En al

To do: zelfhulpboek schrijven en daar veel geld mee verdienen. (Plan B: in zetel zitten en koffietje drinken.)

Gisteren ging het op het interwebs een keer over deze post van ons Lilith. Ze schrijft daar onder andere:

Jullie reacties na mijn nogal depri post van twee weken geleden kwamen aan, net als een paar andere zaken die me deden inzien dat ik mezelf de laatste maanden weer ernstig aan het voorbijlopen ben. Dat dat maar zichtbaar wordt als ik een lijst maak van wat ik allemaal van mezelf verwacht. Het is benauwelijk, vint. Zo benauwelijk dat ik zwaar met mijn hoofd zou schudden met een “kind toch, focus u eens op een paar dingen in plaats van op dertig” als ik een vriendin hetzelfde zou zien doen.

Maar lees het hele stukje vooral zelf. Ik schreef op facebook dat ik daar dit weekend eens over zou bloggen. Want ik ben sinds begin juni zes volledige kilo’s afgevallen. Zonder dieet. Hoera zegden de commentaren daaronder, geef ons uw tips! Maar nu ik dit aan het schrijven ben, besef ik dat ik niet eens tips heb. It just happened, als een gevolg van andere dingen.

Weetnog, in januari, dat ik het had over dat ik gestopt was met dingen eisen?

Ik ben gestopt met eisen. Zowel aan mezelf en aan het leven, als aan mijn kind en lief. Dat betekent niet dat ik mijn best niet meer doe. Eerder dat ik mezelf niet voor de kop sla als iets minder goed lukt. Ik heb mijn best gedaan, volgende keer beter. Het is niet zo heel erg dat we niet de beste zijn in alles, en dat is eerlijk gezegd een redelijk verlossende gedachte.

Dat lukt hier nog steeds meer dan behoorlijk. Het is echter, heb ik ondervonden, een zekere vorm van bewustzijn. Want het is niet dat ik zo’n staat van nirwana heb bereikt dat dat allemaal vanzelf gaat. Op zeer regelmatige momenten laat ik mij meeslepen in stressmomenten en voel ik dat ik opgedraaid ben omdat iets niet loopt zoals ik wil. De laatste weken waren bijvoorbeeld op het werk niet van de poes, en dat was bij momenten zeer overweldigend. Dat wringt soms, want ik weiger mijn innerlijke zen te laten verstoren. Mijn innerlijke zen en ik zijn goede vriendjes geworden, ondertussen. En dus moest ik manieren vinden om die vriendschap niet te verstoren. Wat voor mij werkt, en wat de laatste zes maanden een automatisme is geworden, is mezelf verplichten een paar seconden te stoppen en de vraag te stellen wie beter gaat worden van een bepaalde beslissing. Wat is de winst van dit wel of niet doen?

Als ik voel dat ik nerveus ben voor een gesprek, dan stop ik en vraag me af of dat iets gaat opleveren. (neen: ik ga het gesprek minder goed doen door zenuwen, en de gesprekspartner heeft er niks aan dat ik me druk maak). Als ik in de file sta en bijna te laat ben, en bijna door het lint ga, vraag ik mij af of dat iets gaat opleveren. (neen: de file gaat er niet sneller door, mezelf zot maken met “was ik maar vroeger vertrokken” is volkomen nutteloos, en als ik ambetant ben, dan ben ik straks ook nog eens ongeconcentreerd op mijn afspraak). Zoiets.

Ik doe dat ondertussen bijna automatisch. En op één of andere manier is dat ook binnengeslopen in mijn eetgewoontes.
Zo vraag ik mij af of 10 mellowcakes eten na elkaar me blij gaat maken. Soms is het antwoord ja, en dan ik eet ik ze. Maar meestal is het antwoord gewoon neen. Of een heel tijdelijke ja, omdat ik me achteraf misselijk en ambetant ga voelen. En dan eet ik in de plaats een nootje of een boterham.
Ik drink bijna alleen nog water en koffie (omdat ik zelden extra dingen ga halen uit frisdrank) en ik eet de laatste maanden ongelooflijk gezond. Ik snoep bijna niet meer. En eigenlijk komt het gewoon omdat ik er af en toe eens over nadenk.

Ik weet het. Qua magische tips om te vermageren is dit genen vetten. Maar aan de andere kant: ik vind u allemaal eigenlijk toch al niet te dik.

11 thoughts on “To do: zelfhulpboek schrijven en daar veel geld mee verdienen. (Plan B: in zetel zitten en koffietje drinken.)

  1. Zal papa eens bij jou op les sturen, Zoals die gisteren op weg naar het voetbal stressie was door al die file amaai. Maar het viel me wel op dat jij inderdaad behoorlijk kalm bleef.

