En al

Vakantie.

Exact een jaar geleden ging ik op de vrijdag voor de vakantie lunchen met collega’s. Iemand vroeg aan tafel: gaat het een beetje, eigenlijk? En ik antwoordde dat het wel ging, maar dat ik vakantie nodig had. Dat alles wel goed zou komen.

Het ging niet, zo bleek. Ik had verdriet, ik was moe. En hoewel er opluchting was dat er vakantie en rust zou komen, was er ook al smeulende nervositeit over al het werk dat er nog zou aankomen na nieuwjaar. En er bleek een bacterie in mijn lijf die profiteerde van het feit dat ik veel te diep was gegaan, dat najaar. Die middag na de lunch moest ik me haasten om de kleine af te halen van school, herinner ik me.
‘s Avonds, toen ze sliep, bleek ik zo moe dat ik alleen maar kon wenen. Ik ging de volgende dag naar de dokter, en hoewel ik nog even probeerde om te doen alsof het ook zo wel zou beteren, moest ik uiteindelijk toegeven. Opnieuw gaan werken: vier weken later. Einde van troebele waas en alles op automatische piloot doen: ergens half februari.

In de maanden die daarop volgden dacht ik veel na. Ik vroeg 20% vermindering van mijn opdracht aan, schreef me in voor avondles. Er kwamen wat professioneel interessante dingen op me af, en in plaats van die te ervaren als extra werkdruk, bleken ze me energie te geven. Ik had het gevoel dat ik weer kon ademen.

Gisteren was er een eindesemesterlunch met de collega’s en ik ging niet mee. Niet omdat mijn collega’s niet leuk zijn, want mijn collega’s zijn de leukste van de hele wereld, maar uit eenvoudigweg geen zin om de vakantie weer lopend in te zetten.

En dus bracht ik mijn middag door met allerhande prutserijen, haalde het kindje netjes op tijd van school, babbelde wat met andere ouders en wandelde met haar naar huis. Er was vieruurtje en vertellement over haar dag. Om vijf uur vertrok ik volledig ontspannen naar Brussel, voor een uitstekend concert, en daarna dook ik de Gentse nacht in, met mijn favoriete gezelschap.

Anders gans vanvoor? Wel ok dan.

Ik sliep tot de middag, en werd wakker met een glimlach. En ja, ik ben moe. En ja, de laatste weken waren weer net te druk en de vakantie komt net op tijd. Maar het contrast met vorig jaar kan niet groter zijn.

3 thoughts on “Vakantie.

  1. Toch oppassen, hoor! Want ook met een big smile kan je weer kopje onder gaan. Nieuwe uitdagingen zijn leuk, maar terwijl je al je aandacht bij die nieuwigheden hebt, merk je vaak de alarmbelletjes van je lichaam niet op. Geniet, maar zorg goed voor jezelf!

  2. Je hebt de klik gemaakt! Ik heb net een cursus work-life-balance gehad, en ergens onderweg ben ik gekanteld van het nemen van de verwachtingen van anderen als uitgangspunt, naar het nemen van mezelf als uitgangspunt. Mijn ‘drive’ is er even bij ingeschoten, ik ben erg moe en er moet nog gerust worden. Maar vanaf je dat punt over bent, is er geen weg meer terug.
    Fijn iets gelijkaardigs bij jou te lezen!

  3. Ik wil weten hoe je uit zo´n dal geraakt , want ik heb niet op tijd aan de alarmbel getrokken . Dat zo moe en alleen nog maar kunnen huilen , heb ik al meer dan een jaar .
    Tegenwoordig is het zo erg dat ik elke dag wel huil en alles zo vermoeiend is , dat zelfs de kleinste zaken teveel worden .
    De huisarts … wuift nogal weg , want ik ben toch thuis ? ( 5 kids en zelfstandig ventje die hele lange dagen klopt waardoor alles thuis op mijn schouders terecht komt en dat is blijkbaar veel zwaarder dan ik dacht )
    Een tweede huisarts zegt dat ik -zoals werkende lotgenoten- paar weken uit huis moet om los te komen van alles .
    Alleen lijkt mij dat weer zo extreem ?
    Blij alleszins dat ik weet dat ik niet de enige ben …
    Je schrijft over veel stukjes over het leven , vaak heel herkenbaar en ontroerend in de eenvoud .
    Vind het leuk dat ik je blog ontdekte , heb er al uren in zitten lezen 😉
    Groetjes ,
    Mieke

Leave a Reply to Mieke Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *