Reality Check.
Ze zijn 2,5 of 3, en zitten in de kring. Het thema is mama’s en de juf gaat straks een verhaal voorlezen, over verstoppertje. Ze vraagt “Wie speelt er soms verstoppertje met mama?” een paar vingers, een paar keer “ikke!”. En dan zegt één van de kindjes: mijn mama heeft te veel werk om mee te spelen.
Zowat alle kleuters knikken:
mama moet koken, en opruimen, en telefoneren.
Mijn mama moet dingen doen op de computer.
Mama zegt meestal: vraag het maar aan papa. En dan speelt papa mee.
Mama is gewoon een beetje moe van een hele dag te werken en heeft geen zin om verstoppertje te doen. Soms wel, maar meestal is ze een beetje moe.
Slik.
Ik ga vanavond eens verstopperke spelen denk ik. In plaats van te werken.
Maar dat zal toch altijd zo zijn geweest? Ook in de generatie van onze grootmoeders? Mijn grootmoeder heeft nooit met mij gespeeld, en ik heb daar nooit over nagedacht, feitelijk. Mijn moeder heeft ook altijd gewerkt. Ik denk niet dat dat te maken heeft met een generatie, maar met hoe het leven is, neen?
ja…dat is eigenlijk het enige waar ik spijt van heb…dat ik, toen ze zo klein waren, toch zo weinig tijd voor hen had, maar langs den andere kant moet ik zeggen: ze hebben daar zeker geen last van ondervonden of trauma’s aan overgehouden zenne, maar zelf vind ik wel dat ik dàt beter had kunnen doen…tja….wachten op kleinkinders zeker 😉
Hier van hetzelfde, mama had vaak geen tijd omwille van huishouden en papa was er ook niet altijd. We kregen wel de ruimte om met de vriendjes te spelen in de wijk. En op vakantiedagen mochten we wel kiezen waar we naartoe gingen.
Toch een bedenking : in het onderwijs werken we heel veel uren , maar meer dan andere moeders / vaders zijn wij er toch meer (
vakanties ) dan andere moeders .Ik heb niet het gevoel dat ze zoveel last hadden van het feit dat ik full time werkte .Ik kon ook mijn werk zelf regelen en deed veel als ze al in hun bedje lagen . Ik denk dat jullie ook heel veel tijd met altijd vrolijke Mira , doorbrengen .
De reden waarom ik destijds gestopt ben met optreden: mijn dochter die tegen de dokter zei, toen die vroeg dat het zeker wel plezant moest zijn thuis met zo’n grappige papa, dat haar papa bijna nooit thuis was… Hartverscheurend…
Ik vind het gewoon niet leuk om verstoppertje te spelen met mijn kinderen. Ik zeg altijd: mama is er om voor jullie te zorgen, niet om met jullie te spelen. Ik ben blij dat ze met drie zijn, zodat ze samen kunnen spelen. Maar alles bij elkaar vind ik dit nog het grootste drama: dat ze niet meer gewoon kunnen gaan aanbellen bij vriendjes in de straat om samen verstoppertje te spelen. Op straat is het te gevaarlijk en binnen mag er geen rommel gemaakt worden.
Ik had mijn bomma die veel met me speelde en ben zo blij met al die mooie herinneringen. 😉
Ik probeer zo veel mogelijk tijd écht met de kinderen te spelen, en in de week lukt het meestal wel om een uurtje ofzo met hen bezig te zijn, maar in het weekend moeten er wel nog andere dingen ook gebeuren dan alleen maar spelen. Ik vind het belangrijk om tijd met hen door te brengen, maar ik vind het óók belangrijk dat ze zélf kunnen spelen en zichzelf kunnen bezighouden. Dus hoop ik dat ze aan mij altijd goeie herinneringen zullen hebben, én dat ze in staat zullen zijn om op zichzelf te vertrouwen.
Ik wil geen pleidooi houden om niet met onze kinderen te spelen, maar “zorgen voor” is meer dan samen spelen.
In de eerste plaats zorgen voor een dak boven het hoofd, eten op het bord, kleding aan hun lijf, laten zien dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om voor een toekomst te zorgen.
Af en toe tijd maken om mee te spelen, zeker! Maar ik heb de indruk dat in deze tijden, kinderen constant moeten geëntertaind worden.
Vervelen mag niet meer. Mijn antwoord op : “mama ik verveel me” : “dat mag schatje, uit verveling ontstaan de mooiste dingen.” Leuk vinden ze dat niet maar na een tijdje sta je soms versteld met wat ze boven water komen.
Je mogen vervelen is een luxe die we kwijtraken bij het ouder worden.
Mijn ouders speelden vroeger ook niet mee. Ouders waren er om voor je te zorgen. Spelen deden we wel met andere kinderen. Trauma’s heb ik daar niet aan overgehouden.
Mijne jongste, thans een flinke 38-jarige, schreef ooit op een moederdagbriefje, hij was toen 8 of 9 denk ik, “Mijn mama rookt veel sigaretten” … Tja, nog steeds vrees ik. Toch al minder dan toen …
Mijn zoontje van 3,5 deed vorige week mijn hakschoenen aan en zei dat hij nu de mama was en ik het kindje. Daarna liep hij naar de deur en zei: dag schatje, tot straks, mama gaat werken. Ik ben er eigenlijk nog niet goed van en hoop dat het met de hakschoenen te maken heeft 🙂
eens samen spelen doe ik wel eens maar ik overdrijf daar niet in; het moet haalbaar blijven en dat kan niet als ik dat dagelijks uren aan een stuk doe. Mijn zoon (2,5) zei deze week wel tegen mijn man “dat ik niet meeging op reis omdat mama altijd moet werken”. Ook wel even slikken…(ben wel meegeweest btw 🙂 )
Ik herinner me dat ik dat als kind heel erg miste. Trouwens, papa was er ook nooit om te spelen. Als hij al eens op een normaal uur thuis was, had hij werk mee en moest ik door het huis sluipen. Vandaar dat die éne avond op zijn knie naast de “radio-pick up” en dat ep-tje met sinterklaasliedjes mij nog altijd zo iconisch voor de geest komt. Manlief en ik hebben er bewust voor gekozen niét over te werken (= geen promotie te maken), het huishouden op het 2de plan te houden (= wij waren luiaards in de ogen van mijn ouders) en veel tijd met de kinderen door te brengen. OK, ons “kot” lag vaak overhoop, de strijk gebeurde à la tête du client en er werd al eens vaker “onverantwoord voedsel” op tafel gezet. Nooit spijt van gehad. Mijn vader wél. Die heeft eens anderhalf uur aan de telefoon gehangen met mijn man om te zeggen hoe jaloers hij wel was op ons. Tja, soms is een mens toch te oud om te leren, he…
Toen mijn kinderen jonger waren (ze zijn nu 6 en 9) las ik hen bijna elke avond een verhaaltje voor. Soms samen, soms elk een verhaaltje apart. Dat is iets wat mijn mama nooit (of uiterst zelden) deed. Ik heb het gevoel dat ik toch meer met mijn kinderen bezig ben (voorlezen, knutselen, gezelschapsspelletjes,…)
Toch merk ik dat ik hen steeds minder aandacht (lees: tijd) schenk, ze worden natuurlijk zelfstandiger, maar ik zou maar beter weer wat vaker iets samen met hen doen. Voor ze helemaal te groot geworden zijn…