Het was ergens halverwege een nacht, ergens halverwege een studententijd. Ergens halverwege herinneringen ook.

Het ging zo. Maar het kan ook anders gegaan zijn.

We passeerden een huis, we hadden honger. We zagen licht en volk en eten. We stapten binnen en we mochten zitten, bijna gelijk in een living. We kregen frieten en van de beste stoverij dat ik ooit heb gegeten. We kregen tartaar op het stoofvlees gelepeld.
Bij onze frieten kregen we ook vermanende woorden van een mevrouw met een oma-schort en de smalste wenkbrauwen van de hele wereld. Dat dat geen uur was voor jonge meiskes om nog langs ‘t straat te lopen.
Ze had gelijk, natuurlijk, maar wij bleven er komen sinds die keer. Altijd halverwege een nacht, altijd frieten met stoofvlees, altijd daar in de living, ook al stond er dat we de fritten ook mochten meenemen. Waarom zouden we.

Wij hebben het laatste meegemaakt, denk ik.
Als ik de posts op facebook zie nu ze is gestorven, van mensen die iets zeggen over Elga, dan zijn die allemaal net een halve generatie ouder. Ik ben blij dat ik er nog geweest ben, al was het maar een paar jaar.

Iets met monumenten, mijn stad en misschien ook een beetje nostalgie.

De titel is van Eva, en komt uit De Fanfare van Honger en Dorst, van Jan De Wilde en Lieven Tavernier.
De foto komt van de facebookpagina en zou van Michiel Hendryckx, naar ik versta, maar zeker ben ik dat niet. Akim J. Willems zegt schone dingen.