En al

Ze is misschien niet altijd roze, maar het is wel een zachte wolk.

Honderd keer.

Als ik het geteld had, ik was vast daar ergens uitgekomen. Het is het aantal keer dat ik de afgelopen weken heb gedacht “Wat moet ik hier nu weer mee?”.

En elke keer van die honderd heb ik achteraf gedacht: zwijgt, i, zwijgt. Maar ge kent het. We zitten hier vanzelfsprekend met een mening, en dat moet er vanzelfsprekend uit. Ook al gaat het over moederschap en weet ik wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Want zo veel moeders, zo veel meningen. En moeders zijn meestal heel lief voor de kinders, maar ook al eens wat minder voor elkaar, zo blijkt. Maar kijk. Iets met kosten en baten, weetwel.

The thing is.

De laatste weken staan de kranten en de magazines vol met mama’s die eindelijk durven zeggen hoe het moederschap in werkelijkheid is. Wat zijn ze moedig! Eindelijk! Na al die jaren waarin werkelijk de hele wereld dacht dat ouderschap perfect hoorde te zijn.
Echt, ik heb mijn open mond naar mijn gazet zitten staren. Niet omdat Siska Schoeters over haar pups zei dat ze soms wel eens blij is als die fuckers in bed zitten. Wel omdat, de standaard verontwaardigden niet meegerekend, de overheersende reactie was: eindelijk iemand die het durft te zeggen.

Eindelijk? Ik circuleer misschien in andere kringen, maar geen enkele van mijn kameraden heeft ooit verzwegen dat zijn of haar huishouden niet altijd perfect is. Het ouderschap is: af en toe een jankende vriendin aan de telefoon en een verhaal over een tepelkloof door een kleine vampier. Of iemand anders die zegt na een eenvoudige vraag hoe het gaat “Fak zeg, die kleine is onhebbelijk de laatste week, doodmoe word ik ervan”. Ik dacht dat dat bij iedereen zo was. Dat het niet altijd en plein public op het internet wordt gegooid, en avant, maar in de veilige kring van van etentjes met wijn en vriendjes, of aan de toog in het midden van een uitgaansnacht? Ik heb nooit anders geweten.

Ik verkeerde dan ook oprecht in de illusie dat iedereen dacht dat perfecte moeders zoiets zijn als perfecte vrouwen met maat 34, een barbie-taille, grote borsten en een succesvolle carrière: verzinsels van de reclamesector die enkel te realiseren zijn met veel geld, een personal trainer en photoshop in elke fase. En die roze wolk, ik ging ervan uit dat dat toch voornamelijk hormonen waren. Ik was niet zo bezorgd dat ik ze niet had. Dat scheelt een eind, want ik moest me ook niet bedrogen voelen.

Allez, i., ge zijt dus helemaal pro al die moeders die nu opstaan en vertellen dat het allemaal zo gemakkelijk niet is?

Awel. Euhm. Daar zit het probleem. Want als ge al die dingen leest, de laatste weken, dan lijkt het alsof wij allemaal constant worstelen met dat moederschap. Alsof het allemaal kommer en kwel is. Alsof alle kinderen op elk moment dodelijk vermoeiend zijn, alsof een stevige post-partum-depressie de standaard is na een bevalling. Iets met een slinger die de andere kant doorslaat.

Ik was mij dan aan het afvragen waar ik het meest stress van zou krijgen, als ik nu voor het eerst zwanger was, of net een kleine baby had. Van het idee dat het perfect zou zijn. Of van het idee dat het echt allemaal lastig en moeilijk zou worden.

Het blijkt te kunnen kampen. Daarom deze post, met een klein beetje tegenwicht.

Soms vind ik het ouderschap wat lastig, jawel. Als ik bijvoorbeeld een hele dag stagebezoeken heb gedaan, mijn echtgenoot uit werken is, ik eten op tafel moet krijgen en mijn kleine net dan besluit de aap uit te hangen en onafgebroken te tetteren. Nogal lastig. Ik zou dan ook al eens durven denken: goh, jong, het zou toch gemakkelijk zijn als ik nu gewoon rustig in stilte een pitta kon gaan halen en die voor tv kon binnensteken en daarna op mijn gemak in bad kon. Zonder my little ponies.

Ik ben bijna elke dag blij als het kind in bed zit, want dat is rust. En ik heb veel deugd van al eens iets te doen dat niet met minderjarigen is.

Allemaal waar.

Maar vergis u niet: over het algemeen, door de band genomen en op de meeste tijdstippen van de dag (over de nacht ga ik niet spreken, dat is gewoon fundamenteel oneerlijk) is het ouderschap gemakkelijk, comfortabel, gezellig, evident en vooral ongelooflijk plezant.

