Een kind opvoeden is onvermijdelijk een stuk narcisme. Je geeft de waarden door die je belangrijk vindt, je toont wat je gelukkig maakt, je duwt — soms bewust, maar nog vaker onbewust — in een bepaalde richting. Kinderen gebruiken je als referentiepunt voor de werkelijkheid. Ze doen wat je doet, zeggen wat je zegt en kijken naar de wereld hoe jij kijkt. Dat kan niet anders, want jij richt hun blik.

Als ze ouder worden, dan zie je het opeens.
Kleine stukjes van jezelf. Flarden van de andere partij ook. Het eerste is soms confronterend, het tweede altijd een verdubbeling van waar je zo veel van houdt.

Mijn ochtendhumeur. Zijn permanente knutsel. Mijn zorgdrang. Zijn humor.
Ze is haar eigenzinnige zelf, maar de materialen zijn overduidelijk door ons aangeleverd.

Vorige week waren we op kamp. Zij als deel van de groep, ik om wat te koken en appels in stukken te snijden.
Er was halverwege een activiteit een rustmomentje, midden in de velden. De andere meiskes zongen, klauterden en speelden. Die van ons, die ging zitten, nam een boekje uit haar zak en begon op te schrijven wat we die ochtend al hadden gedaan.

Ik stond op een afstand, met weke benen en een vloeibaar hart, naar mezelf dertig jaar geleden te kijken.

Het is herfst, en in de herfst raak ik nog sneller ontroerd dan anders. Zoals door dit.

Toen de dochter een minimini was, was ze niet zo makkelijk met babysits. De eerste ervaringen waren – ahum – geen succes. Grootouders, al wat ge wilt, maar zo een jong meisje dat thuis kwam oppassen: dat was van wenen en niet akkoord.

Tot Tekenlynn in ons leven kwam. Tekenlynn heet eigenlijk Lynn, maar omdat ze zo goed kan tekenen en knutselen, is ze bij de kinders algemeen bekend onder haar meer passend pseudoniem.
Ze was eerst de oppas bij Lien, kwam zo bij ons terecht (en later ook bij ongeveer iedereen die we kennen) en het was instant liefde tussen haar en de dochter. Tussen haar en alle kinderen, trouwens.

Als Tekenlynn kwam oppassen, dan wisten we dat we vroeg moesten vertrekken, zodat die twee nog veel tijd hadden samen voor bedtijd. Ze arriveerde altijd met enthousiasme en knutselcadeau’s, ze deed de coolste dingen en ze is tot op vandaag de godin van de dochter. Ze stuurt de grappigste foto’s door terwijl wij uit eten zijn, ze introduceerde fimo en parels en veel later ook snapchat bij het kind. Ze haalde haar op aan school, bleef eten en bleef plakken. Ze werd een vriendin des huizes, en paste zelfs twee zomers op ons huis terwijl wij op reis gingen. Op onze trouwerij nam zij de dochter mee naar huis en bleef hier slapen. Zodat wij konden vieren en de volgende dag uitslapen.

Toen ze afstudeerde en begon te werken werd het babysitten minder frequent. Er kwamen ook andere babysits, maar ze bleef de favoriet. In die mate dat ik op den duur begon met eerst Lynn haar vrije momenten te vragen, en dan dates met de echtgenoot in te plannen. Want prioriteiten.

En toen werd ze zwanger. Oh boy, wat hebben we hier thuis allemaal meegeleefd. U heeft daar geen gedacht van.

Toen ik vorige zomer de babyspullen verpatste en ronddeelde, toen mocht het reisbed niet weg van de dochter. “Want als tekenlynn komt babysitten, dan moet haar kindje kunnen slapen”. Ik kreeg het niet over mijn hart om uit te leggen dat dat misschien wat moeilijker zal zijn.
Een paar weken voor de bevalling hadden die twee nog een date en sindsdien vroeg de pup elke dag: “Is de baby er eigenlijk al?”

Ja dus, ondertussen. June. A lucky girl. De baby van de babysit van mijn baby. Die vanmiddag zei: “later kan ik dan op June babysitten, natuurlijk.”

Dat is dan ook al geregeld, zie.

Nu de grote vakantie echt achter de rug is (*weent*), de herfst begonnen is, en de volgende vakantie al lonkt aan de horizon (4 weken, ik zeg het maar) is iedereen al aan het plannen voor die week, ik ben daar zeker van. Want dat is natuurlijk niet altijd gemakkelijk: zelf moeten werken en kinders die thuis zijn en niet naar school moeten. Organisatie!

