Op het eind van — het overigens zeer aangename — Lie To Me was er daarnet een emotioneel moment, dat abrupt werd afgebroken door een voice-over van de mevrouw die over bukake praat alsof ze hele dagen niks anders doet (en we weten allemaal dat alleen Jezus dat mag, in feite) en alweer gevleugelde woorden sprak over erecties. Boem. Weg emotioneel moment.
Eigenlijk zouden ze dat moeten verbieden: van die programma’s die in elkaar overlopen. Ik vind dat verwarrend. En ik kijk uit principe al niet naar wat volgt dan, ook al zou ik dat eventueel willen. Oh, en dan die banners voor andere programma’s die half over het scherm verschijnen. Bah.
Soms word ik doodmoe van mijn eigen, wist u dat? Ik was namelijk vast van plan om naar de voetbal te gaan vanavond, op de vrijdagsmarkt. Beetje doen alsof het mijn nationaal elftal is in de halve finale, ge kent dat wel. Maar zoals altijd als ik iets vast van plan ben, ben ik te moe, te lui, heb ik te veel werk of ben ik gewoon te leeg om mijn vaste plan uit te voeren.
In plaats daarvan doe ik dan dingen die niet gepland zijn. Zoals denken dat ik een snelle douche ga nemen en dan anderhalf uur de krant lezen in bad, tot ergernis van mijn lief, want een krant in bad dat betekent achteraf een gekreukte, natte krant die helemaal door elkaar zit. Ik zeg: als het droog moet blijven en het mag niet gekreukt zijn, leest dan de gazet op het internet. Ha.
Edoch: dit alles doet helemaal niet terzake. Wat wel terzake doet is dat ik geen vaste plannen uitvoer. Op zich is dat geen probleem, want dat is avontuurlijk en al. Ware het niet dat ik het ergelijk vind als de dingen niet gaan zoals gepland. Ik word daar zenuwachtig van. En dus stoor ik mij aan mezelf, omdat ik niet eens mijn eigen plannen kan volhouden.
Doodmoe, ik kwam het al te zeggen.