Het grootste deel van de tijd is mama zijn niet iets dat ik als lastig ervaar. Het is iets wat ik ben, met alle schone en minder schone kanten. En neem het van mij aan: kinders hebben vooral en voornamelijk heel mooie kanten. Ze zorgen voor plezier, geluk, ontroering, andere manieren om te kijken naar de wereld, gezelligheid. Ze maken u tot wie ge zijt, en ze maken u beter dan wie ge zijt.

En dat is het beste wat u kan overkomen.

Dus, als ge nog aan kinders moet beginnen, of er wordt er momenteel eentje buiksgewijs geboetseerd: ge moet ook niet te veel schrik hebben. Life is ok. Ook nadat ge een kind op de wereld hebt gezet.

41 thoughts on “Ze is misschien niet altijd roze, maar het is wel een zachte wolk.

  1. Eindelijk! Eindelijk eens iemand! Ik ben simpelweg een gelukkige mama die zich geregeld eens ergert, en ik zat drie keer op een roze wolk toen mijn kinderen geboren waren – en natuurlijk zijn er aan die roze wolk wel eens zwarte randjes, dat lijkt me nogal vanzelfsprekend. Maar op den duur zou je je haast schamen om te zeggen dat je van je kraamtijd hebt genoten, en dat dat eigenlijk allemaal wel lukt hoor, met drie kinderen en een fulltime job.

  2. Dat denk ik nu ook al de hele week. “Wisten die niet dat kinderen niet altijd rozegeur en maneschijn zijn… Hadden die voor ze er zelf één kregen nog nooit een kind van nabij gezien…” Want kinderen houden zich meestal niet in tot ze uit het zicht van de medemens zijn. Die zijn zichzelf, geven niet om schone schijn en verrijken het leven. En het leven, dat is met ups en downs en ik zou het niet anders willen.

  3. Tuurlijk zijn kinderen de max. Ik wil er namelijk nog een hele hoop. Wat ik niet zie zitten: daar full time bij moeten werken om een normaal (niks buitensporigs) leven te kunnen betalen. En al mijn dromen buiten moeder zijn op te geven. Maar ze zijn prachtig. Nog please, nog!

    1. En ik wist by the way heel erg goed waar ik aan begon. Nog nooit verrast geweest. Maar ik vind full time werken met 20 dagen vakantie sowieso een gigantische uitdaging, ook zonder kinderen.

  4. Goh. Ik kreeg toch onlangs nog een veeg uit de pan van een vriendin toen ik zei dat ik mijn driejarige dochter soms echt beu was op het einde van de dag, en dat ik blij was dat ze ging slapen. Wees blij dat jij vrienden hebt waar dat wel gezegd mag worden, want dat is echt niet overal zo.

  5. Los van de inhoud, ging het vooral om een retorische omkering: ik zeg A, en dat is straf omdat iedereen anders B heeft gezegd. Daardoor klinkt A natuurlijk straffer, zeker met wat krachttermen erbij.

    Terwijl dat laatste (B, ‘iedereen zegt dat kleine kinderen hebben, altijd zalig is’) niet eens waar hoeft te zijn. De retorische truc kan van de demorgen-journalist afkomstig zijn, maar mevrouw Schoeters heeft natuurlijk ook veel ervaring in het straf vertellen van verhalen.

    1. Helemaal waar. En nu gaat het omgekeerde misschien beginnen: ineens zegt zogezegd iedereen A, dus wordt het weer straf om B te zeggen.

      Is er eigenlijk iemand die NIET akkoord gaat met de stelling dat kinderen hebben soms lastig en soms leuk is? Neen? Awel, dan kunnen we de discussie rustig afronden. 🙂

  6. Helemaal gelijk heb je. Maar ik moet @Saskaya hier in gelijk geven.
    Ik had ook geen vriendenkring die me alles kon laten relativeren aangezien ik de eerste was die zich begon voort te planten.
    En ja ik had zeker al een kind van dichtbij gezien. Fervente babysitter geweest trouwens. Maar een kind op een ander zien is toch niet hetzelfde als zelf een koter in huis hebben.
    Enne…. nu ben ik de eerste van de bende met een puber in huis.
    Relativeren dat een mens dan moet kunnen, ge hebt er geen gedacht van 😉

  7. Blij dat iemand het eens op deze manier verwoordt. Ik (die er nog moet aan beginnen) krijg zenuwen van mensen die ons vertellen “toch best nog maar even te wachten, want ..” en “dat we nu toch wel écht een schoon leven hebben”.

  8. Ah…dankuwel! Want ik heb het gevoel dat ik alléén maar dingen lees die vertellen dat het zo lastig is, en dat je blij gaat mogen zijn als je tijd hebt om te douchen eens je kinderen hebt; bottom line dat je leven voorbij is. Al die ‘rozengeur en manenschijn’-verhalen waar ze dan naar verwijzen heb ik precies gemist. Zonder zeveren: ik krijg er schrik van om aan kinderen te beginnen (ben nochtans 31 dus klok tikt wel).
    Dus dat van die slinger die doorslaat…ik hoop het, anders zou iedereen wel zot zijn om een kind te krijgen.
    Chapeau voor moeders die het moeilijk hebben en die hun verhaal durven delen, maar ik hoor precies niet anders meer en to be honest…it’s terrifying!

      1. Dus de boodschap is: do not fear! Ze zijn het mooiste wat je kan overkomen. Alle clichés kloppen. Maar je moet natuurlijk wel bereid zijn om één en ander in je leven “te herzien” (en zelfs als je daar niet toe bereid bent, dan komt dat wel vanzelf :)). Ik merk dat ook bij jongere vriendinnen/broers/zussen: ze lijken niet meer te durven. Dat kan toch echt niet de bedoeling zijn van deze golf van “realistische blikken op het moederschap”. Daarom, nogmaals dank aan I. voor deze treffend verwoorde o zo nodige nuances.

      2. Idd Claire, op den duur heb je het gevoel dat je er beter niet aan begint. Veel liefde dus voor mensen die dit soort posts schrijven. Ik heb ook nooit gedacht dat kinderen rozengeur en maneschijn waren, maar nu is het mij allemaal een beetje te negatief!

    1. Douchen gaat best met kinderen. E is alleen geen garantie dat het rustig douchen wordt…

      Soms – als je tijd en zin hebt – dan pak je het slim aan en ga je dan gewoon met de koters in bad.
      Samen met nog een horde plastic beesten en toch ook weer veel herrie.
      Maar toch is dat dan weer leuk. Zolang je maar loslaat dat alles blijft, zoals het leven pre-kind was.

  9. dankjewel voor dit bericht!! zoe denk ik er ook over en probeer ik op mijn blog ook te laten zien, ja tis soms al eens miserie, en drukte en lawaai maar bovenal is het heel plezant en heeft niet iedere mama een kommer en kwel verhaal, relativeren brengt je heeel ver, groetjes van een mama van twee kleine pony’s x

  10. true that.

    Dat ik ze soms eens door het raam wil gooien weegt niet op tegen de momenten dat ik ze wel zou kunnen opeten van pure liefde en contentement.

  11. Danku! Ik ben zo iemand die er eentje aan’t het boetseren is op dit moment en ik kreeg bijna het gevoel dat ik mij al op voorhand slecht moet voelen…

  12. Mijn life is op dit moment wat minder ok, kwa gezondheid, leefomstandigheden, support netwerk, en ook emotioneel en financieel. En ondanks ditalles, alsook mijn al vergevorderde leeftijd van 37 winters, hou ik de optie om er nog eentje te maken nog altijd open. Mede dankzij heerlijk eerlijke schrijfsels als hierboven! Een open en (wat mij lijkt) realistische beschrijving. Oprecht bedankt i.!
    PS : ik denk dat ik nieuwe vrienden moet zoeken, of oude terug moet opzoeken

  13. ‘t Is waar, ‘t is waar, en toch. Dat van die “veilige kring van etentjes met wijn en vriendjes”: je moet wel eerst zo’n kring hebben tegen wie je eens goed kan zagen.
    Wat als je slechts een paar voorbeelden hebt van andere jonge mama’s en dat het daar wél perfect lijkt te gaan? Wat als je alleen maar happy happy foto’s ziet op Facebook van “de rest”?
    Het kan zeker geen kwaad om tegengewicht er tegenaan te gooien en de waarheid is voor iedereen anders. Persoonlijke verhalen op het internet zwieren, of ze nu positief of negatief zijn, het blijft een meerwaarde. Er zal altijd wel iemand zijn die er door gesteund wordt.

  14. Zo zo zo waar!

    Ik ben ook gezegend met eerlijke mama’s aan de schoolpoort, eerlijke familie en vrienden. Ik weet dus dat elke fase ook zijn minder leuke kantjes heeft en dat ik niet alleen die dingen doormaak :).

    Hier toch ook wel een beetje die roze wolk na de geboorte.. en als ik op babybezoek ga zie ik toch ook meestal zielsgelukkige, vermoeide mama’s.

    En dat gevoel dat door je heen gaat wanneer je je kindjes ‘s avonds terugziet .. DAT is onbetaalbaar!

