En al kinderspam

Zes dingen over afgelopen vrijdag.

Eén.
Er mag altijd maar één ouder mee. Ik snap het, maar dat is van het ergste, voor iedereen. Zij wil niet kiezen, hij wil het mij niet ontzeggen, ik krijg het niet over mijn hart om mijn plaats af te staan. En dan zit ge op recovery met kinderhandje in uw ene hand, en een gsm in de andere. Ge streelt het handje, en ge stuurt per tien seconden een bericht naar de vader aan de andere kant van de deur. Want daar zijn is nog erger dan hier zijn en hier is het al zo moeilijk.

Twee.
Het was nog vroeg toen we naar Ieper reden. Zoals sommige mensen de liefde volgen naar de andere kant van het land, zo volgden wij een dokter, van het UZ naar een ziekenhuis in Ieper. Het is niet anders.
Mijn nacht was kort geweest en voornamelijk woelen. En dat was al een paar nachten zo. Maar we deden flink, zij deed flink. Ze maakte grapjes en was vrolijk, tot ze dat operatiehemdje kreeg en ze met haar kleren ook haar moed uittrok.
Ik kon alleen maar bij haar liggen en wachten tot de pré-medicatie begon te werken.
Hij kan alleen maar naast ons zitten en zacht over haar hoofdje wrijven.

Drie.
De beslissing, die werd op de halfjaarlijkse controle genomen, voor de zomer. Ik vroeg wat ik elke keer vraag, al zes jaar: Als het uw dochter was, zou u opereren, dokter?
Voor het eerst in die zes jaar zei de dokter ja. Omdat haar ogen volgroeid zijn, omdat haar bril niet echt nodig is voor zicht, enkel voor het wegdraaien van dat oogje. Omdat er voor de bril rigoureus afgeplakt was. Omdat het er niet zou uitgroeien. Ja, ge weet het wel hé, dan. Maar het is nooit van harte, zo’n afspraak maken.

Vier.
Het wachten. Hels, tergend, vloekend wachten. Bladerend in een krant want een mens moet toch wat. Sociale media en tijdsverdrijf. Mijn man en ik, wij zwijgen niet vaak, maar dat uur dat ze wegwas, toen wisten we allebei niet wat zeggen. Omdat het maar over één ding kan gaan, en als ge daar te veel over praat op dat moment, dan gaat het opeens niet meer.

Vijf.
Toen ze terug op de kamer was, liet ik haar bij hem achter en ging alleen een broodje halen. Halverwege de weg naar de cafetaria kon ik nog net op tijd een toilet binnenvluchten, zodat ik een beetje ween-privacy had. Er zijn limieten aan elkeen zijn flink, zo blijkt.

Zes.
Het zijn van die dagen die een ouderhart aan stukken rijten. Stukken die gelukkig bij de opluchting al weer een beetje aan elkaar geplakt worden. Maar ge weet al van tevoren dat ge het altijd gaat blijven zien, die scheuren, ook al is alles in principe hersteld. Het zijn die dagen die ge nooit meer vergeet, omdat een hart maar een bepaalde hoeveelheid machteloosheid aankan. Eens daar voorbij, is dat gevoel voor altijd in uw lijf gebeiteld.

***
Deze brug is genomen, nu volgen druppels (teh drama!), herstel, controles, opvolging en dan hopelijk een positief verdict. Of opnieuw een operatie. Maar laat ons dat nog efkes negeren, voorlopig.

11 thoughts on “Zes dingen over afgelopen vrijdag.

  1. Courage. Arthur is in mei door dezelfde operatie geen gemoeten en het was geen toffe ervaring maar uiteindelijk viel het wel mee. Zelfs met de misselijkheid (normaal bij oogoperaties en sowieso reageert hij al fel op narcose) en drie weken ‘dracula-ogen’ in huis (wij vonden het erger, hij vond het keicool en de vriendjes ook). Vorige week op zesmaanden-controle (die waarop ze echt weten of gelukt) en alles is prima. Dat was wel een opluchting, en ik kan nu zeggen dat we het zeker opnieuw hadden gedaan, de operatie. En als het ooit nog nodig is (let’s hope not), dan doen we het nog eens. Want het is niet puur esthetisch maar we merken nu dat hij veel minder moe is en echt veel langer kan lezen en er ook écht van geniet nu… Misschien toeval, maar toch… Courage dus, het komt goed!

  2. Courage. Arthur is in mei door dezelfde operatie heen gemoeten en het was geen toffe ervaring maar uiteindelijk viel het wel mee. Zelfs met de misselijkheid (normaal bij oogoperaties en sowieso reageert hij al fel op narcose) en drie weken ‘dracula-ogen’ in huis (wij vonden het erger, hij vond het keicool en de vriendjes ook). Vorige week op zesmaanden-controle (die waarop ze echt weten of gelukt) en alles is prima. Dat was wel een opluchting, en ik kan nu zeggen dat we het zeker opnieuw hadden gedaan, de operatie. En als het ooit nog nodig is (let’s hope not), dan doen we het nog eens. Want het is niet puur esthetisch maar we merken nu dat hij veel minder moe is en echt veel langer kan lezen en er ook écht van geniet nu… Misschien toeval, maar toch… Courage dus, het komt goed!

  3. Drie keer meegemaakt met mijn oudste. Het zijn de dagen die bijblijven, voor altijd. Maar ook: dagen die je écht dicht bij je kind brengen, dagen waarop je kind voelt dat het je oneindig kan vertrouwen, en dat je een zeer diepe band opbouwt. Zeer intens. Hopelijk is het ergste ondertussen geleden bij het kleine meisje.

  4. Hier ging een oogje in twee weken tijd van flink meewerken naar in de hoek stil blijven staan, waardoor die operatie kwam nog voor ze naar de instapklas mocht. Bij haar waren de oogdruppels erna het ergste, vooral omdat ze te jong was om te beseffen waarom dat moest. Ter compensatie van dat schrikbeeld: de buurjongen was zes toen hij de operatie had, bij hem was de nabehandeling een fluitje van een cent. Snappen waarom iets moet maakt het veel makkelijker. Hier heeft die operatie wonderen gedaan, want ‘t kind ziet 3 jaar later nog steeds perfect. Het oogje verklapt alleen nog aan ingewijden wanneer ze moe is, maar dan verhelpt een plakker het ongemak (na school, als niemand het ziet). Dieptezicht is niet echt teruggekeerd, maar blijkbaar heb ik dat zelf ook niet en kun je vrij goed zonder leven. Ik loop alleen wat vaker tegen tafelranden en zo 😉
    Ik wens haar een vlot herstel en jullie een pleister voor je hart…

  5. Veel moed voor jullie ! Ik hoop dat het ergste al achter de rug is. Ik herinner me een dergelijk verhaal één maal met dochter, een andere keer met mijn zoon. Het blijft je bij je leven lang. Zorg goed voor haar en vergeet ook niet voor jezelf te zorgen !

  6. Aha, J. zei het al. Ze hebben op de scouts vorige week zondag blijkbaar een affiche gemaakt. Met veel beterschap en zo. Dus ook hier: we duimen op een heel goed herstel en géén herhaling.

  7. Hevig, met in mijn hart een flashback naar december 2001, toen lady S haar allereerste trommelvliestransplantatie kreeg in de verre stad A. Er zouden er nog twee volgen (want nummer 2 -ditmaal met eigen weefsel in het andere oor- was mislukt. En ze moest en ze zou ooit zwemmen, twintig uitroeptekens. Maar die eerste operatie van een eigen kind snééd emotioneel diep. Het mooie: ze kon na twee zwemlessen al zwemmen, want al die keren aan de kant had ze haar klasgenootjes uitermate goed bekeken, en de bewegingen in gedachten ingeoefend…

Leave a Reply to Affodil Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *