Month: December 2012

En al

Iedereen heeft zijn grens, maar ook dat kan opgelost worden.

Ik ben in mijn moederschap tot veel bereid. Ik sta elke dag te vroeg op, jongleer met werk en huishouden om het kind op deftige uren van school te halen, duw zonder morren schommels op speeltuinen, laat mijn vloeren vol glitter gooien als dat toevallig bij de knutsel van de dag hoort en laat mijn living ombouwen tot kampement. Ik sta ‘s nachts op om bedjes te verschonen, maak al twee jaar geen witlof meer omdat zij het niet lust (terwijl ik niks liever eet) en weet nauwelijks nog hoe een café er vanbinnen uitziet. Ik hijs mijn kind op fiets of in auto en ze mag altijd overal mee. Ook als dat een chique restaurant is met leren stoelen waar haar botinnen krassen op kunnen maken. Ik ga naar dierentuin, pretpark en kindermuseum, luister naar CDs met zonzienzakkenindezee als ze erom vraagt, en zag al 2 jaar geen tv-journaal meer, omdat dat net voor bedtijd is en ze dan kinderfilmpjes kijkt. Ik ben tot veel bereid, en het voelt niet eens als een opoffering. Maar sommige dingen doe ik niet. Omdat ik weet dat ik er fysiek niet toe in staat ben om de boel vrolijk te houden, terwijl ik ondertussen het gevoel heb dat mijn hoofd met een botte bijl in twee wordt gehakt.

Gelukkig heeft mijn dochter heerlijke grootouders. En zo trokken mijn ouders deze middag met haar naar de Kaatje-show aan zee. Met Kamiel, Victor, een kroon op haar hoofd en een tekening in haar hand. Ondertussen haakte ik mijn arm door die van mijn lief, en wandelde met hem een paar uur op het verlaten winterstrand. Mijn laarzen werden nat, mijn haar had precies een storm doorstaan, maar ik kreeg er geen hoofdpijn van.

Twee uur later kreeg ik een vrolijk meisje terug, met verhalen over liedjes en een foto met de rosse heldin herself. Zij kreeg een rustig glimlachende moeder en een kalm hoofd. En iedereen kreeg een pannenkoek. Topzondag.

Neen!

Neem mijn geld, Bol.com. Of neen, wacht.

Vanavond deed ik mijn kerstinkopen. Mijn aversie voor openbare plaatsen waar gluhwein wordt geschonken indachtig ,doe ik die namelijk zoveel mogelijk thuis, in trainingsbroek, met een tas koffie in de hand en een fleecedeken over mijn knieën. Ondertussen neurie ik jingle bells en murmel ik “I am such a genius, haha, ik moet niet naar de veldstraat”. Ik word daar vrolijk van. Geluk kan heel dichtbij zijn als u er een beetje oog voor hebt en niet te veeleisend bent, lieve lezer. (Voila, voor u, een wens voor op de nieuwjaarskaartjes, gratis bij deze post)

En al jaren, JA-REN, bestel ik online DVDs, CDs en boeken bij Bol.com. Ik heb dat hier net eens nagekeken en mijn eerste bestelling is van 2004, zowat de oertijd van het online winkelen.
Zowat om de zes maand gooien wij sinds toen een paar 100 euro’s naar die gasten hun hoofd en krijgen media in de plaats. Altijd bijzonder tevreden van geweest.

Het was ook allemaal zo heerlijk eenvoudig: bestellen, betalen en dan afwachten. Afhankelijk van de verschillende levertermijnen kreeg je in de weken die volgden één of meerdere pakjes binnen. Als iets kon geleverd worden, dan werd het verzonden. Makkelijk. En efficient. Want wij kopen soms obscure muziek die 8 weken onderweg is, en het zou zonde zijn als we dan ook zo lang moesten wachten op de nieuwe van Adèle, nietwaar.

Dus vanavond deed ik neuriend klik klik, ok, ok, bevestig en visakaartnummer, ok. En had ik er niet op gelet dat ze bij Bol.com blijkbaar Het Systeem hebben veranderd: standaard wordt alles nu in één pakje geleverd, dus als het laatste stuk beschikbaar is. Als u wilt dat alles in delen wordt verzonden van zodra het bij hen binnen is, dan moet u een supplement van 2 euro betalen, zo blijkt.

