Ik geef vaak les over creativiteit stimuleren bij kinderen en één van de dingen die ik dan vertel is dat grenzen aangeven goed kan zijn voor de creativiteit. Als ik bijvoorbeeld les geef over fotografie dan krijgen de studenten een woord, ze maken daarover een foto, maar ze krijgen onmiddellijk een beperking.
Als je als opdracht krijgt “maak een foto rond het woord vreugde”, dan grijp je in eerste instantie terug naar een foto van een blij of lachend gezicht. Als je de beperking krijgt dat er geen mensen op de foto mogen staan, dan moet je verder zoeken. Dan moet nadenken: wat maakt blij, welke kleuren moet mijn foto hebben, hoe ga ik dat in beeld brengen?

Zo waren de feestdagen van 2020.
Je krijgt een kader waarbinnen je kan werken – de regels opvolgen is hier al sinds maart het uitgangspunt – en bepaalt daarbinnen hoe je kan uitdrukken wat belangrijk is. Het bleek voor mijn mentale rust belangrijk niet te blijven hangen in wat niet kon of mocht, maar als uitgangspunt te nemen wat wel kon.

In landen waar het meer donker is, is er veel aandacht voor lichtjes en ge kunt daar maar uit leren. En zo is onze tuin nog nooit zo mooi verlicht geweest. En zo werkten de buren samen om lichtjes over de straat te spannen. Elke keer als ik door mijn raam kijk voel ik hoe dat helpt.

De feestdagen zijn in essentie tijd maken met geliefden om je heen. En dus was er een vuur in de tuin en namen we de tijd om daar met wie ons meest nabij is rond te zitten. Ge knuffelt niet, ge zit op afstand, maar er is tijd voor lange gesprekken. Avonden van fleece dekens en damart ondergoed.
De feestdagen 2020 waren niet binnen uitgebreid eten en nog een stukske ijstaart, maar wel lange wandelingen, zingen aan de deur van mijn jarige meme en escape rooms online.

Het was goed. Maar het is tegelijk ook gelijk mijn buurvrouw daarnet op straat zei: “Het was goed, maar goed voor ene keer.”

Ergens in de jaren ’90.
De zomerdag eindigt zoals het merendeel van de zomerdagen. Zo gaat dat in het dorp: er zijn hier geen honderd keuzes om als puber de middag te spenderen, maar de opties die er zijn, zijn zo mooi dat ze volstaan.

De zon staat laag. Ik fiets aan hoog tempo, in gezelschap van een roedel kameraden, de brug op. We zijn te laat voor het avondeten, want ook dat gaat meestal zo.
Onder mijn T-shirt kleeft mijn halfnatte badpak aan mijn huid, mijn gezicht gloeit een klein beetje van de zon. Zonnecrème smeren doe je in de jaren 90 enkel op vakantie en meestal pas als je al een klein beetje verbrand bent. Bij de Unic aan de kerk is de hoogste te verkrijgen factor 10.

Zoals zo vaak hebben we die middag gezwommen, in Lo-put. Over een prikkeldraad, langs een smal pad aan een maïsveld, een steile bergaf en dan heerlijk koel water. Alleen mensen die hier wonen kennen de weg. Iedereen die volwassen is zegt dat we er niet mogen komen want het is gevaarlijk. We luisteren niet, want wij zijn toch voorzichtig en er kan niks gebeuren. Onoverwinnelijk en overmoedig, zoals alleen tieners dat kunnen zijn.

voorjaar 2020.
We zijn weggevlucht uit de overbevolkte Bourgoyen. Half Vlaanderen heeft in De Lockdown (we denken nog dat het bij eentje zal blijven) het wandelen ontdekt. Het is aanschuiven in het Gentse groen. Hier, in het natuurgebied van mijn jeugd, is het nog rustig. De vertrouwelijkheid die deze plek oproept, blijkt geen onaangename emotie in tijden waar zowat alles onbekend is.
Terwijl we wandelen, vertel ik over de zwemput aan de dochter. De wilde haren en verhalen vliegen in het rond. In 2020 wordt er (terecht!) strikt op toegezien dat er niet gezwommen wordt. De natuur is te kwetsbaar.

Ik haal de factor 50 uit mijn handtas en smeer het gezicht van de dochter in. Met de eerste zon kunt ge niet voorzichtig genoeg zijn.

Najaar 2020.
De Oude Kale-vallei heeft met lovende woorden in De Libelle gestaan. En blijkbaar in nog wat andere boekskes ook, want het is er over de koppen lopen, de laatste weken. We besluiten uit te wijken naar verder gelegen bossen voor onze wandeling. We vinden best wel wat leuke plekken, maar het is moeilijk inschatten hoeveel volk er zal zijn en wat de beste tour is als je een gebied niet kent…

De lockdown is nog niet voorbij en deze stadsbewoners hebben soms wat ademruimte nodig. Daarmee.
Wat zijn de natuurgebieden van uw jeugd, lieve lezers?
Waar kunnen we nog wandelen zonder het gevoel te hebben op in Inca Trail te lopen richting machu picchu?
Waar kan je, op maximum een uur rijden van Gent, een kilometer of 10 stappen, in het groen?

We horen het graag in de commentaren. Ik beloof dat ik niet zal zwemmen op plaatsen waar het niet mag.

Tegenwoordig is het niet evident om op het eind van de dag het gevoel te hebben dat ik iets echt verwezenlijkt heb. Mijn dagen zijn momenteel nogal gevuld met lange termijn-projecten: ik schrijf bijvoorbeeld mijn masterproef, maar daarvoor moet ik eerst massaal veel interviews coderen. En ok, zo 10 interviews op een dag bekijken, dat is best wel flink, maar het zijn er 137 en ik moet ze allemaal minstens twee keer analyseren van mezelf. Dus de vooruitgang gaat traag en er zijn geen zichtbare resultaten. Dat werkt op mijn gemoed.
Daarom heb ik deze week besloten dat ik elke dag een mini-werf zou aanpakken vanaf nu. Want wij hebben dingen die blijven liggen. En ook overal nestjes, in huis. Stapeltjes papieren die rondslingeren. Geboortekaartjes waar ik dan eens een kaartje voor moet sturen. Potjes met kleine brol die geen andere plaats heeft. Bekers met balpennen voor als je snel een pen nodig hebt maar waarvan de helft eigenlijk niet schrijft en dan neemt ge een pen en die schrijft niet en dan steekt ge ze gewoon terug. Kendet? Ge kent het.
Eergisteren heb ik oude kranten uitgesorteerd en naar de doos in de kelder gebracht. Vandaag heb ik de koffiezet ontkalkt. En een potje balpennen getest en er 8 in de vuilnisbak gekeild. Zelfs degene die nog half maar niet goed genoeg meer schreven en dat vroeg discipline want ik ben slecht in weggooien. Maar oh, de ergernis van een maar half werkende stylo.

Tien minuten werk. Maar mijn dag voelt nu al als een succes.