Daarom, een tip. In juli deden wij hier een kindjesruil. Een geniaal idee dat we hier in de buurt een aantal jaar geleden introduceerden, en deze zomer voor het eerst een volledige week toepasten.
Het plan werd vastgelegd maanden van tevoren, zodat iedereen dan al netjes alles kon inplannen in de agenda en voorzieningen kon treffen.

In een paar korte stappen:

– Zoek vijf kinderen uit verschillende gezinnen die goed overeenkomen.
– Kies een vakantieweek uit.
– Verdeel de dagen.
– Elke dag zijn de vijf kinderen in een ander gezin. Voor hen is dat: vijf dagen spelen. Voor de ouders is het: één dag vijf kinderen, vier dagen geen/minder (bij ons is het geen, maar wij hebben natuurlijk maar één kiendje). En vier dagen opvanggarantie.

Bij ons kozen eerst de voltijds werkenden en 4/5-mensen hun dag. De onderwijsouders vulden de gaatjes op.

Wij deden het bovendien uitgebreid: met warm eten ‘s middags en alles. Elke avond kregen we een gevoederde en moegespeelde dochter terug, en vier dagen van de vijf konden wij ongestoord boodschappen doen en werken. Bovendien bleek dat op “onze dag” we sowieso ook geneigd waren om iets leuks te doen met de bende. En dat was ook zo in de andere gezinnen, hoorden we elke avond. De kinders hadden een heerlijke week, en wij eigenlijk ook.

Top-concept.

De wekker. De snooze. Het gezucht en tranen in mijn ogen. Mijn ochtenden zijn niet zo gemakkelijk, dat weet u ondertussen misschien al. Gelukkig ben ik ondertussen 27 en dus volwassen en flink.

Haar kamer. De deur voorzichtig open. Een grom vanonder de dekens. Een piepend ikhebeenbeetjebuikpijn en dan echte tranen. Ik wil zo graag nog éééééén dagje vakantie. Een snik.
Ze is 7 en ik vraag haar zelden om flink te zijn. Flink is overschat: verdriet is verdriet, en ook kinders hebben daar recht op.

(Ze lijkt elke week meer op mij, dus een mens zou verwachten dat ik die ochtendlijke tristesse herken en soigneer.
Maar neen dus. ‘s Ochtends heb ik al mijn energie nodig om mijzelf te overtuigen de dag aan te vangen. Ook nog een grienend kind opvrolijken: no can do.
Ik ben daar niet fier op, maar het is wat het is. En ik ben al 27, dus het is te laat om nu nog te veranderen.)

De twintig minuten die volgen: hels gekibbel.

Houdaarmeeop Maarikdoeniets Ochjonggeweethetmaaraltegoed. Doeuwklerenaan.

Beneden. Vader-echtgenoot zucht diep en commandeert streng: GIJ. DAAR AAN TAFEL. GIJ. OM BROOD. EN STOP MET RUZIE MAKEN. AL.LE.BEI.

Ja, wij zijn het soort gezin dat vergeet brood te halen voor de lunch van de eerste schooldag. Veroordeel ons niet, onze bedoelingen zijn meestal goed.

Ze lijkt elke week meer op mij, dus zelfs onze oogrol naar hem is synchroon.

Als ik terugkom van de bakker zitten ze vrolijk te babbelen aan tafel. Mijn hoofd is gekalmeerd door de buitenlucht en de ruimte. Er is zon. De ergste veldslag van de dag is voorbij, al de rest is spielerei en pindanootjes.

Als ik naar mijn foto’s kijk, ‘s avonds, dan heeft elke dag zijn eigen serie van hetzelfde: tientallen foto’s van haar waarbij je enkel haar rug en achterhoofd ziet.
Dat komt omdat ik zo vaak naar haar loop te kijken, zonder dat ze het merkt. Ze huppelt voor me uit het leven in, en ik kijk glimlachend toe. Ze speelt ergens in de marge van waar ik mee bezig ben, in mijn ooghoek zie ik haar dansen en springen.
Vaak denk ik “wat een mooi beeld”, en dan neem ik mijn telefoon en een foto. Duizend keer per dag.

Terwijl ze balanceert en op haar iPod speelt. Terwijl ze babbelt met de barvrouw in de cocktailbar. Terwijl ze met haar vrienden een dode muis begraaft in het park. Terwijl ze aan de hand van haar vader wandelt.

Het zijn maar vier beelden van vandaag. Een deel van wat op mijn gsm te vinden was daarnet. En slechts een minimale fractie van het aantal in mijn hoofd.