Which i didn’t notice, want ik klik altijd ok zonder te lezen wat er staat. Wat? Kijk zo niet. Gij doet dat zelf ook.

Als ik kerstliederen aan het hummen ben, ben ik sowieso niet zo geconcentreerd, dus het was maar toen bleek dat mijn cadeautjes pas verwacht werden rond zaterdag 22 december dat ik terugging om de voorwaarden te lezen. En vloekte, want 22 december is wel heel dicht bij maandag 24 december, nietwaar? Eén malheurke in de poowst en ik ben de loser die geen enkel pakske heeft op kerstavond bij mijn schoonfamilie.

Gelukkig. Gelukkig heeft Bol.com een 24/7 telefonische klantendienst die ik dan maar belde. Aja, want ik wil gerust die twee euro betalen, maar ik kan dat online niet meer wijzigen.
De vriendelijke Jacqueline echter, die liet mij weten dat de keuze niet meer kan gewijzigd worden. En dat ook zij die keuze niet kan wijzigen. DAT KAN NIEMAND. Er is geen herexamen op Bol.com, blijkbaar. Gekozen is gekozen, leer er mee leven.

De gedachte aan een stadscentrum vol mensen van den buiten die naar de lichtjes komen kijken en aan de etalages lekken indachtig, stelde ik voor dat ene artikel met de 10 dagen levertijd te annuleren. Probleem opgelost, zo dachten Jacqueline en ik, maar navraag leerde ons dat dat geen zak uitmaakt: eens de levertijd bepaald is, wordt dat niet meer veranderd.

Wel ok dan. Vreemd. De regels zijn de regels, blijkbaar. En eenmaal gekozen is er geen weg terug.

Ik besloot vervolgens dan maar de bestelling te annuleren, en in stukjes opnieuw in te voeren. Wat ik dan ook gedaan heb: een bestelling van de artikels die morgen al geleverd worden, en eentje die voor binnen 4 dagen is. Probleem opgelost. Behalve dat kleine akkefietje van de 198 euro van de oorspronkelijke bestelling die al van mijn visa is gegaan. Die krijg ik binnen 3 weken tot een maand terug, zo wist Jacqueline te melden.

Gezocht: online leverancier van boeken, dvds en en muziek waar ik vanaf nu mijn geld naartoe mag gooien. Roept u maar.

kinderspam

I could just eat her, sometimes.

De dochter, die heeft zoals dat wel bij veel kinderen zal zijn, een nogal raar beeld van wat haar ouders om den brode doen. Bij mij valt het nog mee. Een juf, dat kent ze. En hoewel een juf voor kinderen die juf willen worden nogal meta is voor een driejarige, krijg ik het haar wel uitgelegd. Maar dat werk van haar vader, ik heb er echt geen idee van wat ze zich daarbij voorstelt. Ze vindt het evident dat er dingen op youtube staan. En dat hij plots ergens in een krant staat. Ze denkt waarschijnlijk dat dat bij iedereen zo is. Over het algemeen spreekt ze over gaan werken als “hij is in brussel”. En ze weet ook dat hij vaak boven werkt en daar een gitaar heeft.
Ze is een paar keer naar een optreden geweest, maar dat was altijd in de zomer, op festivals, wegens dat zulke optredens soms overdag zijn en toegankelijk voor kleuters. Want kleuters, die slapen liggen in hun bed ‘s avonds.

Vanavond.
– Waar is papa, eigenlijk?
– Werken.
– Boven in zijn bureau?
– Neen, muis. Hij is optreden. Ge weet wel. Podium, gitaar, mensen doen applaus.
– Ahja.
*stilte en na een minuut een paniekerige blik*
– Maar mama! Het is veel te koud in een tent nu! En is er daar wel een bedje? Want het is al nacht! Waar. Gaat. Papa. Slapen.

C to the ute, y’all!

Ze heeft hem dan vanavond aan de telefoon ook uitgelegd dat hij het tentje goed dicht moest doen, want dat het koud is. En ze was heel opgelucht toen bleek dat hij dus niet buiten moet slapen, maar gewoon naar huis komt straks.

