierenwinkel, een bootje, een garage. En dan is het gedaan. En de lego is er nu ook in een meisjesversie. De lego van mijn dochter is roze. Hoe gaat ze ooit bouwkundig ingenieur worden met ROZE lego? Zeg mij dat eens, Scandinavië met uw progressieve systemen?)

Maar goed. Ik had ook een my little pony en een donkey kong-spel.

(Van die My Little Pony gesproken: die was dubbel zo dik als de huidige Applejacks en Bonbons. En ik heb tot mijn twaalfde gedacht dat het haar zou groeien als ik hard genoeg borstelde, omdat iemand mij dat verteld had en ik alles geloofde. Zie ook pipi in zwembad.)

(Van dat Donkey Kong-spel gesproken. ‘s Avonds, als ik gaan slapen was, dan speelde mijn papa daar altijd op. En dan verbrak hij mijn highscore. ‘s Morgens was ik dan boos, en als hij gaan werken was haalde ik de batterijen uit het spel omdat alles dan gereset werd en ik weer de beste score kon hebben. Iedereen dacht dat het spelletje gewoon soms mankeerde, maar euhm. Sorry papa.)

Enfin. Ik dwaal af. Spelen dus. Mijn vriendinneke had Een Troetelbeer. Ik schrijf dat met hoofdletters, want misschien weet u dat niet maar dat is een eigennaam, Een Troetelbeer. Halverwege de jaren 80 waren die dingen onnoemelijk hip bij kleine meisjes, samen met gommetjes die zo erg als een aardbei roken dat ge er wel moest in bijten. Die beren waren duur, en ik kreeg dat niet. Maar het vriendinnetje had er eentje en zij en de troetelbeer waren onafscheidelijk. Ze ging altijd met zoveel zorg om met die beer, en ze was er zo voorzichtig mee. Schoon was dat.

Halverwege de jaren 80 had ik een hond. Een puppy. En toen opeens, een moment van aandachtszwakte later, had de troetelbeer van M. een oor minder. Trauma’s van mijn jeugd, meisjesverdriet en tranentuiten.

Dat kwam dus allemaal boven, dankzij het fantastische boek dat ik kreeg van het Huis van Alijn, De jaren 80 in België. Koop het, als u van mijn generatie bent. Of bezoek de website en de expo binnenkort!

13 thoughts on “En dat komt dus allemaal terug, in gulpen, dankzij dat boek. #tijdvoor80

  1. Monchichis, moeten zagen tot het eerste leerjaar vooraleer ik een jeansbroek kreeg, prentjes van E.T. sparen tot het Paniniboek vol was (drama achteraf want mijn babybrother, geboren in 1980 had die er allemaal uitgescheurd…kreeg nadien van de papa 100 frank om een massa nieuwe prentjes te gaan kopen)…love the 80’s!

  2. Ik was al een tikje ouder, maar ik had ook een barbie. Alleen leek die niet op Jane Fonda, maar op een prinses.

  3. Ik ben ook wat ouder. Mijn kinderen keken midden jaren negentig naar de video’s van de Troetelbeertjes. Nooit zo blij geweest dat een videoband kapot ging. Gek werd ik daar van 😉

  4. ‘k dacht wel dat die troetelbeer een Monchichi was . Ik heb hier nog 3 mini-monchichi ‘s . Er staat nog een barbiehuis op je ma’s zolder (nog efkes wachten zeker)
    Een klasvriendinnetje met een M ..?? Was ze ook altijd in ‘t zwart gekleed?

  5. Mijn lego gaat nog steeds achter slot en grendel. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om die de komende 15 jaar in handen van Basiel te geven. Maar bon, terwijl je dat dus allemaal leest en bekijkt, zet je uiteraard de radio op Nostalgie? Ik leef al 5 jaar in de wereld van het huis van Alijn, elke werkdag 🙂

  6. Oh, dat boek staat hier al jaren in de kast 🙂
    Mijn zus en ik hadden een troetelbeer, ik een roze met twee hartjes op de buik, zij een gele met een zonnetje. Die film kenden we vanbuiten. En ponys hadden we ook, uiteraard.
    Mijn kinders zullen en moeten ook Tiktak kijken, dat hoort bij hun goede opvoeding 😉

  7. Ha, inderdaad ik heb je vanalles wijsgemaakt. Maar wees eerlijk ge was geen haar beter ge hebt ons ook veel wijsgemaakt he

  8. En zeggen dat ik zo jaloers was op die hond van jou! Tot op de dag van mijn eerste kindertrauma 😉

  9. Ja,zo herkenbaar.
    In die tijd bracht de Sint voor mij een ‘Lots a lots a leggs’ en Dufties!

  10. Gij zijt zo hard van mijn generatie of ik van die van u, ‘t is maar hoe dat ge het bekijkt. Ik had er ook al last van vorige maand in het speelgoedmuseum. Grappige is dat mijn ouders al die spullen hebben bijgehouden en dat de volgende generatie er nu mee speelt. ‘t Was toen allemaal wat steviger gebouwd ook.

Leave a Reply to Edith Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *