Standaardprocedure.
Elk jaar is hetzelfde. Of elk jaar is twee keer hetzelfde, maar juni is erger dan januari.
Het begint met optimisme. Drukte maar energie. Ik werk dat hier efkes af en hopla.
Examens worden opgesteld, to do lijsten in een razend tempo afgevinkt. Ik begin vol goede moed en met een strakke planning aan het verbeteren.
Verbeteren gebeurt altijd in verloren uren, want er zijn ook stage-evaluaties, vergaderingen, bijeenkomsten, bachelorproeven, verslagen die gemaakt moeten worden, toezichten. De stapel examens groeit, maar altijd komt er iets tussen dat net iets sneller moet. Een deadline, een mail, een vergadering. Ik voel mij zielig wegens geen leven meer buiten werk, maar het lukt allemaal nog wel.
En dan komt De Dag Van De Paniek. Dit jaar was dat donderdag 12 juni.
Op De Dag Van De Paniek klopt de planning niet meer. De stapel is nog groter dan voorzien en opeens heb ik schrik. Ik begin na te denken over wat nog allemaal moet gebeuren en ik zie het niet meer.
Meestal vlieg ik dan eens onterecht uit tegen man en kind om een futiliteit. Waarna hij naar mijn wanhopige verhaal luistert over ik-kom-er-niet en het-is-te-veel en ik-zou-verdomme-gewoon-eens-moeten-kunnen-doorwerken.
Hij praat daarna, een lange monoloog die ik nodig heb om mijn focus terug te vinden. Hij vertelt over hoe ik er altijd wel geraak. Hij neemt dingen uit handen, maakt ruimte. Suggereert waar ik misschien mijn prioriteiten kan leggen en hoe we dit praktisch gaan oplossen.
Wij zijn al lang samen, he knows the drill. Bovendien was er een tijd dat hij hetzelfde had. Leerkrachten hebben allemaal hun eigen persoonlijke Dag Van De Paniek, in juni.
Daarna wordt alles beter. Er zijn een paar meevallers (geen inhaalexamens!) en ik doe dagenlang enkel dit. Mijn stapel examens, mijn vierkleurenstylo, mijn correctiesleutel en liters koffie. De stapels slinken, de eerste punten worden opgeteld.
Om half twaalf op zaterdagavond bevestig ik: ik ga er geraken. Hij glimlacht en antwoordt: ziet wel.
En daarna is het vakantie! Maar nog even veel courage!
Ik ken het….maar bij mij is het dit jaar nog niet gekomen,die dag…..dus nu ben ik in paniek hoe dat komt….volgens mij iets belangrijks iets aan het vergeten…….
Wat klinkt dat bekend in de oren! Ook hier loopt er een echtgenoot rond die ooit voor dezelfde uitdagingen stond en die me er keer op keer doorloodst. Nog even doorbijten hier. Waar ligt mijn rode pen?
ALs je ‘verbeterwerk’ vervangt in ‘examens leren’ is dat hier identiek hetzelfde. Maar we geraken er wel. We geraken er altijd!
Ik denk dat vandaag de laatste dag is voor dat mijn lief begint te flippen op het nog te doene werk ( ze maakte vanmorgen in alle vroegte Het Plan). Dus, ik heb lekker lang geslapen en voel me helemaal klaar om alles te doen voor haar gemak. We hebben afspraken gemaakt ( kleine maar duidelijke) en weten ondertussen al een beetje wanneer wie moet met gerust gelaten worden .Binnen 2 weken is het voorbij en zitten we met ons drietjes op den vlieger
Dit is mijn eerste jaar als leerkracht, en voorlopig verdrink ik nog niet in de stapels examens. Fingers crossed dat het zo gaat blijven (met inderdaad veel hulp van rivieren koffie).
Hier ook beiden in het onderwijs.
“Wij zijn al lang samen, he/she knows the drill.” 🙂
En wat helpen en dan een grappig noot bij slechte punten erop plaatsen.. Ik zou me laten gaan hoor 🙂
Misschien helpen de gedachten aan die mooie vooruitzichten ook wel een beetje.
vandaag was het voor mij de dag van de paniek – soms is het zelfs een tweedaagse … Maar ik weet alle puzzelstukjes zullen net als de vorige jaren op hun plaats vallen !
Bij ons is juni ook “paniek”-maand in hoeverre je paniek kunt noemen. Het is echter in een internaat voor jongeren met een beperking het omgekeerde: de vakantie komt eraan! Vakantieplanningen maken, vervoer regelen, reizen voorbereiden, congés van collega’s opvangen, opvang zoeken voor de zoon, ineens beseffen dat je sommige mensen twee maanden niet meer zult zien….en voor je het weet is de vakantiestress voorbij en ben ik zelf in congé!
Ik herken het helemaal. En te midden van al die examendrukte was (want ik ben na een lange ziekteperiode met pensioen gestuurd) ik dan ook nog jarig en wou ook wel een feestje.
En toch ben ik blij dat ik het allemaal vele jaren meegemaakt heb. De vakantie achteraf is zo zoet!