Ik ook, hoor.

projecten

Over kleuters lezen.

In de commentaren op een vorige post waren er verschillende mensen die vroegen om eens iets te schrijven over kleuters. Voornamelijk over ze bezighouden, en over omgaan met, zo was de suggestie. Want ik had daar ergens geponeerd dat dat zo’n een beetje mijn business was. Dat is ook zo, in principe, maar we gaan daar eerlijk in zijn: ook hier gaat dat allemaal zo vlot niet als ik zou willen. Ik ben wat betreft kleuters een beetje gelijk die externe consultants die op uw werk in- en uitlopen: de ene keer klinkt het allemaal best logisch, de andere keer denkt ge “wat staat die snotter in zijn lichtblauw hemdje hier in godsnaam te doen alsof hij mijn job begrijpt.” Alleen heb ik geen blauw hemd maar een pyjama met vlekken van kleuterchocoladehandjes, en betaalt ge geen honderden euro’s elke keer ik met mijn ogen rol. En ik heb ook geen bedrijfswagen. Enfin, eigenlijk ben ik totaal niet gelijk een consultant. *opgeluchte zucht bij ons allemaal*

Pointless ramblings aside: mijn leven is verre van perfect, mijn opvoeding is dat nog minder, mijn kleuterexemplaar is niet het meest meegaande, en ik ben niet de meest geduldige moeder bij momenten. Om maar een paar mankementen te noemen. Maar omdat het gevraagd werd, zal ik eens een paar dingen schrijven. Want zo gaat dat op kerygma: u vraagt, wij draaien schrijven.

Er was iemand die naar boeken vroeg, over opvoeding. Wel. Eigenlijk geloof ik daar niet zo in. Opvoedingsboeken hebben namelijk de vreselijke gewoonte om goed of af te keuren. En er zijn maar twee opties als ge ze leest: ofwel doet ge alles verkeerd volgens het boek, en dan voelt ge u een loser. Ofwel doet ge alles juist volgens het boek, en snapt ge niet waarom het bij u dan toch dramatisch wordt bij momenten. En voelt ge u een loser. Terwijl dat regel 1 is: het is overal dramatisch bij momenten en we zijn eigenlijk allemaal losers.

Dit gezegd zijnde, bestaan er maar twee soorten boeken over kinderen die nuttig zijn, volgens mij. Ten eerste is een goed boek over ontwikkelingspsychologie echt heel boeiend. Kohnstamm bijvoorbeeld, vind ik heel vlot leesbaar en goed. Ze heeft een boek over het jonge kind (0-7 jaar) dat u zal vullen met inzichten over uw inhuizig grut. Want daar gaat het eigenlijk over: hoe beter je begrijpt hoe het hoofd van een kind werkt, hoe makkelijker je zelf eigen beslissingen kan nemen. Niks geen elkaar tegensprekende opvoedingsboeken meer nodig, dan. Alleen uw eigen oordeel, en dat hebt ge altijd bij de hand.

Een tweede soort boek waar ik het wel voor heb zijn boeken die mij laten nadenken over het leven in het algemeen, en hoe ik naar mijn kind kijk in het bijzonder. Soms gaat dat niet eens over kinderen, maar over eten, zoals Dorien haar boek. Soms heel expliciet wel, zoals Identiteit, het laatste boek van Paul Verhaeghe. Twee aanraders, als voedsel voor het moederhoofd.

Uw eigen suggesties mogen vanzelfsprekend in de commentaren! Graag, zelfs.

En al

Zonder.

Dit was een vreemde week. Een week van ongeloof en van verdriet dat precies achter een glazen muur zat. Ge ziet het, ge voelt het, ge kunt er niet aan. Verdriet in mijn hart ook, en veel herinneringen aan lang geleden. Ondertussen was er werk, en de mini, en sinterklaas, en de wereld die doordraaide alsof er niets was gebeurd.

Het is vreemd. Vroeger is zo ver weg. En zo dichtbij als tientallen kaarsjes op facebookwalls van de mensen die ooit mijn dagelijks leven waren.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.