Week 1. #67daysofsummer
Ik heb een project, deze zomer. U weet wel, zo’n project dat gedoemd is om te mislukken want u weet ondertussen dat ik de attention span van een goudvis heb en zo’n dingen nooit volhou. Maar ik begin vol goede moed, en ik ben al blij dat ik de eerste ronde heb overleefd, terwijl iedereen eigenlijk weet dat ik veel hoger zou moeten mikken. Ik ben de Rode Duivels van de blogs.
Aniehoew. Ik heb, ergens tussen te verbeteren examen 53 en te verbeteren examen 54 uitgerekend dat deze zomervakantie 67 dagen duurt. Voor het kind, that is, bij mij is het een pak minder maar daar moeten we nu nog niet over nadenken want het is echt nog lang niet gedaan echt niet neen ik wil er niet aan denken. En hoewel ik dus geen 67 dagen thuis ben, heb ik wel besloten dat de zomer 67 dagen duurt. Enter hashtag #67daysofsummer. Elke dag kies ik één moment uit dat die zomerdag typeert. Iets leuks. Mijn klein avontuur van de dag. En op maandagochtend krijgt u het overzicht van de voorbije week.
Week 1 is een lange om te starten, want dag 1 was een zaterdag, dus we hebben nu al 9 dagen achter de rug. Ieks.
Dag 1 was de boerderij. Het beeld ziet er heel vredig uit, maar hier was ze eindelijk uitgestapt na een half uur mokken in de auto (ze mocht iets niet. Ze was boos. G’ebt tijd van blij worden zeg ik, in navolging van mijn eigen moeder en haar moeder voor haar). Het begin van de vakantie is hier traditioneel een beetje moeilijk. Aanpassen aan elkaar.
Dag 2 was beter, want dag 2 was de zee. Alles gaat altijd beter als ik aan zee ben. In Gent regende het oude wijven, maar zoals zo vaak had ik in Knokke de zon op mijn vel.
Op dag 3 kookte ik, en rommelde ik wat in de keuken. Ondertussen verzonnen de liefdes van mijn leven liedjes op de gitaar.
Dag 4 bracht zij door bij haar oma, samen met neef en nicht. Bij het ophalen was er sprake van een waar gevecht.
Dag 5 was een klusdag, terwijl zij bij de buurtkleuters ging spelen. Mijn bureau raakte eindelijk opgeruimd, de hal is klaar en er werd vanalles afgewerkt. In de namiddag was iedereen dus moe, maar toen mochten we opeens toch nog gaan zwemmen. Top, zo’n tante en nonkel met een zwembad en een altijd open deur.
Op dag 6 kwamen de buurtkinders bij ons, en wij namen ze mee naar de blaarmeersen. Alle zeven stuks. Mijn vel verbrandde, maar iedereen was gelukkig.
Dag 7 was de zee, want dat was precies al lang geleden, toch. Een heerlijke dag op een rustig strand.
Ook op dag 8 waren we aan zee, om dan net op tijd naar Gent te komen voor het evenement en de teleurstelling van het jaar.
Op dag 9 regende het. Dat zorgde voor plots zichtbare tuinvijanden die toch ook bijzonder leutig bleken.
Het was een goede week.
Dat ziet er inderdaad een heerlijke week uit. Tel je zegeningen, zou ik zo zeggen. En nog 60 mooie dagen toegewenst!
Een schitterend zomerproject.
En meteen wordt me duidelijk waar de hashtag vandaan komt
nice! Zo eens over en weer naar de zee, dat doe ik dus nooit, ik denk altijd dat ik daar geen parking ga vinden, dat ik ga verpletterd worden onder het volk en dat mijn kind gaat verdrinken (al is dat een verdrongen trauma uit mijn kindertijd…:-) )
Hihi, er is ook trein naar zee. Die naar Zeebrugge-Bad brengt je nagenoeg op het strand, waar het meestal heel doenbaar is van het aantal mensjes (Zeebrugge heeft natuurlijk niets mondains). Het strand is daar heel breed, het water heel veilig veraf.
Leuk leuk! En ik herken dat, die moeilijke eerste vakantiedagen: ik heb ook altijd wat tijd nodig om te wennen…