    Ik heb dus respect voor initiatieven als the gentle mom maar soms lijken ze te vergeten dat de meerderheid vd vrouwen géén postnatale depressie krijgen…

  15. Niet iedereen is omringd door vrienden of familie die zo begrijpend zijn, of het zelf meegemaakt hebben.
    Ik ben mijn zus verloren aan een postnatale depressie, en moest daarna als reactie horen: ‘maar je kunt toch enkel gelukkig zijn als je net een kindje gekregen hebt’.
    Ik denk soms dat ze er misschien nog was geweest als vrouwen met negatieve ervaringen die destijds al op deze manier deelden…. (liefst zonder te overdrijven).
    Ik heb haar zelf niet kunnen helpen, ik had zelf nog geen kinderen: wist ik toen veel wat hormonen/slaapgebrek allemaal teweegbrengen…..Ik heb nooit beseft hoe diep ze zat. En ja, het waren bij mezelf grijze wolken (geen zwarte), maar mijn omgeving wist uit ervaring helaas al dat het niet altijd roze moet zijn….
    En kinderen zijn fantastisch (maar uiteraard niet continu), zwangere vrouwen moeten geen schrik hebben! We moeten alleen af van het schuldgevoel dat ons aangepraat wordt (mede door onszelf 😉 ) als alles niet perfect is.

  16. “Ik circuleer misschien in andere kringen, maar geen enkele van mijn kameraden heeft ooit verzwegen dat zijn of haar huishouden niet altijd perfect is. Het ouderschap is: af en toe een jankende vriendin aan de telefoon en een verhaal over een tepelkloof door een kleine vampier. Of iemand anders die zegt na een eenvoudige vraag hoe het gaat “Fak zeg, die kleine is onhebbelijk de laatste week, doodmoe word ik ervan”. Ik dacht dat dat bij iedereen zo was. Dat het niet altijd en plein public op het internet wordt gegooid, en avant, maar in de veilige kring van van etentjes met wijn en vriendjes, of aan de toog in het midden van een uitgaansnacht? Ik heb nooit anders geweten.”

    Sociaal zijn en vrienden hebben tegen wie je eerlijk kan zijn, is een troef, geen evidentie voor iedereen. Net zoals grote borsten en en maatje 34 een troef zijn en geen evidentie. Het is vreemd dat we zo zelden inzien dat niet iedereen een sociaal netwerk heeft om op terug te vallen als het moeilijk gaat. Nochtans zien we ondertussen wél al in dat niet iedereen een universitair diploma, een gevulde bankrekening en een retestrak lijf heeft. Ik hoop dat we op een dag inzien dat sociaal zijn eigenlijk in dát rijtje hoort en niet in het rijtje ‘verworvenheden voor iedereen’.

    1. Zeer akkoord. Je mag jezelf gelukkig prijzen met je vriendengroep en het gevoel dat geen blad voor de mond nemen vanzelfsprekend is in jouw leefwereld. Heel wat jonge mensen hebben die luxe niet en hebben wel degelijk geen benul van wat het kan worden, dat ouderschap. Dat er nu sensibilisering komt rond dat thema en er meer aandacht komt voor postnatale depressies in álle milieus: in plaats van je daaraan te ergeren, zou ik hopen dat je blij bent dat er voor vele anderen eindelijk een taboe doorbroken wordt.

  17. Het probleem ligt niet zo direct bij de kinders, maar wél bij wie er over praat/schrijft. Als er één bekend iemand beweert dat het ouderschap alleen kommer en kwel is, volgen er binnen de kortste keren zoveel andere “tv/krantenkoppen” dat een mens zich schuldig voelt dat hij/zij gelukkig is met het kroost. Andersom geldt dat ook: dan ben je bang om eens een zucht van verlichting te slaken als kroost een paar uurtjes uithuizig is of in bed ligt. De waarheid ligt -zoals altijd- ergens tussenin, maar iedereen is bang om voor “middelmatig” door te gaan door dat toe te geven.

  18. “Maar vergis u niet: over het algemeen, door de band genomen en op de meeste tijdstippen van de dag (over de nacht ga ik niet spreken, dat is gewoon fundamenteel oneerlijk) is het ouderschap gemakkelijk, comfortabel, gezellig, evident en vooral ongelooflijk plezant.”

    Ik ben heel blij voor jou, en jaloers, want zo voelt het dus niet voor mij en ik zou dat o zo graag willen.

    1. Hier idem. Allebei mijn kinderen waren vreselijke bleitbaby`s, die ik uiteraard heel graag zag, maar om nu te zeggen dat dat plezant en gezellig was, bwa… De eerste jaren vind ik het toch vooral hard werken, zeker als uw kind weinig slaapt en/of veel weent. Vanaf een jaar of twee sluit ik me aan bij I. 🙂

Leave a Reply to Fanny, alias S Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *