Tag: boogie

Neen!

Goed is relatief.

“Goh, hij doet dat goed, boogie”, dat hebben we al verschillende keren tegen elkander gezegd de laatste weken. Zo’n lawaaierige baby die opeens met alle aandacht gaat lopen, dat is immers niet evident voor een sowieso al stressgevoelige kater.
Maar hij gedraagt zich voorbeeldig, vinden we.

Behalve deze nacht dan. Ik was eten aan het geven, en dan kan een mens niet zomaar rechtstaan en reageren. En het was nacht en luid roepen is ook al nefast voor de feestvreugde dan. Alsof hij het doorhad: hij keek me doordringend aan, hief zijn staart op en maakte een gigantisch grote plas. Op het aanrecht. Waarna hij zich omdraaide en naar buiten liep.

En dus heb ik na het eten en het boeren en het troosten en in slaap wiegen nog een halfuurke gespendeerd met meerdere malen afwassen en spoelen van het aanrecht om het kattenpipi-vrij te maken. Just my favourite thing om half vijf ‘s morgens, echt waar.

projecten

Die keer met de kattenprozac.

Mja. Dus. Voor ge het weet geeft ge uw kat twee keer per dag medicamenten tegen de angstaanvallen en maakt ge kleine aanpassingen aan de inrichting van uw huis voor het veiligheidsgevoel van het beest. Dat kan ja, ook als ge nuchtere mensen zijt die niet aan zweverigheid doen. En als het helpt dan kan het mij zelfs niet eens meer schelen dat ge mij zit uit te lachen, daar aan de andere kant van het wereldwijde web. Zelfs niet, neen.

Hoe begint dat allemaal, vraagt u? (voor het volledige verhaal, klik op de linkjes) Vorig jaar hadden we Frank Sinatra, het kattenincident waarbij de vreemde kater bruut onze huiselijkheid binnenstormde en de boel ondersproeide. Kort nadien begon boogie af en toe in huis te plassen. Niet veel, niet dikwijls, niet erg: niks om problematisch te noemen, dus. We straften hem, hij mokte een paar uur, we ruimden de rommel op en daarmee was de kous af.

Toen kwam de verbouwing, en de daarbij horende onrust: het hele huis werd opengegooid en de kat had daar duidelijk een beetje last van. Toen alles weer dicht was gemaakt bleek hij toch wel zeer frequent in huis te plassen, altijd als wij er niet bij waren. Vreselijk vervelend, en we straften hem consequent. Maar dat hielp niks en steeds minder. En wij vonden dat steeds minder aangenaam, vooral omdat het dus –inderdaad– niks leek te helpen.
Na enige lectuur over het onderwerp bleek straffen trouwens niet de oplossing, omdat katten straf achteraf niet meer met de actie associëren maar met degene die straft. We zijn daar dan maar mee gestopt.

En toen kwam de nieuwe zwarte kater, die op zijn beurt brutaal probeert het huis binnen te komen en overal op de koer sproeit. En toen kreeg Boogie overal kale plekken van het likken: eerst op de buik (dierenarts zei: hormonaal), sinds een paar weken ook op zijn poten.
En toen deed hij dat rare gedoe met ‘s ochtends paniekerig miauwen. En toen deed hij dat deze week nog eens en werd de situatie steeds erger.

Op zo’n moment hebt ge twee keuzes: ge brengt het beestje naar het asiel en neemt een andere kat. Of ge probeert of er iets aan te doen is, aan het hele probleem. Wij zijn niet zo’n opgevers van aard, en de keuze was snel gemaakt. Dus kwam er een dierenarts langs die gespecialiseerd is in kattengedrag. Gisterenmiddag hebben we de hele situatie met haar in beeld gebracht (waar plast hij, wanneer, wat gebeurt er precies?) en heeft ze de kat een hele tijd geobserveerd. Om dan tot conclusies te komen die heel erg logisch klinken: over territorium en onveiligheid, onrust en angst. En over vicieuze cirkels waar Boogie dus blijkbaar zelf niet meer uitgeraakt. Het likken en haar afbijten is zelfverminking, bijvoorbeeld. Vandaar dat hormonen niks helpen, trouwens

Alleszins: Boogie heeft medicatie voorgeschreven gekregen. En we zorgen voor iets meer beschutting in ons huis waarvan de achtergevel helemaal glas is. En we gaan proberen om de scheefgegroeide situatie recht te trekken. Met een kattenpsycholoog inderdaad. Stopt met lachen, zeg ik u.

En al

Het kan ook aanstellerij zijn, natuurlijk.

Deze ochtend om half zeven begon de kater, zoals steeds slapende aan het voeteind van ons bed, plots zeer klagend te miauwen. Dat gebeurt af en toe, maar is normaal op te lossen met een aaike: kat boos gedroomd, even geruststellen en hopla klaar.
Nu heeft hij het miauwen echter ruim een half uur volgehouden. Hem oppakken hielp een beetje, maar niet volledig. Het vreemde is dat hij geen pijn lijkt te hebben: het is niet dat hij mankt ofzo. We hebben ook een beetje over zijn rug, poten, kop, nekje gewreven en geduwd, met enkel spinnen tot gevolg. Spinnen, vermengd met het zelfde klagende miauwen.
Dan maar geprobeerd een dierenarts te bereiken, wat niet gelukt is — om half zeven ‘s morgens slapen die mensen nog. En toen was het opeens wat beter. Nog een half uurtje terug in bed gekropen, maar het slapen is niet echt meer gelukt. Ook niet bij de kat, trouwens.

Ondertussen loopt hij hier rond in de living, draait wat rond mij, likt zich te pletter aan zijn vacht en miauwt nog af en toe een beetje. Benieuwd wat het verder gaat geven….

Ja!

Santa Boogie is way cool.

Als ge iets zegt tegen onze kat, dan antwoordt hij. Dat maakt het mogelijk om volledige conversaties met hem te houden en dat is grappig. Over of hij tonijn wil, bijvoorbeeld. Meestal komt er dan een overtuigd miauwen dat we interpreteren als “tuurlijk wil ik tonijn, wat vraagde gij nu”.

Het hoeft u dus niet te verwonderen dat Santa Boogie, hier nog een klein mormel, ondertussen is uitgegroeid tot zeven kilo zacht pluizig aanhankelijk beestje. Hij is nog altijd mooi en supercool.

boom

set

Ja!

De jager.

Andere katten brengen al eens een dood vogeltje mee naar huis. Een muis. Een kadaver van een kotkonijn.
Onze Boogie heeft vandaag al drie keer een wikkel van een koek binnengebracht. Heel trots en al.

Snicker, Leo en grannie hebben waarschijnlijk ferm afgezien. Ocharme.