En al

Negen uur en al aan het bleiten zeg.

Deze ochtend was het om negen uur al koekenbak, hier aan de ontbijttafel. De kat spinnend op schoot, kop koffie half leeg en een jongen uit schaarbeek zachtjes op de achtergrond. En opeens een vol gemoed, dankzij een artikel in De Morgen over partners van mensen die dement worden. Verpletterend moet dat zijn, iemand waar ge dertig, veertig, vijftig jaar lang op hebt kunnen steunen opeens zien vervagen tot een schaduw van zichzelf. En dan al alleen zijn, terwijl ge theoretisch gezien nog niet alleen zijt.
Ik mag er niet aan denken.