kinderspam

Gezwem en gehuil.

Mijn dochter is een held, maar een trage. Al sinds haar babytijd is het scenario steeds hetzelfde: als we iets nieuws willen doen met haar, dan wil ze niet. Ze tiert de hele handel bij elkaar en heeft echt oprecht stress. Eens ze vertrokken is, verandert ze. Eerst langzaam en aarzelend, dan heel resoluut en zonder angst.
Als het gemiddelde kind op de schaal van durf langzaam evolueert van 30% naar 50%, dan gaat zij in één sprong van 10% naar 100%. Na een paar keer hetzelfde doen is ze de held van de bende.

Wij weten dat ondertussen, en na vier jaar kunnen we daar al een beetje mee om. We weten dat we haar af en toe eens moeten pushen. Haar over een randje heenduwen, om haar dingen te laten doen waarvan we zeker zijn dat ze het fijn gaat vinden. Maar het blijft lastig.

Zo begon ze vorige week met zwemles. Ik ging de eerste keer niet mee, wegens longonstekingen en zwembaden en hoe dat naar het schijnt geen topcombi is. Toen het lief thuiskwam zag ik dat zijn “ca va, het ging wel” een zwaar eufemisme was. Gisteren bleek ik gelijk te hebben, want al van ‘s ochtends zocht de Mini allerlei excuses om niet naar de zwemles te kunnen. En dus maakte ik tekeningen, praatten we over wat ze wel fijn vond aan het zwembad, en gaf ik voorbeelden van kindjes die wel kunnen zwemmen en hoe leuk dat is. We kochten een zwem-T-shirt in countering van het argument “Het water is te koud” en vertrokken uiteindelijk toch.
In de kleedkamer brak mijn moederhart in 1000 stukken. Ze pruilde toen ik haar badpak aantrok, en toen de juf de kinders kwam halen, klampte ze zich vast als een aapje en was hartverscheurend en paniekerig verdrietig. En ik verplichte haar mee te gaan.
Met knieën die knikten van de emotie, en een lief dat mij zacht over de rug wreef, namen we plaats op de tribune aan de overkant van het bad. De dochter zwaaide haar arm uit haar lijf. Huilde de volle eerste vijf minuten.

Ik slikte. Slikte. Zwaaide terug.
Ze stopte met huilen, bleef zwaaien. Elk wuifje was een steek in mijn buik en ik moest al mijn wilskracht gebruiken om niet naar haar toe te gaan en haar mee te nemen.
En toen zwaaide ze een paar minuten niet. En toen ging ze zodanig op in de spelletjes dat ze ons vergat. Ze wuifde nog af en toe tussen de oefeningen, maar ik zag haar vooral tetteren tegen juf en andere kinderen.

Een dik half uur later kregen we in de kleedkamer een rillende en breed lachende kleuter terug. Dat het superleuk was, de zwemles, en dat ze veel had mogen spelen. En ze was alleen in het water gesprongen.

Mijn dochter. Een held. Maar wel een trage.

8 thoughts on “Gezwem en gehuil.

  1. Herkenbaar en oh zo schoon beschreven! Wij hadden gisteren een zelfde ervaring in het zwembad trouwens: ik zag Jools gewoon evolueren recht voor mijn ogen. Ze zocht haar grenzen op, gloeide van trots. Plots durfde ze even met haar gezicht in het water gaan. En trots dat ze was. Zo schoon om zien!

  2. Een heel moedige jongedame, je dochter, net zoals jij die ook al zijn moed moest bijeenrapen om te doen wat je moest doen. Ik zie jullie glunderen!

  3. Echt super dat ge hebt doorgebeten, ik haatte zwemmen ook als kind, en ik zou als moeder misschien toch gezwicht zijn….maar ik zie dat bij ons op school zo dikwijls, dat ouders aan alles toegeven…dat gaatvan niet mee moeten gaan zwemmen, tot niet meedoen met spelling, als ze konden….wees fier op uzelf ! Maar allé…moest mini nu echt nachtmerries enzo krijgen…..zwicht dan toch maar…..
    Hopelijk gaat de gezondheid weer wat beter, ge blogt precies toch al wat meer….
    Ikke blij want ik lees u graag 😉

  4. Moet niet makkelijk zijn om vol te houden als het verdriet zo oprecht is. Maar je dochter heeft chance dat je dat doet! Uiteindelijk had ze er dus toch plezier in 🙂 Beetje herkenbaar. Jaren veinsde ik buikpijn om niet mee te moeten zwemmen. Tot ik dat nodige duwtje kreeg. Gelukkig want nu nog altijd een waterrat!

  5. Slik, zo herkenbaar, ik kan over onze oudste echt net hetzelfde schrijven… Dit weekend nog meegemaakt met sushi, voor het eerst, en dat was eerst drama (ik eet niks!) om te eindigen met 2 bordjes opgegeten te hebben…

  6. Drempelvrees. Hier eentje die het daar tot ver in ‘t middelbaar last van heeft gehad en als we hem niet regelmatig hadden gepusht zo heel wat leuke dingen had mislopen. Maar goed dat jullie doorzetten. En wat een dappere dochter toch!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *