Month: February 2013

En al

Weekendochtend.

Het is half negen, een doorsnee weekendochtend. Ik lig in de zetel, zij ligt voor me. Lepeltjes in een stil schof, haar hoofd op mijn arm, haar haar voor mijn neus.
We hebben een deken of drie, we hebben kussens. Want ze vroeg om een nestje te bouwen. De televisie staat op en ik hoor vaag kwiskat overgaan in kaatje. Ze ligt rustig, wriemelt wat aan mijn hand, duwt koude kleutervoetjes tegen mijn knieën en ik vind dat niet erg. Ik hou haar dicht bij me en dommel af en toe in.

Zo zien mijn weekendochtenden eruit, tussen half acht en negen. Ik klaag over dat ik nooit eens kan uitslapen, door dat werk van mijn lief. Maar eigenlijk vind ik het stiekem het mooiste moment van de dag. Zij en ik, en nog even geen werkelijkheid in ons nest.

Ik weet ook dat het niet voor altijd zo blijft, dat ze zo bij mij wil liggen. Ze is drie, wordt gauw vier. Grote meisjes liggen niet eindeloos met hun moeder in de zetel, ik weet dat.

Dus ruik ik aan haar hoofd, en sla de geur op voor dagen van later. Ik voel nu al hoe de weemoed die terugdenken hieraan mijn hart zal overspoelen.

eten projecten

Dag 2. #dagenzondervlees

Dag 2 alweer. Ik had voor de verleiding nog een overschot fricandon van eergisteren in de frigo laten staan, zodat mijn lief deze middag extra veel zin had om die op zijn boterham te leggen. Hij deed het niet. Wat een held.

Deze avond: sobere eenvoud, maar lekker. En met een (wazig donker, er is nog wat werk aan mijn food-fotografie) beeldeken.

pasta en slaatje.

De pasta is die van Lilith, maar dan met grote pastaschelpen, zonder de harissa (anders eet het kindje niet), maar met extra basilicum en pijnboompitten. De salade zeer los gebaseerd op dit recept van Dorien. Venkel in dunne schijfjes, beetje witte wijn azijn, olijfolie en zout erop en in de frigo. Vlak voor het serveren kappertjes in hete olijfolie in een panneke, blussen met een scheut wijnazijn en het geheel over de venkel gieten. It worked.

Morgen bezoek. Dan ga ik eens chique vegetarisch proberen, denk ik. Iemand tips?

eten projecten

Dag 1. #dagenzondervlees2013

This time it’s for real. 40 dagen zonder vlees en vis. En zoals het er nu voorstaat, met onze goede voornemens: zonder uitzondering.

Dag 1 en we zijn gemotiveerd gestart, en speciaal voor mijn mama doe ik dit jaar ook van recepten. Recepten zoals het niet hoort, dat is evident, want ik ben geen kookblogmens en te lui om echt dingen uit te schrijven. En ik heb ook geen foto’s genomen van het eten wegens dat het op was voor ik er aan dacht. Ah ja, misschien maakt iemand anders het wel eens en misschien neemt die wel een foto. Zoete couscous en een salade met waterkers was het, en het was lekker.

De salade is een nawee van de zonvakantie: op een mooie, zachte lente-avond stond er iets dergelijks op het buffet. En ik heb die avond bijna alleen dat gegeten. En desserten, natuurlijk.

Salade
Waterkers, een half sjalotje, een beetje veldsla (omdat die slap lag te worden in de frigo), wat walnootolie, peper en zout, een scheut gewone witte azijn. En dan grof geschaafde pecorino erover. Nomnomnom.

Zoete couscous
Een grote zoete aardappel in blokjes, twee wortels. Even beetgaar koken. De couscous klaarmaken volgens de gebruiksaanwijzing. Ondertussen ook wat walnoten roosteren.
Een lepel boter en een scheut olijfolie in een wok, daar de andere helft van het sjalotje bij en een teentje gesnipperde look. Even laten aanbakken en dan wortels en bataat erbij. Bakken en een handje rozijnen toevoegen. Alles kruiden met peper, zout en Ras Al Hanout, of iets dergelijks. De couscous erdoor mengen, en dan een handvol fijngesneden bladpeterselie. De walnoten erover en ge kunt eten. Op twintig minuten klaar, en zonder vlees é maat.

Ja!

Het berggeitje en het strand.

Hij tekent.

Als een berggeit klom ze de rotswand op. Aan de hand van haar vader, voet voor voet. We klauterden over de rotsen, en ze vond het fantastisch. Met haar korte beentjes deed ze een trip waar sommige volwassenen nog niet aan zouden beginnen. \”Hier opletten, meme, de steentjes liggen los\”, riep ze achter haar. En toen kwamen we terug beneden, een paar kilometer verder in niks dan weidse verlatenheid en rust. De zee beukte tegen de rotsen en het strand was van het fijnste zand. Ze kneep in mijn hand en fluisterde: het is hier zo mooi, mama.

Hij en ik keken naar elkaar en wisten: dit is een kind van ons. Want wij zijn niet sportief, neen. Wij doen niet zo aan actieve vakanties en citytrippen is leuk maar ook wat veel prikkels voor mensen zoals ons. Maar al van onze eerste reis samen vonden we de grote gemeenschappelijke factor: de drang om op steile kliffen te klauteren en dan de verlatenheid op te zuigen. De lichtjes in haar ogen, en de uitgelatenheid waarmee ze het strand opholde deed mij instant dromen van de reizen die we met haar zullen kunnen maken. Als haar benen nog iets langer zijn, en haar schouders wat sterker.

Het volgende uur tekende hij de rotsen in zijn boekje, ik staarde naar de zee, mijn mama nam foto’s, mijn papa bouwde met haar een berg van zand en stenen. Daarna aten we een mandarijntje in het zand, en klauterden terug.

A perfect afternoon.

internet

Zal ik?

De roze prinses van de old school bloggers heeft er al een eeuwigheid één, en Madame ook. En al die kokende vrouwen met blogs, zij hebben er ook elk één, met recepten en al.

Ik had daar zelfs niet over nagedacht, maar sinds een paar weken heeft mijn digitale buurvrouw er ook eentje.

Ik vind het wat awkward wel, om er eentje aan te maken. Maar misschien zou u dat handig vinden, zo’n pagina waar vanalles verzameld wordt. Dus u mag beslissen: moet kerygma een facebookpagina nemen als ik de boel renoveer? Zodat u alle posts netjes in uw dagelijkse digitale woordenbrij krijgt? Of komt u liever gewoon ter plekke eens kijken? Of leest u zoals mij uw blogs nog steeds heerlijk ouderwets in een reader? Vragenvragenvragen.