kinderspam

Stilte. En al.

Ze praat constant. Als ze ‘s ochtends haar ogen opendoet, en me roept om op te staan, strompel ik haar kamer binnen. Dan moet de eenzame nacht er blijkbaar uit, en tettert ze terwijl ik boos de dag inkijk. Niet dat ik daar een reden voor heb, maar boos de dag inkijken is een standaard houding voor negen uur ‘s ochtends.

We gaan naar beneden, zij babbelt, ik doe uhuhuh en mmm mmm. We zitten in de zetel, zij kijkt wegens vakantie wat tv en geeft ondertussen commentaar op alles wat ze ziet. Ik doe uhuh en mmm mmm.

De rest van de dag blijft ze praten. Honderd vragen, duizend stellingen, miljarden keer “mamaaa?” per etmaal. Ze is zo hees als een koekoek, de laatste week, want ze is snipverkouden, maar zwijgen: ho maar. Als ze alleen aan het spelen is, praat ze met haar speelgoed. Of ze zingt. Altijd hetzelfde liedje, dat is zo als ge vier zijt.

Omdat wij moesten werken, ging ze drie dagen naar zee naar haar grootouders. Wij keerden ‘s avonds met de auto terug en luisterden naar muziek en stilte. ‘s Ochtends bij het opstaan was er alleen het geluid van de koffiemachine, een krant en heerlijke, fantastische rust.

Een uur later vond ik het hier stil in huis. Twee uur later oorverdovend stil. Tegen de middag treurde ik en belde ik haar. Om gebabbel te horen. De volgende twee dagen waren werken en missen. En ik begreep mezelf niet.

Gisterenavond kwam ze terug, en ik laafde me aan haar energie. Ik luisterde naar haar vertellementen, stelde vraag na vraag na vraag, gewoon omdat haar hese stem niet zou stilvallen.

Vanochtend riep ze, en ze begon te tetteren. Nu zit ze naast mij terwijl ik dit schrijf, en ze stelt honderd vragen per minuut.

Ik denk “zwijg nu toch eens vijf seconden” en besef alweer dat het toch iets raars is, dat moederschap.

19 thoughts on “Stilte. En al.

  1. Ha, dat zingen, klinkt zoooo herkenbaar. Alleen wordt de grote broer er stapelzot van.
    Dan is ze aan het zingen en stopt ze een milliseconde met zingen om te vragen of ze anders eens een liedje moet zingen. Dat is de cue voor de broer om zijne koptelefoon te pakken. Kunstmatige rust voor hem. En terwijl tettert zij lustig verder.

    Maar het is waar, ik kan het ook niet missen.

  2. Zoooo herkenbaar. En ik heb er zo twee rondlopen. Die vorige week gans de week aan zee waren bij oma en opa. 🙂

  3. Zo gaat dat met kindjes. Een huis is niet hetzelfde zonder hun aanwezigheid. Maar het gaat niet alleen om het getetter en gezang. Mijn grote, stille dochter laat een even grote leegte achter nu ze hier niet is. En zelfs de grote, puberende zoon vol kuren heeft in zijn afwezigheid hetzelfde effect. Terwijl ik hem op andere momenten zo graag eens achter het behang zou willen plakken en zo. En die 2 oudste vinden het hier ook raar als de jongste spruit op zwier is. Stil, dat ook, maar vooral raar. Ook eigenaardig dat die soms zo langverlangde rust eigenlijk onrustwekkend wordt.

  4. Inderdaad heel herkenbaar. Ik moet trouwens altijd (glim)lachen wanneer ze ergens is gaan logeren of met iemand anders op stap is geweest en ik bij haar terugkeer moet horen “die van jullie is toch een serieus tettergatje zulle, die zwijgt gewoon niet maar nu weten we wel ongeveer alles wat er in haar en jullie leven gebeurt “

    1. howla. Ik kan niet praten voor 9h. Ik ben wel al wakker dan 🙂
      * droomt van een kind dat slaapt tot 9h*

  5. Schoon. En inderdaad herkenbaar. De lege bedjes als ze ergens logeren, geven mij zo’n leeg gevoel. Of ze nu leeg of vol zijn die bedjes, ik sta er trouwens elke avond eventjes naar te staren.

  6. Prachtig geschreven, mijn kinderen zijn ondertussen volwassen en het huis uit maar ik herinner me dit scenario alsof het gisteren was !
    Geniet van het getetter want er komt een da

  7. dus er komt een dag dat het getetter niet meer voor jou bedoeld is, en nog later vliegen ze het nest uit … het wordt dan echt stil maar elk bezoek is er terug het vrolijk gekwebbel ! alles mooi op zijn tijd !

  8. Effenaf schoon. En waar. Ik print dit tekstje af en stop het in haar schriftje. Merci.

  9. heel mooi geschreven!
    kleine kadee kan niet praten door zijn handicap, maar ik kijk nu al uit naar de dag dat buikbaby flavie zal beginnen tetteren (al zal ik daar tegen dan hoogstwaarschijnlijk met momenten anders over denken gniffel)…

  10. Zalig. Onze driejarige stopt ook niet. Is er vandaag in geslaagd papa 5 seconden tegen mama te laten babbelen,maar dan was het dringend weer aan hem. Dat mist ge zo rap als ze weg zijn…maar todch,waar is die plakband?

  11. ik heb dat vooral als ik hem ergens afgezet heb om te gaan slapen. Dan is de autostoel zo leeg en zitten wij daar alletwee naar elkaar te kijken. Hier moet ik ook dagelijks alle auto’s keuren “das een jeep, mama, das een tractor, das een camionette, een witte camionette mama, een groene auto, net als oma’s, een oranje tractor, kijk mama!” Jajaja kindje

  12. Mooi. Ontroerend zelfs.
    De dochter van 6 babbelt en zingt ook nog zeer veel. (De zelfverzonnen liedjes zijn hilarisch, met vibrato en al 🙂 ) De zoon van 9, die is in een stille fase gekomen. Heel jammer.

  13. Zo herkenbaar weer. Ik probeerde er soms een spelletje van te maken in de auto: “Om ‘t er langst zwijgen”, ik won altijd….
    Nu “de kleine” in puberland rondzwerft en moeder al content mag zijn me enkele woorden, (praten in volzinnen is een kunde die in de puberjaren enkel beoefend wordt in het gezelschap van leeftijdsgenoten) heeft een mens al eens heimwee naar dat vrolijk taterende stemmetje om 7u ‘s morgens.

  14. mijn zoontje is net 7 geworden. We leven met zijn tweetjes. En ik moet ‘s avonds soms werkelijk vragen of hij 5 minuten wil zwijgen. Want ‘mamaaaa?’ schalt vijftig keer per dag door huis. En de vragen stoppen nooit. Ik probeer ze allemaal te beantwoorden maar vragen zoals ‘wie is god’ is nog te abstract voor hem. Hij lachte me bijna uit toen ik hem het scheppingsverhaal vertelde. Alsof ik hem iets probeerde wijs te maken. Of sommige begrippen zijn eveneens te abstract om uit te leggen. Dan hoort of leest hij een moeilijk woord en vraagt hij wat het betekent. Maar het is wel zeer boeiend allemaal én een uitdaging voor de mama 🙂
    Maar sommige vertellementen die bijna nooit bondig zijn( en altijd ontzettend veel details bevatten zodat hij zelf de draad kwijtraakt) maar langdradig en herhalend; dan haal ik al mijn u-hu’s uit de voorraadkast, zeker als ik moe ben.
    Moeder zijn is leven met contradicties 😉

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *