Het is ondertussen al jaren dat ik ernaar zoek, en al jaren dat ik op regelmatige basis aan mensen vraag of ze weten waar ik het over heb. Het antwoord was altijd negatief en ik werd altijd een beetje vreemd, ja zelfs meewarig, bekeken door mijn gesprekspartners. De omschrijving ging meestal alsvolgt:
Het was een serie op Nederland, en het was met poppen. En het ging over een robotje, dat zo alleen was en al. En er zat een liedje in van denk ik willeke alberti, dat zo ging van “Mijn vriendje, mag ik even aan je hangen”. En ik vond dat zo schoon dat ik altijd moest bleiten
Vrijdag zei ik exact dat in het gezelschap waar ik vertoefde. Opnieuw lege blikken alom, behalve van Koen. Die zei doodleuk: ja, die serie heet pompy de robodoll. En het liedje is “samen zijn” van willeke alberti. En ik zat altijd te janken als ze dat zong.
Ik ben dus al heel het weekend euforisch dat ik het heb teruggevonden, want eens je de naam weet, biedt google meer soelaas dan een mens eigenlijk kan verdragen. Pompy De Robodoll, jawel. En het liedje ging zo.
Koen, I love you. Really.
Als uw toetsenbord plots van azerty naar qwerty gaat, dan hebt ge op foute knoppen geduwd. Alles minimaliseren en tegelijkertijd op SHIFT+ALT klikken.
(zo. nu moet ik volgende keer geen half uur zoeken op tinterweb)
Het is half elf. Mijn hoofd zit vol. En dat werkt grandioos op mijn zenuwen. Ik wilde vanavond mee met lief naar een optreden, maar ben op het laatste moment thuisgebleven om nog een werk-poging te doen. En Peter viert vanavond zijn Janne, en daar wil ik graag bijzijn. En morgen gaan mijn ouders eten op een terras en ze hebben ons gevraagd om mee te gaan. En er is een huis dat ik zo graag eens wil zien, en dat morgen te bezoeken is. En het wordt mooi weer. En mijn hoofd zit vol, ik krijg mijn werk niet rond dat ik vanavond wil gedaan hebben, dus moet ik morgen ook werken. Bah. bah. bah.
Update: tot kwart voor één gewerkt en min of meer het meeste af gekregen. Daarna naar het radiofonisch instituut zijn feesteken geweest. En nu gaan eten, zie. Wat een beetje stress en wat leuke dingen in het vooruitzicht al niet kan doen, tempogewijs.