  2. Magische tips? Jij denkt dat je er geen gegeven hebt?! Mis, mis, mis! Dit is het beste dieetplan in jaren! Niet zomaar alles lukraak in je mond stoppen/proppen, maar even stilstaan en denken. Even eenvoudig als geniaal!
    Ik meen dit echt. Ik ben zelf gewoon ‘slank’, maar ik denk ook altijd/dikwijls even voor ik aan het snoepen of verkeerd drinken sla.

  3. Ik ben eigenlijk nooit echt stressy, ik kan mijn kalmte redelijk goed bewaren, doordat ik al een hele tijd dezelfde dingen doe als jij. 🙂

    Mijn probleem is dat ik te veel wil. Ik ben een freelancer, ik vind alles leuk en interessant, ik neem heel veel opdrachten aan, en ik wil daarnaast ook nog heel veel doen. Fear of missing out denk ik. Niet kunnen kiezen. 🙂

    En op zo’n momenten lijk ik niet meer stil te staan bij mijn keuzes om gezond te leven en is er gewoon te veel.

    Ik denk dus dat ik ergens dingen ga moeten schrappen, zodat het weer wat rustiger is. Maar tegelijk kan ik niet goed tegen rustig, en ben ik niet graag lui. En zo blijven we bezig. 😉

  4. het is gek, maar na uw hele “vanaf nu ben ik zen-gedoe” had ik zelf ook zoiets van dat moet ik maar eens proberen. Normaal gezien ben ik een stresskip als iets niet loopt zoals ik had gedacht en niet bepaald aanspreekbaar voor mijn dierbaren. De laatste tijd spendeer ik daar mijn energie niet meer aan. Ik doe mijn best, en als het niet helemaal lukt doe ik mijn best dat te aanvaarden 🙂 zen zeg! (soms toch)

  5. En ik had het onmiddellijk gezien op de foto die van jullie verscheen in de krant…
    Dat motto rond eten probeer ik nu al eventjes in de praktijk te brengen, maar het ontbreekt me op dit ogenblik op één of andere manier aan ruggegraaat.

  6. Stop, breathe, think, do. Zoiets dus. Lukt me de laatste tijd beter en beter. En toch verlies ik me soms in de drukte en is het allemaal raprap. Blijven proberen. En vooral dat. Altijd opnieuw proberen. Op vlak van eten is dit dan: een avondje vreten is een veldslag verloren maar geen oorlog. Gezonder leven. Ne belangrijke! Veel belangrijker dan die kilo’s voor mij. Hoewel verlies van dat laatste mooi meegenomen zou zijn ;))

  7. Zoals vaak: goed gezegd. En herkenbaar. Ook hier lukt dat beter en beter de laatste tijd. Wat het vermageren betreft: dat is mooi meegenomen maar geen must (er zijn periodes waarin het beter schijnt te lukken dan anders, en het correleert vreemd genoeg niet echt met wat ik eet of drink, maar vooral met ‘de manier waarop ik in het leven sta’).

    Vooral inzake ouderschap/moederschap vind ik het zo’n belangrijke instelling. Letterlijk tot 10 tellen vooraleer ik me opjaag/gefrustreerd geraak en anderzijds héél erg vanuit mijn eigen intuïtie en kracht durven putten ipv vanuit (wellicht goed bedoeld maar doorgaans compleet useless) advies/boekskes/…
    Het is en blijft een levenslang ‘strijd’, vooral het volhouden, maar ik put moed uit jouw opmerking dat die ‘bewustzijnsstaat’ na een tijdje gemakkelijker komt en vooral blijft 🙂
    En als je dat boek schrijft, laat dan maar weten. Hoewel ik hoop tegen dan geen boeken meer nodig te hebben 🙂

  8. Raar dat ik dat “even stoppen en nadenken” al wel geïntegreerd had in sommige aspecten van mijn leven (samen met “nee” staat ook in de dikke van dale), maar dat ik dat daar nog niet aan gedacht heb bij het knabbelen (of de aanzet daartoe). Een mens leert toch wel elke keer iets op andermans blogje…

  9. Door de jaren heen heb ik vooral geleerd om mijn energie in sociale contacten te kanaliseren. Vroeger ging ik voor iedereen wel iets doen, zelfs zonder dat ze erom vroegen. Nu denk ik twee maal na alvorens ik me in één of ander project stort dat toch niet helemaal mijn ding is en ik me helemaal in ga frustreren. “neen” of “liever niet, daar heb ik eigenlijk geen zo’n interesse in” zijn dingen die ik heb moeten leren integreren. En het werkt.

Leave a Reply to Affodil Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *