Month: October 2012

Ja!

De vogels.

Kijk, ik weet ook niet hoe zo’n dingen *precies* gebeuren. Vanavond bij het avondeten hadden we het tussen het constante mira-eet-uw-boterham-op, mira-blijf-met-uw-handen-uit-uw-soep en neen-ge-moogt-geen-kaas-in-mijn-water-gooien (dat laatste was ook tegen de mini, trouwens, voor u denkt dat mijn verloofde geen manieren heeft) over de vogels in de boom. Want die kwetteren een eind weg, zo elke dag bij zonsopgang en vlak voor zonsondergang. Ik vertelde dat ik het al had opgenomen met mijn gsm om als ringtone te gebruiken enzo. En toen zei het lief: “weet ge wat cool is, als ge verontwaardigd kucht, alsof het u stoort, dan stoppen ze.”

En neen dus, ik weet niet hoe hij *precies* zo’n dingen ontdekt. Ik weet wel dat we twee minuten later op de koer stonden om het te proberen en heel hard moesten lachen. En dat hij vijf minuten daarna besliste dat hij zijn promofilmke voor Zwerm, zoals de nieuwe voorstelling zal gaan heten, had gevonden.

Soon. In een zaal in uw buurt: meer moppen met vogels!

En al

Ohere.

Het was het uur tussen wolf en hond, de eerste lesweek bij ons. Terwijl ik tevergeefs de slaap en virale infecties allerhande uit mijn hoofd probeerde te verjagen (de dochter was ziek en sliep dus onrustig. De man was verkouden en snurkte dus onrustig. De vrouw sliep niet en vocht tegen virussen en nachtlawaai) op weg van de auto naar ingang, zag ik in mijn ooghoek de derdejaarsstudente ietwat onwennig neen schudden. Ik beantwoordde haar vragende blik toen ik passeerde en merkte toen pas het kleine meisje op de fiets op.

Een jaar of twaalf. Eerste jaar op de middelbare school, ziet dat van hier. Fluo-hesje, fluo-hoesje over de te zware rugzak. Een beugel en betraande ogen. Dat ze haar school niet vond, en niet wist waar ze was. Dat ze aan de Zuid moest zijn, en of we haar de weg konden uitleggen.

Nu moet u weten, van Ledeganck naar de Zuid, u en ik rijden daar blindelings naartoe, maar het kind was al eens verdwaald, en was duidelijk in paniek, dus uitleg genre “en dan is het de eerste of de tweede straat. Aan het tankstation, geloof ik.”, dat was precies geen goed idee. Ik brak mijn hoofd over hoe ik haar best zou sturen, aarzelde,…

En toen merkte ik het label op haar hesje op. Ik wees. “Is dat jouw school?” Bleek van wel. “Ik ken die school, dat is toch niet echt aan de Zuid?”. Ahneen, maar ze legde uit dat ze van aan de Zuid zeker de weg wist. Pubermeiskes, dat hangt na school voorzekers de hele tijd in dat shoppingcenter rond.

Enfin, lang verhaal kort: naar haar school was het wel eenvoudig uit te leggen, maar het kind was echt kilometers verkeerd gereden. Ik wees de weg, liet haar alles nog eens herhalen en legde het daarna nog eens uit. De studente en ik keken haar na, terwijl ze in het halfdonker de parking afreed met haar te grote rugzak. Verbeten en vastberaden.

Ik hoop dat ze nog op tijd was.

internet

Ik ben geraakt.

Haar papa. Haar mama. De mama en de papa van mijn beste klasvriendin in mijn studententijd. De mama van een indertijdlief. De zus van een nogindertijderlief. Mijn nonkel. Mijn grootvader. Ontelbare ouders, familieleden en vrienden van mensen heel dicht bij ons.

Kanker is een vies beest, ik moet u dat niet vertellen. Oktober is traditioneel een actiemaand tegen borstkanker, dat moet ik u vast ook niet meer vertellen. Er wordt dan geld ingezameld, voor onderzoek. Want onderzoek kost handenvol geld. Opnieuw: ik moet u dat niet vertellen.
Enfin. Toen de reclameregie mailde met de vraag of ik wilde schrijven, was dat dus een evidentie.

Op ikbengeraakt.be kan je de Stichting tegen Kanker steunen. Een bedrag overmaken is bijzonder simpel, direct online en zonder veel tralala. U kunt ook een eigen steunteam oprichten, met uw eigen verhaal of dat van iemand uit uw omgeving. Ook een steunteam is in vijf kleine minuten opgericht, dus laat de praktische kant u niet tegenhouden. In het kerygma-steunteam zit alvast het bedrag dat ik ontving voor deze post.

En al

En hap.

Kijk. Dat was ik. Ik kwam boven water en ademde even.

De start van het vorig academiejaar was de meest hectische ooit. Geheel synchroon met de start van #zvdz, niet aan te raden. Najaar 2011, dat was wekenlang het gevoel dat het water me aan de lippen stond. Het zou nooit meer zo erg zijn. Erger dan vorig jaar kon het niet, dacht ik.

IK DOOLDE.

Lieve hemel, wat is me dat hier zeg? Het lief is ondertussen al een 14 dagen permanent aan het optreden en overdag aan het werken, de dochter is ziek geweest, ik ben ook al niet volledig topgezond en er is nauwelijks overzicht te krijgen in mijn lessenrooster.
Water. Lippen. Nog erger deze keer. Ook al omdat ik dit jaar niet gerekend had op mijn strategie waarbij ik vanaf eind september tot half november afzie van een sociaal leven en buitenschoolse activiteiten. Dus had ik een etentje (mmmm) en een voetbalmatch (heerlijk!) dit weekend. En ga ik donderdag samen met mijn papa de badkamer schilderen, want vrijdag komen ze een radiator hangen. Hoera! Maar ook:

Blub.