Bij het bezoek aan de dierenarts werd het monster ook routineus even gewogen. Zo gaat dat daar namelijk. Bleek het beestje sinds april vorig jaar opnieuw een kilo bijgekomen te zijn. Dat maakt dat wij dus nu een kater hebben van 6,8 kg.

Ahum.

De dierenarts keek ietwat vermanend en sprak dat hij echt niet boven de zeven kilo mag gaan. En dus geven we hem nu eten in de portie zoals dat op de zak van whiskas staat aangegeven.
Dat ratsoen is zowat de helft van normale portie, en ik zweer u dat hij me aankijkt alsof ik stiepelzot ben geworden.

Hij keek al argwanend naar lief die het kattenluik op slot deed voor we aan het ontbijt begonnen. Om daarna, van zodra de reismand uit de berging was gehaald, en dreigend midden in de keuken stond, een klagend janken aan te heffen. Ondertussen zielig — en tevergeefs, natuurlijk — met zijn poot tegen het kattenluik duwend.
Hij protesteerde heftig toen we hem in de reismand duwden en miauwde de hele weg naar de dierenarts beschuldigend. Gelukkig is de dierenarts maar twee minuten van hier.
Daar aangekomen speelden we het spel van onder de kast kruipen, achter de printer kruipen en van de tafel springen. Tot de twee spuitjes gegeven waren en we weer dezelfde toeren uithaalden om terug te keren.

We zijn thuisgekomen, ik heb hem uit de kooi gelaten en sindsdien kijkt hij enkel zwaar beschuldigend in mijn richting en weigert hij streeltjes en knuffels. Ge ziet de beschuldigingen in zijn ogen.

Dat zal proper worden als we met dat dieet beginnen.

Het monster, die heeft al afgezien de laatste 9 weken: vreemde mannen in huis, lawaai, een muur weg, een deur verstoken, wel ramen, geen ramen, wel ramen. Een glazen deur waar een gat zat. Aarde als vloerbekleding, beton als vloerbekleding, PU-schuim als vloerbekleding, chappe als vloerbekleding, tegels als vloerbekleding, een andere achterdeur, geen kelderdeur, wel een kelderdeur: zeer verwarrend allemaal. Nu heeft het beest het eigenlijk best goed gedaan: behalve wat extra aanhankelijkheid als we thuis zijn is er nauwelijks iets aan te merken op zijn gedrag.
Dachten we. Want vorige week besloot hij opeens dat de rugleuning van de sofa een comfortabele plaats was om een plasje te maken. En aangezien we het pas ‘s morgens zagen, was straffen geen optie meer: hij weet dat toch niet.
En dus komt er dinsdag een kuisfirma de sofa halen. En duimen wij dat hij er geen gewoonte van maakt.