Month: June 2012

projecten

Klein.

Elke dag wordt ons huis een beetje kleiner. Eerst viel mijn bureau weg, wegens opslagruimte voor het grief van de gang. Toen het lief zijn bureau als opslagruimte voor het grief van de kleine kamertjes. Ondertussen is de gang boven niet te gebruiken, want daar staat grief. En de inkomhal is nu ook afgeplakt en klaargezet om af te breken.

Blijft over: de woonkamer, onze slaapkamer, de slaapkamer van de mini en de badkamer. Het toilet beneden is voorlopig nog bruikbaar en bereikbaar, maar daar komt volgende week verandering in. En de week nadien gaat de badkamer eruit.

Ik tel af en bijt door. Maar manman, dat is lastig.

En al

Verlangen.

Het was bij hem dat ik het laatst las. Dat er vroeger precies van die periodes op het werk waren dat alles wat rustiger was en een mens eens wat kon recupereren. Ook hier is dat de laatste jaren niet meer zo.
Vroeger zei ik altijd: “mijn eerste semester is pokkezwaar, maar vanaf februari is het rustiger”. Ik zeg dat nog altijd, maar het klopt niet echt meer. Ik vind ondertussen dat eerste semester beter te doen: een vol rooster, maar vooral lesgeven. En lesgeven is intensief, maar wel afgebakend.

Semester twee gaat van examens (januari) over naar drukke lesweken (februari). En dan naar stages (maart april), studiefiches (april mei) studiedagen en examens voorbereiden (mei) naar taken verbeteren (ook mei) tot examens afnemen en corrigeren, delibereren, proclameren en van feedback voorzien (juni). En ondertussen probeer ik af en toe naar adem te happen. Dat lukt nog net, maar het hele proces wordt wat bemoeilijkt door het laagje bouwstof overal hier in huis. *kuch*

Ik heb vakantieverlangen, mensen. Intens vakantieverlangen. Doe mij wat strand, een kindje dat ruikt naar zonnemelk, een curverbox water op mijn koer om in te spelen en een boekje. En lange avonden op mijn terras. Zonder trui en zonder wekker de volgende dag.

Ja!

Het mooiste.

Sta of zit op een strand, op een warme zomerdag. Het is druk op het strand.

Sluit uw ogen. Rondom hoort ge een geroezemoes dat altijd vertrouwd is. Ge hoort de zee, maar niet te luid. Ge hoort kinders roepen en spelen. Ge hoort mensen praten en lachen, maar ge kunt niet verstaan wat ze zeggen. Ge hoort getik van beachbal, gegiechel van pubers, gespetter in de golven, gegil omdat het water altijd net te koud is. Een GSM die afgaat, in de verte. Een kindje dat een keel openzet, ook al ergens ondefinieerbaar. Af en toe een meeuw. En de wind, altijd de zeewind, om uw hoofd.

Alles klinkt dichtbij en veraf, als een dikke brij van onbezorgdheid en geluk die als een deken om uw schouders ligt en uw hoofd en gemoed vult.

Dat vind ik één van de mooiste geluiden ter wereld.