Month: August 2009

En al

Het had ook fregat kunnen zijn, voor hetzelfde geld.

Mira, dat werd het, uiteindelijk.

De werktitel was eddie, zoals u ondertussen vast weet. Een keuze die geheel aan mijn lief kan toegeschreven worden, dat spreekt. Er zit een logica achter, zelfs, het soort logica die niemand die hem kent zal verwonderen.

“Al die oude namen, die zo in de mode zijn de laatste jaren, zo van Arthur en Emiel en Juul en Jef, dat gaat helemaal voorbij gaan. En dan is het de beurt aan de revival van de jaren 60 namen. Rudy. Eddy. André. Mark. Robert. We gaan ons kind Eddie noemen, het is tons al trendsettend van bij de geboorte”

Zo gaan die dingen dus bij ons thuis, en het houdt zelden op, neemt u dat van mij aan. Zo was er even de optie om aan self fulfilling prophecy te doen en het kind gewoon Professor te noemen. Of President. Professor Rijckaert, kan niet foutlopen.

Vervolgens deden we serieus en maakten lijstjes. Omdat ik bij momenten gruwelijk efficiënt ben en we moderne ouders zijn, werd er een google spreadsheet aangemaakt. En daarin noteerden we elk onze invallen. Aangezien het, zoals al gezegd, zelden ophoudt hier ten huize, staan ook op de lijst: Mastodont, Fregat, Danni Fabri en Sioen. Ik laat dat tegenwoordig voorbijgaan zonder zelfs al te hard met mijn ogen te rollen.

Toen eddie een meisje bleek volgens de echo, werd de lijst gauw gelimiteerd tot een viertal namen. Waarvan er twee afvielen omdat er teveel van geboren worden tegenwoordig. En dan eentje omdat ik een studente heb gehad die onaangenaam was en die naam had.

En toen was er Mira. De Wonderbaarlijke. Of zoals de ster. Of zoals de film. Of het meisje uit het boek.

En vanaf nu ook: Mira, zoals dat mooi meiske van de Brugse Poort.

En al moeilijk

Van the next level.

Het kindje stelt het goed, dank u. De mevrouw van Kind en Gezin kwam op bezoek, en ze zit boven haar geboortegewicht — Mira, niet de mevrouw van Kind en Gezin. Allez, die zit ook boven haar geboortegewicht, maar het zou belachelijk zijn daar over te schrijven.
Aniehoew. Ik was zowaar trots op mijn dochter omdat ze zo goed verdikt. Ondertussen ploeteren wij wat verder, een stapje tegelijk. En heb ik af en toe tijd om iets te schrijven. Of over te tikken, zoals volgend stukje, ergens tijdens mijn verblijf in de babyfabriek in mijn Moleskine gekribbeld.

Ik ben aan mysterie in relaties, ik. Er zijn grenzen aan intimiteit, hoe graag ge elkaar ook ziet. Ik wil niet weten hoe zijn nagels geknipt geraken, ik wil niet in de douche terwijl hij op het toilet zit. Omgekeerd heeft mijn lief geen zaken met alle meisjestoestanden die ik achter een gesloten badkamerdeur uitvoer. Voor zover hij weet ben ik zonder werk altijd zo proper en glad en ruik ik vanzelven naar zachte bodylotion. Om maar te zeggen.

En dan. Dames en heren: een bevalling. Met keizersnede. En een kraamtijd in elkaars gezelschap. Het — hoe zal ik het zeggen — tilt uw relatie naar een ietwat ander niveau. Wie ooit een kind gekregen heeft weet vast wat ik bedoel. Voor al de rest, en zonder te plastisch te worden: als de verpleegster binnenkomt met een kan en een bedpan en de woorden “eens spoelen” gebruikt, terwijl ge daar ligt met uw flubietkousen aan, dan krimpt de vrouw in u ineen, echt waar. Met al dat kloven en stuwen en wondverzorgen: de grenzen van de intimiteit worden uiterst brutaal afgetast hier.

En zo zijn er de laatste dagen honderden momenten geweest. Ge leert dat loslaten, dat is evident, ge kunt niet anders. Maar toch, ik vraag mij dan af waar dat allemaal moet eindigen.

On a brighter note: ik heb opnieuw een taille, een putteke als navel, ik heb maar een keer of vijf gebleit en ik heb tijd gehad om mijn haar te wassen daarnet. Ik ben gewoon kei-aantrekkelijk, alweer.

En al

Jaruh.

Gisteren was een rustige dag: eten, slapen, eten, slapen. Vandaag was het tegenovergestelde: eten, wakker zijn en huilen, eten, wakker zijn en huilen.
En vandaag was hij nog wel jarig, mijn lief. De vader van ons kleine. Gelukkig had ik al een cadeautje voorzien, achteraan verstopt in een kast. Gisteren ingepakt (een uur geprutst) en een kaartje geschreven (huilbui, dat spreekt). Hoera, geen lege handen.

Deze ochtend om half negen had ik net een kleurig tafelkleed op de tafel gelegd en één slinger opgehangen. Er lagen nog wat slingers te wachten, en balonnen, maar toen wilde de juffrouw nog een beetje eten en werd alles even op wacht gezet. En toen kwam hij dus al naar beneden, voor de fruitsapkes waren uitgegoten, de koffie gezet en de broodjes getoast. Verrassingen organiseren met een baby van negen dagen op de arm, het is me niet gegund, zo blijkt.

Ik denk dat dat vijfendertigste een fascinerend jaar wordt. Zeker weten.

En al moeilijk

Ha. Dat is hier precies een beetje anders dan verwacht.

Onze Mira, het coolste meiske van de stad. Ze ligt hier te slapen in haar park, en dat is bijna voor het eerst vandaag — een paar tukjes niet meegerekend. Ze is net een week geworden, een week die op zijn minst gezegd een rollercoaster kan genoemd worden: we hadden weinig verwachtingen, omdat we wisten dat alles anders zou zijn. En toch is het allemaal anders dan gedacht. Het is bij momenten zeer moeilijk te geloven dat we zo’n perfect klein wezentje hebben voortgebracht en de impact van het instinct om te zorgen is ingeslagen als een bom. Een ongekend scala aan emoties passeren de revue, en het is moeilijk om het allemaal te verwerken bij momenten. Heen en weer geslingerd worden tussen een verzengende liefde, een verterende angst om zoveel fragiliteit, grote hoeveelheden schuldgevoel over alles wat ge niet perfect doet en verliefdheid zoals als ge 13 jaar zijt. Het vergt wat van een mens.

Ik dacht: als ik thuis ben ga ik eens een selectie maken in mijn foto’s en eens schrijven over de bevalling en al. Ha. Dat was gelijk een kleine misrekening. Een beetje gelijk die stapel scrapgrief die ik heb gekocht toen ik pas zwanger was om een creatief dagboek bij te houden. Steekt uw hand omhoog al wie denkt dat ik al één pagina heb gescrapt. Het zou al veel zijn als ik zou weten wat dat scrappen precies is, natuurlijk.

Maar goed. Dingen die ik deed de afgelopen drie dagen, behalve borstvoeding geven, verversen, naar mira kijken, op haar rugje strelen, mira wassen en oh-did-i-mention-borstvoeding-geven.

* acht bloemekees uitsorteren: er was sprake van ziekenhuisverslensdheid en ik wilde de mooie bloemen eruit halen. Start activititeit: 9h ‘s morgens. Einde activiteit: 3h in de namiddag.
* online boodschappen doen bij de colruyt collect en go. Begin activiteit: 11h gisterenvoormiddag. Einde activiteit: 20.30h vanavond.
* luisteren naar, praten en oefenen met de vroedvrouw en lactatiedeskundige die helpen om te proberen om de borstvoeding toch goed te krijgen. Met dank aan Lien, die dankzij haar problemen in het begin met Janne ervoor gezorgd heeft dat ik wist dat er hulp bestaat voor zo’n dingen. We zullen zien of het allemaal in orde komt, maar ik ga alleszins nog een paar dagen proberen.
* twee keer douchen. Op dag twee ben ik daar namelijk niet toe gekomen. Hoe droevig is dat niet zeg.
* de boterhammen eten die mijn — overigens fantastische lief — me toestopt en verplicht binnen te spelen. Idem met het eten dat hij voor mij kookt en afhaalt.

Hm. En dat is het, vrees ik. Voor de rest heb ik al zestien keer mijn linkeroog uitgebleit en al twaalf keer het rechter. Tekstboek babyblues, inderdaad. Doodmoe en superalert waardoor ik niet kan slapen. En emotioneel bij het minste.

Dus: al onze lieve vrienden en familie die de afgelopen dagen smsjes of mailkes stuurden om op bezoek te komen: vergeef het ons als we nog even een paar dagen nemen om te wennen voor we mensen entertainen. Kwestie dat er ook voor u weinig aan is als ik net één van mijn huilbuien heb enzo.

Oh kijk. Ik heb geschreven. Misschien komt alles toch nog goed, na een poos.

En al

Mira.

We zijn thuis, we zijn een beetje moe, maar we zijn vooral heel blij. En trots. En content. En moe, maar dat had ik al gezegd zeker?
De komende dagen op kerygma: stoere verhalen over drie dagen weeën en alsnog een keizersnede, foto’s van het mooiste meisje van de wereld en een pleidooi voor de vermindering van hormonen in het vrouwelijk lichaam.
Of niet, want ik kan gelijk hoegenaamd niet inschatten hoe de komende dagen gaan verlopen.

Voor de nieuwsgierigen onder u: maestro decroubele kwam met het gezin zondag op bezoek en nam een paar foto’s. Mira op dag drie dus. hoera!

2009-08-09