Ik heb vandaag en gisteren al verschillende keren heel hard luidop moeten lachen met iets wat geschreven wordt op de interne mailinglijst van Het Project.
Er zijn namelijk veel grappige dingen, momenteel. Ofwel ben ik gewoon uitzonderlijk vrolijk.
Maar een mail als deze vind ik dus hilarisch:
En dat draait en dat draait maar, hier vanboven. Zot wordt ne mens daarvan! Maar let op: de vijand is overal hé! Zie maar hier op de bodem van mijn navel! Pluis! Had ik het niet voorspeld? Vorig jaar nog, in mijn ander leven, tegen mijn chakra! Ingeborg, wo bist du geblieben?!
Ik moet nog een klas vinden bij wie het past, maar ik zeg u: één van mijn groepen studenten krijgt dit jaar The Demo te zien. Zo wijs.
Info over The Demo, en in deeltjes vind je hem hier. Maar hier is hij dus integraal. In 1968, dames en heren.
Daarnet kwam ik, terwijl ik een durum met kip aan het binnenstoppen was, op 1&70 terecht op de lichtbak. Ondanks het feit dat het hier om een behoorlijk slecht spelprogramma gaat op VTM en ik normaliter enkel naar Canvas kijk, bleef ik toch hangen. Het programma in kwestie wordt immers gepresenteerd door Koen Wauters en Koen Wauters, dat was mijn tweede grote liefde.
Mijn eerste grote liefde was Patrick Swayze in Dirty Dancing en hoewel ik dat nu niet goed meer begrijp, vind ik het nogal altijd beter dan bij vriendin H., wiens eerste grote liefde MacGyver was. Ze droomde altijd dat hij haar zou bevrijden en al. Dan vond ik leren dansen een stuk interessanter. Ik zat dan ook op ballet in die tijd.
Maar alla. Koen Wauters dus. Ik was daar, zoals 95 procent van de meisjes die 12 waren in 1989, stekezot van in den tijd. Zoals hij daar helemaal zwoel in de camera stond te staren tijdens Domino en Daar gaat ze. Fantastisch. Helemaal emotioneel werd ik van Wil niet dat je weggaat en ik mocht me graag inbeelden dat Alleen met jou alleen voor mij werd gezongen. *zucht*
Ik ga de genante verhalen over knipselmappen en posters en bepaalde jongens die even grote fan waren en ook een knipselmap hadden beperken alhier.
Nu ben ik een jaar of vijf geleden twee jaar na elkaar naar het sportpaleis geweest voor hun kerstoptreden. Het eerste jaar uit nostalgie, het tweede jaar omdat ik gratis kaarten had.
Daarnet bedacht ik dat het wijs was, die optredens. En ook al is dat niet goed voor mijn street credibility maar ik zou gelijk dit jaar nog eens zou durven gaan, eigenlijk. Klijn? Neef S.? Iemand?
En kijk: een fragmentje van een sportpaleis-concert.
Ik vind het gezellig, hier in planeet herfst. Donker buiten en de verwarming vollen bak. De kat spinnend naast mij. Onnozele programma’s op de televisie. Marathons DVD kijken van Desperate Housewives.
Wisselende seizoenen zijn de max, professor kenny!
