Wanneer is het genoeg geweest met het blogleven? Wanneer is het tijd geworden op het stopcontact uit Kerygma te trekken en weer uitsluitend naast het internet te gaan leven? Dat vraag ik me het laatste etmaal af.

Ik heb al eerder twijfels uitgesproken over hoe mensen een virtuele persoonlijkheid soms moeilijk kunnen plaatsen tegenover de echte persoon. En ik ben uiterst voorzichtig met de dingen die ik hier schrijf, en ben blijkbaar niet de enige die zelfcensuur toepast. Je zou denken dat een weblog dan automatisch op een zekere afstand van jezelf staat en je die dingen makkelijk kan relativeren. Maar zo zit het dus blijkbaar niet in elkaar.
Aanvallen op het internet komen bij momenten even hard aan als in het echte leven. En als bepaalde dingen, waar ik in het echte leven veel problemen mee heb, kerygma binnendringen, dan voelt dat alsof iemand met lompe moddervoeten door mijn eigen huis loopt en daar dingen kapot begint te maken.

En misschien is het dan wel genoeg geweest, met dat bloggen.

Of als je op een avond een telefoontje krijgt van iemand die je nauw aan het hart ligt met de instructie voorzichtig te zijn, want dat die persoon bang was geworden van commentaren op je weblog.

Misschien is het dan wel genoeg geweest.

Ik word langzaam wakker, het laatste uur. De vorige post van deze ochtend, toen nog met slaaphoofd, behoeft ondertussen enige aanvulling. En dan bedoel ik vooral dit:
Smetty en Erwin, merci voor de organisatie. You did well.

Smetty schreef (ondersteund door een mooie foto-montage) daarnet op haar eigen blog :

“Het doel van zo een dinner is mensen ontmoeten, communiceren, netwerken\”¦ Je bent zelf verantwoordelijk voor wat je eruit haalt.”

Ik vrees dat ik net iets minder ambitieus ben dan sommige andere aanwezigen. Ik heb gepraat met de mensen die toevallig in mijn buurt zaten. En met de mensen die ik al kende. En met mensen door wie ik word uitgenodigd op hun trouwfeest.

But we can hardly call that networking, can we?